Μακρά η παράδοση, η ιστορία και ο πολιτισμός της Ελλάδας. Βαριά, πολύ βαριά η κληρονομιά που κουβαλά και πανανθρώπινες οι αξίες που έσπειρε σε όλο τον κόσμο εδώ και αιώνες. Ο πολιτιστικός πλούτος της Ελλάδας είναι πολύ μεγάλος, όσο και τα επιτεύγματά της, αυτά που κουβαλά κυρίως από το αρχαίο παρελθόν της.
Αυτό τον πολιτισμό και αυτή την βαριά κληρονομιά δεν την επιβεβαιώνει δυστυχώς η σύγχρονη Ελλάδα. Όχι ότι ανακαλύφθηκε η Αμερική με τη διατύπωση των γραμμών αυτών, αλλά είναι ορισμένα γεγονότα που σε διεγείρουν να τα σχολιάσεις και να δεις και τις προεκτάσεις τους.
Προσφάτως ακούστηκαν ύμνοι και οι εκκλησιαστικές ψαλμωδίες στην ελληνική γλώσσα στην αυθεντική Παναγιά Σουμελά, στην Τραπεζούντα στην καρδιά του Πόντου. Η τουρκική κυβέρνηση έδωσε άδεια για να τελεστεί εκεί λειτουργία ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου, κάτι που έγινε μετά από 88 χρόνια.
Ακόμη και για τουριστικούς λόγους αν έγινε, η Τουρκία πέτυχε διάνα με την κίνησή της αυτή -πέραν του ότι έδειξε πως σέβεται τις θρησκευτικές ελευθερίες- καθώς στην Τραπεζούντα συνέρευσαν χιλιάδες προσκυνητών που κατέθεσαν μεταξύ των άλλων και τον οβολό τους.
Αυτές τις ημέρες επαναλειτουργεί κατά κάποιο τρόπο για πρώτη φορά μετά το 1971 η θεολογική σχολή της Χάλκης, η οποία φιλοξενεί έκθεση Ελλήνων εικαστικών καλλιτεχνών. Και αυτό με άδεια της τουρκικής κυβέρνησης και είναι προφανές ότι όλα αυτά εντάσσονται στην προσπάθεια της Τουρκίας να δείξει το ευρωπαϊκό της πρόσωπο, με σεβασμό στις θρησκευτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Σε αντιδιαστολή με αυτά θα θέλαμε να αναρωτηθούμε εάν κάτι αντίστοιχο με την Τουρκία θα συνέβαινε στην Ελλάδα. Είμαστε σίγουροι πως δεν θα συνέβαινε και παρ’ ότι η χώρα μας ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ενωση στην πρωτεύουσά της δεν υπάρχει ακόμη τζαμί και μουσουλμανικό νεκροταφείο για τους χιλιάδες μουσουλμάνους που ζουν σε αυτή και το σύνταγμά της ξεκινά ακόμη με επίκληση στην Αγία Τριάδα, που μάλλον δεν φαίνεται να μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα των πολιτών…
Τρίτη 31 Αυγούστου 2010
Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010
Η ΜΠΑΝΑΝΙΑ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
Την προηγούμενη εβδομάδα διεξήχθη στη Βαρκελώνη το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου. Τα αγωνίσματα έγιναν στο Ολυμπιακό Στάδιο της πρωτεύουσας της Καταλονίας, εκεί που το 1992 η Βούλα Πατουλίδου είχε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο που άνοιξε την πόρτα στις επόμενες επιτυχίες του ελληνικού στίβου.
Στη Βαρκελώνη βρέθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα για να καλύψουν τη σημαντική αυτή διοργάνωση αρκετοί Ελληνες απεσταλμένοι ΜΜΕ, οι οποίοι πέραν όλων των αγωνιστικών θεμάτων, φιλοξένησαν στις ανταποκρίσεις τους και ένα θέμα το οποίο τους εντυπωσίασε και το οποίο δυστυχώς πονάει την Ελλάδα.
Μιλάμε για τη μεταολυμπιακή χρήση και εκμετάλλευση και για το πώς η ισπανική αυτή πόλη έχει καταφέρει λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων που διοργάνωσε το 1992 να αλλάξει εικόνα και να κρατά όλα τα θετικά που μπορούν να δώσουν σε μια χώρα και μια πόλη οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Η Βαρκελώνη 18 χρόνια μετά είναι άλλη πόλη, πιο όμορφη, σύγχρονη και λειτουργική. Η Βαρκελώνη έχει αξιοποιήσει στο έπακρο τις εγκαταστάσεις της, αθλητικές και μη και έχει καταφέρει να ξαναχτιστεί και να αξιοποιηθεί γύρω από τους πόλους που δημιουργήθηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αντιθέτως, η Αθήνα μόλις έξι χρόνια μετά τους δικούς της Αγώνες είναι χειρότερη από πριν, πέραν της οικονομικής ζημίας που προκάλεσε η διοργάνωση και η αλόγιστη σπατάλη με την οποία διεξήχθη στην οικονομία της χώρας. Σκάνδαλα, «τρύπες» στον προϋπολογισμό και οικονομική ζημιά, ολυμπιακές εγκαταστάσεις που ρημάζουν, άλλες που αντί να αποδίδονται στους πολίτες που τις πλήρωσαν αποδίδονται σε ιδιώτες, είναι η εικόνα της μεταολυμπιακής Αθήνας.
Ο αγωνιστικός χώρος του κεντρικού σταδίου του συμπλέγματος του ΟΑΚΑ δεν μπορεί να συνέλθει έξι χρόνια μετά τους Αγώνες από την τρύπα που σκάφτηκε για την εντυπωσιακή ομολογουμένως τελετή έναρξης και τη στέγη Καλατράβα (έργο που έγινε με απευθείας ανάθεση), η οποία του κρύβει τον ήλιο. Το περίφημο σύστημα ασφαλείας C4I που η ΔΟΕ και η «Αθήνα 2004» πίεζαν την ελληνική κυβέρνηση να το αγοράσει και αυτή ενέδωσε παρ΄ ότι ήταν άχρηστο, έχει συμπεριληφθεί στο μεγάλο σκάνδαλο της Siemens που εξετάστηκε και από τη βουλή και τελικά εκείνη η εθνική υπερηφάνεια του Αυγούστου του 2004 έχει ξεχαστεί μπρος στη δίνη της περικοπής των εισοδημάτων και των συντάξεων.
Εχει και η Βαρκελώνη έργα του Ισπανού αρχιτέκτονα Σαντιάγο Καλατράβα, αλλά αυτά την έχουν εξωραΐσει και δεν έχουν δημιουργήσει προβλήματα. Εχει και η Ισπανία οικονομικά προβλήματα ως χώρα, αλλά δεν προκλήθηκαν από τους Ολυμπιακούς του 1992 που της άφησαν κέρδος.
Η διαφορά είναι ότι η Ισπανία αντιμετωπίστηκε ως μια μεγάλη χώρα που ανέλαβε μια μεγάλη διοργάνωση και ομοίως έτσι αντιμετώπισε και η ίδια τους Αγώνες. Η Ελλάδα από την άλλη πλευρά αντιμετωπίστηκε ως μια μπανανία, ως μια τρικοσμομική χώρα που βρήκαν οι πολυεθνικές (η ΔΟΕ, οι συνεταίροί της και οι χορηγοί της) θύματα να πουλήσουν την πραμάτειά τους, όπως προσφάτως έκανε η FIFA στη Νότιο Αφρική, η οποία μπαίνει σε μια πολύ μεγάλη περιπέτεια από τη διεξαγωγή του παγκοσμίου κυπέλλου, ενώ ο Μπλάτερ και η παρέα του απεκόμισαν τεράστια κέρδη.
Το ότι το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, η Αττική Οδός και άλλα μεγάλα έργα έγιναν λόγω των Ολυμπιακών είναι περισσότερο ο αστικός μύθος αυτών των Αγώνων παρά η πραγματικότητα. Ακόμη, όμως, και αν είναι πραγματικότητα, δείχνει πως και η ίδια η Ελλάδα αντιμετώπισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως τριτοκοσμική χώρα που περίμενε μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση για να φτιάξει έργα και υποδομές αναγκαία για την καθημερινή ζωή των κατοίκων της, χωρίς κανέναν σχέδιο, όραμα και προοπτική.
Εξι χρόνια μετά, περιμένουμε να ζητήσει κάποιος συγνώμη για το κακό που έκανε στη χώρα. Εξι χρόνια μετά οι φύλακες έχουν γνώση και πολλές υποθέσεις μόλις άνοιξαν δικαστικά…
Στη Βαρκελώνη βρέθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα για να καλύψουν τη σημαντική αυτή διοργάνωση αρκετοί Ελληνες απεσταλμένοι ΜΜΕ, οι οποίοι πέραν όλων των αγωνιστικών θεμάτων, φιλοξένησαν στις ανταποκρίσεις τους και ένα θέμα το οποίο τους εντυπωσίασε και το οποίο δυστυχώς πονάει την Ελλάδα.
Μιλάμε για τη μεταολυμπιακή χρήση και εκμετάλλευση και για το πώς η ισπανική αυτή πόλη έχει καταφέρει λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων που διοργάνωσε το 1992 να αλλάξει εικόνα και να κρατά όλα τα θετικά που μπορούν να δώσουν σε μια χώρα και μια πόλη οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Η Βαρκελώνη 18 χρόνια μετά είναι άλλη πόλη, πιο όμορφη, σύγχρονη και λειτουργική. Η Βαρκελώνη έχει αξιοποιήσει στο έπακρο τις εγκαταστάσεις της, αθλητικές και μη και έχει καταφέρει να ξαναχτιστεί και να αξιοποιηθεί γύρω από τους πόλους που δημιουργήθηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αντιθέτως, η Αθήνα μόλις έξι χρόνια μετά τους δικούς της Αγώνες είναι χειρότερη από πριν, πέραν της οικονομικής ζημίας που προκάλεσε η διοργάνωση και η αλόγιστη σπατάλη με την οποία διεξήχθη στην οικονομία της χώρας. Σκάνδαλα, «τρύπες» στον προϋπολογισμό και οικονομική ζημιά, ολυμπιακές εγκαταστάσεις που ρημάζουν, άλλες που αντί να αποδίδονται στους πολίτες που τις πλήρωσαν αποδίδονται σε ιδιώτες, είναι η εικόνα της μεταολυμπιακής Αθήνας.
Ο αγωνιστικός χώρος του κεντρικού σταδίου του συμπλέγματος του ΟΑΚΑ δεν μπορεί να συνέλθει έξι χρόνια μετά τους Αγώνες από την τρύπα που σκάφτηκε για την εντυπωσιακή ομολογουμένως τελετή έναρξης και τη στέγη Καλατράβα (έργο που έγινε με απευθείας ανάθεση), η οποία του κρύβει τον ήλιο. Το περίφημο σύστημα ασφαλείας C4I που η ΔΟΕ και η «Αθήνα 2004» πίεζαν την ελληνική κυβέρνηση να το αγοράσει και αυτή ενέδωσε παρ΄ ότι ήταν άχρηστο, έχει συμπεριληφθεί στο μεγάλο σκάνδαλο της Siemens που εξετάστηκε και από τη βουλή και τελικά εκείνη η εθνική υπερηφάνεια του Αυγούστου του 2004 έχει ξεχαστεί μπρος στη δίνη της περικοπής των εισοδημάτων και των συντάξεων.
Εχει και η Βαρκελώνη έργα του Ισπανού αρχιτέκτονα Σαντιάγο Καλατράβα, αλλά αυτά την έχουν εξωραΐσει και δεν έχουν δημιουργήσει προβλήματα. Εχει και η Ισπανία οικονομικά προβλήματα ως χώρα, αλλά δεν προκλήθηκαν από τους Ολυμπιακούς του 1992 που της άφησαν κέρδος.
Η διαφορά είναι ότι η Ισπανία αντιμετωπίστηκε ως μια μεγάλη χώρα που ανέλαβε μια μεγάλη διοργάνωση και ομοίως έτσι αντιμετώπισε και η ίδια τους Αγώνες. Η Ελλάδα από την άλλη πλευρά αντιμετωπίστηκε ως μια μπανανία, ως μια τρικοσμομική χώρα που βρήκαν οι πολυεθνικές (η ΔΟΕ, οι συνεταίροί της και οι χορηγοί της) θύματα να πουλήσουν την πραμάτειά τους, όπως προσφάτως έκανε η FIFA στη Νότιο Αφρική, η οποία μπαίνει σε μια πολύ μεγάλη περιπέτεια από τη διεξαγωγή του παγκοσμίου κυπέλλου, ενώ ο Μπλάτερ και η παρέα του απεκόμισαν τεράστια κέρδη.
Το ότι το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, η Αττική Οδός και άλλα μεγάλα έργα έγιναν λόγω των Ολυμπιακών είναι περισσότερο ο αστικός μύθος αυτών των Αγώνων παρά η πραγματικότητα. Ακόμη, όμως, και αν είναι πραγματικότητα, δείχνει πως και η ίδια η Ελλάδα αντιμετώπισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως τριτοκοσμική χώρα που περίμενε μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση για να φτιάξει έργα και υποδομές αναγκαία για την καθημερινή ζωή των κατοίκων της, χωρίς κανέναν σχέδιο, όραμα και προοπτική.
Εξι χρόνια μετά, περιμένουμε να ζητήσει κάποιος συγνώμη για το κακό που έκανε στη χώρα. Εξι χρόνια μετά οι φύλακες έχουν γνώση και πολλές υποθέσεις μόλις άνοιξαν δικαστικά…
Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010
ΠΕΔΙΟ ΔΟΚΙΜΩΝ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Τα ερωτήματα έχουν τεθεί κατά κόρον και από πολλές πλευρές. Δεν είναι και τόσο εύκολο να απαντηθούν, αλλά αξίζει τον κόπο να διερευνηθούν.
Ερωτήματα όπως «έχει τόσο μεγάλη σημασία η προεδρική καρέκλα της Super League και διεξάγονται συνεχή ντέρμπι και εκλογικές αναμετρήσεις για την κατάληψή της», αλλά και «σε τι προσβλέπει η επιλογή του Νίκου Κωνσταντόπουλου από την οικογένεια Βαρδινογιάννη για την προεδρία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός» βρίσκονται στα χείλη όλων των Ελλήνων; Εχουν αυτά τα δύο καμία σχέση μεταξύ τους θα προσθέταμε εμείς και ακόμη σε τι προσβλέπουν όλα αυτά στις μελλοντικές εξελίξεις στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου -κυρίως σε επιχειρηματικό επίπεδο- και στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο αρχίζει να διαμορφώνεται ένα εντελώς νέο σκηνικό. Ένα σκηνικό που δεν μπορεί να είναι άσχετο και με την έλευση του ΔΝΤ στην Ελλάδα και τις πιέσεις που ασκεί για επιπλέον ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων φορέων. Μέσα σε αυτό το σκηνικό εντάσσεται και ο ΟΠΑΠ και το 36% του Οργανισμού που έχει απομείνει στο ελληνικό δημόσιο. Ενας ΟΠΑΠ που συνεχίζει τη στρατηγική συνεργασία και τις απευθείας αναθέσεις με την Ιντραλότ του Σωκράτη Κόκκαλη, αλλά που μελετά και το ενδεχόμενο απελευθέρωσης του στοιχήματος, κάτι που θα βάλει στο παιχνίδι και άλλους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλου της χώρας.
Τα κομμάτια του παζλ είναι πολλά και σιγά, σιγά παίρνουν τη θέση τους στο συνολικό ψηφιδωτό που είναι υπό διαμόρφωση. Η ξαφνική εμφάνιση του δικηγόρου Θανάση Κανελλόπουλου στη διεκδίκηση της προεδρίας της Super League και η… περίεργη συμμαχία που τον στηρίζει προκαλούν εντύπωση. Ο τέως πρόεδρος του Παναθηναϊκού Νικόλας Πατέρας έχει συμμαχήσει με τον Ολυμπιακό εναντίον του Παναθηναϊκού και συνεπικουρούμενοι από τον Αχιλλέα Μπέο στηρίζουν την υποψηφιότητα του κ. Κανελλόπουλου, αδερφού του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αναστάσιου Κανελλόπουλου που έχει την ευθύνη της έρευνας για τα ύποπτα του στοιχήματος -σύμφωνα με την UEFA- ματς στην Ελλάδα, στα οποία εμπλέκεται ο Ολυμπιακός Βόλου του οποίου ο Θανάσης Κανελλόπουλος είναι αντιπρόεδρος!
Απέναντι σε αυτή τη συμμαχία βρίσκεται ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Βαρδινογιάννη που επέλεξε για την προεδρία τον Νίκο Κωνσταντόπουλο. Ενας εκ των βασικών εκπροσώπων της ανανεωτικής αριστεράς στην προεδρία ίσως της πιο αστικής ομάδας της χώρας! Δικηγόρος πρώτης κλάσης ο κ. Κωνσταντόπουλος, με σημαντικές προσβάσεις και αυτός στα υψηλά κλιμάκια της δικαιοσύνης.
Είναι η πρόθεση της ιδιοκτήτριας οικογένειας του Παναθηναϊκού για πραγματική εξυγίανση στο χώρο του ποδοσφαίρου ή κάτι άλλο πιο πέρα απ’ αυτό; Είναι η αντίθεση στην απαξίωση του προϊόντος και το «όχι» στο θησαύρισμα στην πλάτη των φιλάθλων και των παικτών του στοιχήματος»;
Είναι σίγουρα κάτι καινούργιο που έρχεται. Οι διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη, που δεν είναι άσχετες και με την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού μοντέλου διακυβέρνησης της χώρας και ίσως ένα μήνυμα προς το πολιτικό κατεστημένο. Ισως ακόμη και επιχειρηματικές διαμάχες με τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο να επιλέγονται για μία ακόμη φορά ως πεδίο δοκιμών!
Ερωτήματα όπως «έχει τόσο μεγάλη σημασία η προεδρική καρέκλα της Super League και διεξάγονται συνεχή ντέρμπι και εκλογικές αναμετρήσεις για την κατάληψή της», αλλά και «σε τι προσβλέπει η επιλογή του Νίκου Κωνσταντόπουλου από την οικογένεια Βαρδινογιάννη για την προεδρία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός» βρίσκονται στα χείλη όλων των Ελλήνων; Εχουν αυτά τα δύο καμία σχέση μεταξύ τους θα προσθέταμε εμείς και ακόμη σε τι προσβλέπουν όλα αυτά στις μελλοντικές εξελίξεις στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου -κυρίως σε επιχειρηματικό επίπεδο- και στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο αρχίζει να διαμορφώνεται ένα εντελώς νέο σκηνικό. Ένα σκηνικό που δεν μπορεί να είναι άσχετο και με την έλευση του ΔΝΤ στην Ελλάδα και τις πιέσεις που ασκεί για επιπλέον ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων φορέων. Μέσα σε αυτό το σκηνικό εντάσσεται και ο ΟΠΑΠ και το 36% του Οργανισμού που έχει απομείνει στο ελληνικό δημόσιο. Ενας ΟΠΑΠ που συνεχίζει τη στρατηγική συνεργασία και τις απευθείας αναθέσεις με την Ιντραλότ του Σωκράτη Κόκκαλη, αλλά που μελετά και το ενδεχόμενο απελευθέρωσης του στοιχήματος, κάτι που θα βάλει στο παιχνίδι και άλλους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλου της χώρας.
Τα κομμάτια του παζλ είναι πολλά και σιγά, σιγά παίρνουν τη θέση τους στο συνολικό ψηφιδωτό που είναι υπό διαμόρφωση. Η ξαφνική εμφάνιση του δικηγόρου Θανάση Κανελλόπουλου στη διεκδίκηση της προεδρίας της Super League και η… περίεργη συμμαχία που τον στηρίζει προκαλούν εντύπωση. Ο τέως πρόεδρος του Παναθηναϊκού Νικόλας Πατέρας έχει συμμαχήσει με τον Ολυμπιακό εναντίον του Παναθηναϊκού και συνεπικουρούμενοι από τον Αχιλλέα Μπέο στηρίζουν την υποψηφιότητα του κ. Κανελλόπουλου, αδερφού του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αναστάσιου Κανελλόπουλου που έχει την ευθύνη της έρευνας για τα ύποπτα του στοιχήματος -σύμφωνα με την UEFA- ματς στην Ελλάδα, στα οποία εμπλέκεται ο Ολυμπιακός Βόλου του οποίου ο Θανάσης Κανελλόπουλος είναι αντιπρόεδρος!
Απέναντι σε αυτή τη συμμαχία βρίσκεται ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Βαρδινογιάννη που επέλεξε για την προεδρία τον Νίκο Κωνσταντόπουλο. Ενας εκ των βασικών εκπροσώπων της ανανεωτικής αριστεράς στην προεδρία ίσως της πιο αστικής ομάδας της χώρας! Δικηγόρος πρώτης κλάσης ο κ. Κωνσταντόπουλος, με σημαντικές προσβάσεις και αυτός στα υψηλά κλιμάκια της δικαιοσύνης.
Είναι η πρόθεση της ιδιοκτήτριας οικογένειας του Παναθηναϊκού για πραγματική εξυγίανση στο χώρο του ποδοσφαίρου ή κάτι άλλο πιο πέρα απ’ αυτό; Είναι η αντίθεση στην απαξίωση του προϊόντος και το «όχι» στο θησαύρισμα στην πλάτη των φιλάθλων και των παικτών του στοιχήματος»;
Είναι σίγουρα κάτι καινούργιο που έρχεται. Οι διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη, που δεν είναι άσχετες και με την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού μοντέλου διακυβέρνησης της χώρας και ίσως ένα μήνυμα προς το πολιτικό κατεστημένο. Ισως ακόμη και επιχειρηματικές διαμάχες με τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο να επιλέγονται για μία ακόμη φορά ως πεδίο δοκιμών!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)