“Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυση τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις”. Αυτό είναι ένα μικρό απόσπασμα από το “Απολείπειν ο θεός Αντώνιον”, ένα από τα πολλά εξαιρετικά ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη.
Στην είσοδο της Αλεξάνδρειας υπάρχει μια πινακίδα με το όνομα της στα ελληνικά. Μια πόλη που στο διάβα της ιστορίας συνδέθηκε με τον ελληνισμό και το ελληνικό στοιχείο, μια πόλη που ανήκει μεν στο μεγαλύτερο αραβικό κράτος, την Αίγυπτο, αλλά δεν νοείται δίχως το ελληνικό της στοιχείο και είναι η έδρα του Ελληνορθόδοξου πατριαρχείου Αλεξάνδρειας και Πάσης Αφρικής, του δευτέρου τη τάξει μετά το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης, η Πηνελόπη Δέλτα και τόσοι άλλοι λόγιοι και ευεργέτες του έθνους ήταν Αλεξανδρινοί. Ήταν παιδιά της πόλης που ίδρυσε ο Ισκεντέρ ελ Ακμπά, όπως είναι το όνομα του Μεγάλου Αλεξέναδρου στα αραβικά, το 331 π.Χ. και της έδωσε το όνομά του. Μιας πόλης που κάλλιστα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ελληνική.
Αυτή είναι η Αλεξάνδρεια που εγκατέλειψε προχθές λόγω των γεγονότων ένα μεγάλος μέρος των Ελλήνων κατοίκων της. Αυτή είναι η “ελληνική” Αλεξάνδρεια που έχασε και άλλο κομμάτι του Ελληνισμού, που την αποχαιρέτησαν, κάποιοι ίσως για πάντα.
Μερικές εκατοντάδες είναι πια οι Ελληνες που μαζί με το Πατριαρχείο φυλάσσουν τις Θερμοπύλες του Ελληνισμού στο σημείο αυτό της Αφρικής. Μερικές εκατοντάδες και τώρα έγιναν λιγότεροι αυτοί “που αξιώθηκαν μια τέτοια πόλη”.
Ολα αυτά τα αναφέρουμε για να καταδείξουμε το πλήγμα που υπέστη ο Ελληνισμός από την αποχώρηση των Αλεξανδρινών Ελλήνων που ευχόμεθα να είναι προσωρινή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου