Ηταν Δευτέρα 15 Ιουλίου 1974. Η ώρα ήταν 8.30 το πρωί όταν τα πρώτα άρματα μάχης άρχισαν να βγαίνουν από το στρατόπεδο της Κοκκινοτριμιθιάς και να κινούνται προς το Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας, το κτίριο Τηλεπικοινωνιών και το κτίριο της Αρχιεπισκοπής. Λίγα λεπτά αργότερα εκδηλώθηκε το υποκινούμενο από τη χούντα των Αθηνών και τις μυστικές υπηρεσίες δυτικών συμμάχων πραξικόπημα που σήμανε το τέλος της ενιαίας και αδιαίρετης Κύπρου.
Το πραξικόπημα είχε στόχο την ανατροπή του νόμιμου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, του κατά κόσμον Μιχαήλ Μούσκου ή αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’, αλλά επί της ουσίας στράφηκε κατά του Ελληνισμού και του ιδιαίτερου αυτού κομματιού του, της Κύπρου. Το πραξικόπημα άνοιξε το δρόμο, αποτέλεσε την αφορμή, για την τουρκική εισβολή και τελικά για την απώλεια μέρος του κυπριακού εδάφους, για την απώλεια μέρους εδαφών του Ελληνισμού.
Δευτέρα, 15 Ιουλίου 1974, αποφράδα ημέρα στην ελληνική ιστορία. Ημέρα που ένα κομμάτι του Ελληνισμού, αυτό που έκανε τον Σεφέρη να νοιώθει την Ελλάδα πιο ευρύχωρη, όπως έλεγε όταν επισκεπτόταν την Κύπρο, είχε προδοθεί και μάλιστα είχε προδοθεί από τους ίδιους τους Ελληνες. Ηταν η αρχή της προδοσίας και το τέλος της ενωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς μετά ακολούθησε η τουρκική εισβολή και η διχοτόμηση του νησιού που τείνει να παγιωθεί και να οδηγήσει όχι απλά στη ντε φάκτο, αλλά και στη ντε γιούρε αναγνώριση του ψευδοκράτους και της υφιστάμενης κατάστασης. Το τέλος της ενωμένης και αδιαίρετης Κύπρου γράφτηκε εκείνη την ημέρα, στις 15 Ιουλίου 1974 και γράφτηκε από ελληνικά χέρια, χέρια βαμμένα με αίμα, χέρια υπεύθυνα για την απώλεια μέρους του Ελληνισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου