Στο εξαιρετικό περιοδικό «Ιστορία» που κυκλοφορεί σήμερα με το «Εθνος» και το οποίο είναι αφιερωμένο στην επέτειο του Πολυτεχνείου, υπάρχει μια φράση του εκφωνητή της εξέγερσης, του Δημήτρη Παπαχρήστου, ο οποίος λεει: «Είναι προτιμότερο να αγωνίζεται κανείς ακόμα και μάταια, παρά να ζει μάταια».
Αυτή και μόνο η φράση του ανθρώπου του οποίου η φωνή μαζί με της Μαρίας Δαμανάκη που ήταν επίσης εκφωνήτρια, έγιναν σύμβολο του αγώνα, λεει τα πάντα. Δείχνει τους δρόμους της ζωής, του αγώνα και της δημοκρατίας. Αυτούς τους δρόμους που έδειξε ο αγώνας του Πολυτεχνείου, με τα μηνύματά του να είναι ακόμη πιο ηχηρά και πιο επίκαιρα σήμερα.
Ο αγώνας του Πολυτεχνείου, βεβαίως, δεν ήταν μάταιος. Σήμερα 35 χρόνια μετά εξακολουθεί να εμπνέει. Ηταν ένας αγώνας που καταρχάς δημιούργησε τις συνθήκες πτώσης του δικτατορικού καθεστώτος, αφού και αυτοί οι υπερατλαντικοί «φίλοι» που το στήριξαν και το επέλεξαν δεν το ήθελαν άλλο, διότι τα εν Ελλάδι ανδρείκελα είχαν κάνει τη δουλειά τους και είχαν δώσει και την Κύπρο.
Πέραν αυτών, ο αγώνας του πολυτεχνείου ήταν ένας αγώνας για τη δημοκρατία, τα υψηλά ιδεώδη και την ελευθερία που έδειξε δρόμους και ενέπνευσε. Βγαλμένος από τις πιο ηρωικές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Ηταν ένα αυτόνομο κίνημα, το οποίο εξελίχθηκε σε μαζικό και το οποίο αντιστάθηκε στους δυνάστες της χώρας και του λαού.
Ποιος να ξεχάσει αυτά τα παιδιά; Ποιος να ξεχάσει αυτούς που στάθηκαν απέναντι στα τανκς της χούντας. Ποιος να ξεχάσει τον Γιώργου Κηρύκου που όπως αναφέρεται και στην «Ιστορία» του «Εθνους» ήταν ο φοιτητής που την ώρα που έμπαιναν τα τανκς μέσα κρατούσε την ελληνική σημαία πάνω στην κολώνα της πύλης. Ο Γιώργος Κηρύκου που χάθηκε πριν μερικά χρόνια στις φωτιές της Ικαρίας προσπαθώντας να σώσει μια γηραιά κυρία. Ποιος να ξεχάσει τον Παπαχρήστου, τη Δαμανάκη και τα άλλα παιδιά. Ποιος να ξεχάσει το πλήθος των πολιτών που τους συμπαραστεκόταν απέξω και ποιος να ξεχάσει ακόμη και τους φαντάρους που βοηθούσαν τους φοιτητές να βγουν έξω, αλλά εκεί τους περίμεναν οι ασφαλίτες για να τους αποτελειώσουν.
Αυτή η ημέρα, η 17η Νοεμβρίου 1973, είναι σίγουρα η σημαντικότερη πράξη του αντιδικτατορικού αγώνα και είναι μία από τις σημαντικότερες της νεοελληνικής ιστορίας. Μια ημέρα που δείχνει πως οι αγώνες, έστω και αν μάταιοι, κάνουν τη ζωή να μην είναι μάταιη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου