Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Η ΑΠΟΨΗ ΕΝΟΣ ΕΙΔΙΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΖΟΓΟ

Για το θέμα του τζόγου και των τυχερών παιγνίων έχουμε γράψει πολλές φορές. Οι απόψεις για το θέμα αυτό είναι φυσικό να ποικίλλουν, αλλά βρίσκουμε πολύ ενδιαφέρουσες ορισμένες που προέρχονται από ειδικούς του θέματος. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο πρώην πρόεδρος του ΟΠΑΠ και αναπληρωτής καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κώστας Κοσκινάς, ο οποίος σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα στο “ΕΘΝΟΣ” σημειώνει:
“ Το βασικό επιχείρημα της επιβολής του κρατικού μονοπωλίου σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι η προστασία των πολιτών από τις πιθανές συνέπειες της υπερβολικής ενασχόλησης με τα τυχερά παιχνίδια και ο περιορισμός των επιπτώσεων στην προσωπική, κοινωνική και οικονομική ζωή τους. Το γεγονός όμως της ανάπτυξης των διαδικτυακών τυχερών παιχνιδιών και της «παράνομης» επιχειρηματικής δράσης, που αφέθηκε ανεξέλεγκτη, έχει υπονομεύσει το μονοπώλιο των τυχερών παιχνιδιών. Η πολιτεία καλείται να παρέμβει, ώστε να ρυθμίσει και να ελέγξει την επιχειρηματική δραστηριότητα με κατεύθυνση την προστασία των πολιτών. «Προνομιακές» συμβάσεις με την ΟΠΑΠ ΑΕ ή και με άλλους κρατικούς φορείς θα πρέπει να αποκλείονται, καθώς δημιουργούν ολιγοπώλια και μονοπώλια χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τις νόμιμες συμβάσεις. Το ζητούμενο για την ελληνική πολιτεία, είναι η θέσπιση μιας ανεξάρτητης ρυθμιστικής αρχής, η οποία θα είναι υπεύθυνη για την τεκμηρίωση, την τυποποίηση και τον έλεγχο όλων των επιμέρους διαδικασιών που αφορούν στους παίκτες, στις επιχειρήσεις και στην αγορά των τυχερών παιχνιδιών και η ανυπαρξία αυτής της αρχής έχει οδηγήσει σε πλήρη σύγχυση γύρω από τον χαρακτήρα του μονοπωλίου και τις πολιτικές. Λογικές κατεπείγουσας αδειοδότησης χωρίς κριτήρια που να λαμβάνουν υπόψη την «παράνομη» δράση από τη μια μεριά και από την άλλη η διατήρηση του μονοπωλίου που δημιουργεί προνομιακούς εταίρους, αφήνοντας εκτός όλους τους άλλους ενδιαφερόμενους φορείς, δε μπορεί παρά να δημιουργούν σύγκρουση και ανασφάλεια. Ερωτήματα επίσης προκύπτουν για το κατά πόσο υποχρεωτικά η ΟΠΑΠ ΑΕ θα ιδιωτικοποιηθεί με αντίτιμο περίπου 2,5 δισ. ευρώ, καθώς αυτό θα σήμαινε μια εντελώς διαφορετική πολιτική και νομική πρωτοβουλία από αυτή που έχει ακολουθηθεί μέχρι σήμερα. Η διατήρηση του μονοπωλίου ή η αδειοδότηση των «παρανόμων», η πώληση της ΟΠΑΠ ΑΕ έναντι 2,5 δισ. ευρώ ή η συγκέντρωση 700 εκατ. ευρώ υποχρεώσεων προς το μνημόνιο, το δίκτυο των πρακτορείων της ΟΠΑΠ ΑΕ και των λοιπών κρατικών εταιρειών ή ένα νέο δίκτυο Κέντρων Εξυπηρέτησης Παικτών (ΚΕΠ) αποτελούν ανταγωνιστικές επιλογές που αν δεν γίνουν αντικείμενα μελέτης και πολιτικής μιας ανεξάρτητης ρυθμιστικής αρχής, θα δυναμιτίσουν τον έλεγχο της αγοράς”.

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΔΝΤ ΚΑΙ ΤΡΟΙΚΑ

Πέρασε ένας χρόνος από την ημέρα που η χώρα παραδόθηκε. Πέρασε ένας χρόνος από την ημέρα που ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε το ακριτικό Καστελόριζο για να ανακοινώσει αυτή ακριβώς την παράδοση της χώρας. Την παράδοση στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το μηχανισμό στήριξης, την παράδοση στη λεγόμενη τρόικα.
Η 23η Απριλίου 2010 πέρασε στην ιστορία ως η ημέρα παράδοσης της χώρας και έναρξης μιας ιδιότυπης επιτήρησης ή ακόμη και κατοχής. Η 23η Απριλίου 2010 είναι η ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου με την ίδια ή και μεγαλύτερη συνυπευθυνότητα του προκατόχου του Κώστα Καραμανλή παρέδωσαν τη χώρα και πρόκειται να τη φέρουν πολλά χρόνια πίσω.
Ενας χρόνος από την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να θέσει τη χώρα στο μηχανισμό στήριξης της χώρας συμπληρώνεται σήμερα και θα επιχειρήσουμε ένα μικρό απολογισμό του έτους. Ενας χρόνος δυσκολιών, ένας χρόνος ανατροπής των πάντων, ένας χρόνος που επαναφέρει σε εργασιακό μεσαίωνα ήταν αυτός που πέρασε για την Ελλάδα.
Οι τιμές πήραν την ανιούσα σε όλα τα επίπεδα και οι μισθοί την κάτω βόλτα. Ενας χρόνος που έδειξε τις δυσκολίες που θα έρθουν, ένας χρόνος που επί της ουσίας προετοίμασε τους Ελληνες για τα χειρότερα. Ενας χρόνος δύσκολος που καθώς φαίνεται όμως, δεν θα είναι ο δυσκολότερος καθώς αυτά που έρχονται θα είναι ακόμη χειρότερα.
Αλλες λύσεις είναι σίγουρο ότι υπήρχαν. Το γιατί δεν αναζητήθηκαν επαρκώς δεν το ξέρουμε. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι η λύση της προσφυγής στο μηχανισμό στήριξης είναι η επαχθέστερη για το μέσο Ελληνα που για μία ακόμη φορά καλείται να πληρώσει στα σπασμένα. Ενας χρόνος ΔΝΤ συμπληρώνεται σήμερα με την κυβέρνηση να έχει εξαγγείλει πάταξη της φοροδιαφυγής και τιμωρία φοροφυγάδων, αλλά έως τώρα όλα αυτά να έχουν μείνει στα λόγια και το μόνο που έχει γίνει πράξη να είναι οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και ο εργασιακός μεσαίωνας που καθιερώνεται...

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

ΓΙΑ ΤΟΝ "ΑΔΕΛΦΟ" ΜΟΥ ΠΟΥ "ΕΦΥΓΕ"

Το χώμα είχε σκεπάσει το Λάζαρο, αλλά κανείς δεν έφευγε. Εστεκαν όλοι εκεί, γύρω του, αμίλητοι, βουρκωμένοι. Κάποιοι ξέσπασαν, κάποιοι δεν το πίστευαν ακόμη και όταν η αττική γη πήρε το Λαζαράκο μας. Νόμιζαν όλοι ότι ήταν ένα από τα χωρατά του, από το υψηλής ευφυίας αστείρευτο χιούμορ του που μας συνοδεύει στη ζωή μας χρόνια τώρα. Ακόμη και η γη, τα δένδρα, τα λουλούδια έστεκαν θλιμμένα για το Λάζαρο, ήταν σαν να μην το πίστευαν και αυτά. Ηταν σαν μια συνωμοσία της φύσης που ήθελε να πάει κόντρα στις δυνάμεις της, που δεν ήθελε και αυτή όπως όλοι μας να πιστέψει ότι αυτός ο μεγάλος άνθρωπος έφυγε.
Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο Λάζαρος “έφυγε”. Κανείς δεν μπορεί να το δεχθεί, κανείς δεν θα το επιτρέψει. Θα κρατάμε για πάντα σφιχτά αυτόν και τις παρακαταθήκες που μας άφησε, τους δρόμους που μας άνοιξε, το ήθος, την αξιοπρέπεια και την εντιμότητα. Αυτός ήταν ο Λάζαρος, αυτόν θα έχουμε για πάντα στην καρδιά μας, αυτά μαζί με τα αστεία του θα είναι τα κόμιστρα που θα δώσει στον βαρκάρη για να περάσει στη Χαιρώνεια λίμνη και είμαι σίγουρος ότι και αυτός δεν θα θέλει πραγματικά να του επιτρέψει να περάσει...
Ο Λαζαράκος ήταν ένα κομμάτι από τη ζωή μου, μεγάλο, σημαντικό, ιδιαίτερο. Ηταν ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα όταν άνοιγε για εμένα η πόρτα της δημοσιογραφίας. Ηταν 18 χρόνια πριν όταν έξω από τα γραφεία του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ» έστεκε ένα άνδρας. Τον ρώτησα σε ποιο όροφο ήταν τα γραφεία της εφημερίδας και εκείνος που έδειξε το δρόμο. Μου έδειξε το δρόμο για τα γραφεία της εφημερίδας και την πρώτη μου δουλειά, αλλά στο διάβα του χρόνου μου έδειξε το δρόμο για πολύ πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή και στο σκληρό κόσμο της δημοσιογραφίας. Μου έδειξε το δρόμος του ήθους και της αξιοπρέπειας, της εντιμότητας, του ανδρισμού και της ευγένειας.
Είναι οι πιο σημαντικές παρακαταθήκες. Με δίδαξε πώς να βαδίζω στο δρόμο για την Ιθάκη έχοντας ως όπλα τη γνώση, το ήθος, την αξιοπρέπεια. Το ίδιο έκανε και εκείνος πάντα. Ο δικός του δρόμος για την Ιθάκη ήταν σύντομος, αλλά γεμάτος. Είχε μεν σειρήνες, κύκλωπες και λαιστρυγόνες, αλλά αυτός ήταν πάντα ο ίδιος. Δεν άλλαξε ποτέ και έδινε και σε εμένα δύναμη να συνεχίσω έτσι. Εδινε σε όλους μας δύναμη ο άμεμπτος χαρακτήρας του, ο υψηλός ανθρωπισμός, το χιούμορ του, το ήθος και η ευγένειά του.
Ο άνδρας αυτός ήταν ο πρώτος που συνάντησα πριν η πόρτα της δημοσιογραφίας ανοίξει για μένα και έμεινε στη ζωή μου σημαδεύοντας τη για πάντα. Ο άνδρας αυτός ήταν η σημαντικότερη παρουσία στην καριέρα μου από την ημέρα εκείνη στα γραφεία του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ». Ο άνδρας αυτός ήταν ένας άνδρας με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Ηταν ο Λάζαρος Μουρκάκος, ο Λαζαράκος μου, ο Λαζαράκος μας που την περασμένη Παρασκευή μας «έφυγε». Οι στιγμές που έχω να θυμηθώ από αυτόν τον μεγάλο άνθρωπο και δημοσιογράφο είναι αμέτρητες. Θα χαθώ αν αρχίσω να τις μετρώ και θα με πιάσουν πάλι τα κλάματα. Θα μου λείψει πολύ, όμως, ο Λάζαρος. Θα μου λείψει, θα μας λείψει σε όλους μας. Σε όσους τον γνώρισαν, σε όσους τον συνάντησαν έστω και για μια φορά στη ζωή τους.
Την Παρασκευή όταν ο Λάζαρος “έφυγε” ένας συνάδελφος από την οικογένεια του “ΦΙΛΑΘΛΟΥ” μου είπε ότι η εφημερίδα δεν θα είναι πια η ίδια. Τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο χωρίς το Λάζαρο, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Η απώλεια είναι μεγάλη, βαριά και ασήκωτη. Και ο πόνος το ίδιο.
Πριν τρία χρόνια όταν είχε περάσει μια περιπέτεια με την υγεία του μου τηλεφώνησε, έτρεξα, πήγαμε στο νοσοκομείο. Το ξεπέρασε. Την Παρασκευή δεν πρόλαβα, πήγα αργά, πολύ αργά. Ο Λάζαρος είχε «φύγει». Ο νους δεν το χωράει αυτό που έγινε. Λάζαρε μου συγνώμη που άργησα να έρθω την Παρασκευή, συγνώμη που δεν πρόλαβα. Να ξέρεις ότι σε ευχαριστώ για όλα. Σε ευχαριστώ γιατί μου δίδαξες πολλά, σε ευχαριστώ γιατί μου δίδαξες τι σημαίνει ήθος και αξιοπρέπεια, σε ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανες να είμαι φίλος σου.
Καλό ταξίδι Λαζαράκο, καλό ταξίδι αδερφέ μου. Σ΄ ευχαριστώ για όλα…

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Η ΚΕΡΑΤΕΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ

Κάποιοι νόμισαν ότι θα τα βγάλουν εύκολα πέρα με την Κερατέα, αλλά γελάστηκαν. Εκεί πέρα αποδεικνύεται μέρα με την μέρα πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν σκύβουν το κεφάλι, λένε «όχι» και αντιστέκονται. Το ίδιο έκαναν και αυτές τις ημέρες και αν κάποιος έχει ενστάσεις για το ότι ρίχθηκαν μολότοφ από τους κατοίκους στην αστυνομία, λέμε ότι και η αστυνομία έριξε αδιακρίτως χημικά προς τους κατοίκους και θυμίζουμε και τα γεγονότα προηγούμενων ημερών όταν η αστυνομία έριχνε τα χημικά στις εισόδους των σπιτιών.
Κάποιοι άλλοι ίσως αναρωτηθούν για το ότι οι κάτοικοι της Κερατέας δεν επιτρέπουν τελικά να εφαρμοστεί η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας και ότι θα πρέπει άπαντες να πειθαρχούν στις δικαστικές αποφάσεις διότι ζούμε σε μια ευνομούμενη χώρα. Καμία αντίρρηση σε όλα αυτά, αλλά τηρούνται όλες οι δικαστικές αποφάσεις ερωτούμε; Πειθαρχούν άπαντες σε αυτές ή υπάρχει επιλεκτική τήρηση και τελικά υπάρχει δίκαιη απονομή δικαιοσύνης ή οι διάφοροι ισχυροί και μεγαλοσχήμονες συνήθως τη γλιτώνουν;
Ας δούμε όμως, και το τι συμβαίνει στην Κερατέα και από μια άλλη σκοπιά, αυτή της αντίστασης και της μη υποταγής. Οι άνθρωποι κρίνονται από τις αντιστάσεις και τα «όχι» που ατομικά λένε στη ζωή τους και ομοίως οι κοινωνίες κρίνονται από τις συλλογικές τους αντιστάσεις. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, στην Κερατέα γίνεται κάτι μεγάλο. Οι άνθρωποι παλεύουν για την αξιοπρέπειά τους και αυτό όχι μόνο αρκεί, αλλά και δικαιολογεί τα πάντα. Οι άνθρωποι παλεύουν για την κληρονομιά τους και για τη γη που μεγάλωσαν και τελικώς μας αρέσουν πολύ οι άνθρωποι και οι κοινωνίες που λένε «όχι», αντιστέκονται, δεν υποτάσσονται και παλεύουν, έστω και αν πολλές φορές αυτός ο αγώνας δεν έχει και πολλές ελπίδες να κερδηθεί. Ετσι φαινόταν αρχικά ο αγώνας της Κερατέας που αντιστέκεται, αλλά τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει και το κράτος είναι εκείνο που βρίσκεται προ αδιέξοδου…