Ο υπογράφων είχε την τύχη να επισκεφτεί το περασμένο Σάββατο το μουσείο της Ακρόπολης, ένα έργο παγκόσμιας εμβέλειας, ένα χώρο εντός του οποίου ο καθένας νοιώθει δέος.
Σε αυτό το χώρο απαντάται και συναντάται η παγκοσμιότητα του Ελληνισμού. Είναι ο κατ’ εχοξήν χώρος που απεικονίζει τα επιτεύγματα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και της παγκόσμιας έννοιας αυτού. Της έννοιας που θέλει Ελληνες να είναι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας και που -υπό αυτή την έννοια- το νέο μουσείο της Ακρόπολης το επισκέπτονται καθημερινά χιλιάδες «Ελληνες».
Το μουσείο της Ακρόπολης και τα εκθέματα αυτού, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι από τα μεγάλα κατορθώματα του Ελληνισμού και της σύγχρονης Ελλάδας. Ανάλογο επίτευγμα με αυτό τα τελευταία χρόνια και τις τελευταίες δεκαετίες δεν υπάρχει και βέβαια, δεν το συγκρίνουμε ούτε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την ψευδεπίγραφη εθνική υπερηφάνεια που γέννησαν μαζί με τους φόρους που θα πληρώνουν οι επόμενες γενιές…
Εντός του μουσείου αυτού υπάρχουν εκθέματα που πέραν του ότι εντυπωσιάζουν, απεικονίζουν και την ιστορία της Ελλάδας, η οποία δεν αποτελείται μόνο από θετικά γεγονότα, αλλά και από αρνητικά. Στο μουσείο της Ακροπόλεως φαίνονται και τα…εγκλήματα που έχουν γίνει διαχρονικά σε αυτό το παγκόσμιο μνημείο και που ανάλογά τους έχουν συμβεί και στον ίδιο τον Ελληνισμό.
Στο μουσείο υπάρχουν πολλές κενές θέσεις για τα κλαπέντα μάρμαρα που βρίσκονται στο Λονδίνο. Για αυτά που ο εκ των μεγαλύτερων αρχαιοκάπηλων της ιστορίας λόρδος Ελγιν έκλεψε για να διακοσμήσει τον κήπο του και τα οποία κάποτε θα γυρίσουν εκεί που ανήκουν, στην Ελλάδα και μέσω αυτής στην παγκόσμια κοινότητα και τον παγκόσμιο πολιτισμό.
Στο μουσείο δεν υπάρχουν ορισμένα κομμάτια από τον Παρθενώνα, τα οποία πέραν του Ελγιν, αφαιρέθηκαν και από άλλες αιτίες, όπως από τη θρησκεία. Ο Παρθενώνας ήταν κατά καιρούς χριστιανικός ναός, ορθόδοξος και του δυτικού δόγματος, ενώ για κάποιο διάστημα ήταν τζαμί. Η διαμάχη, άλλωστε, για την αφαίρεση κομματιού από το φιλμ του Κώστα Γαβρά που δείχνει ρασοφόρους να λεηλατούν τον Παρθενώνα καλά κρατεί ακόμη. Ο ίδιος ο Κώστας Γαβράς είπε πως το φιλμ στηρίζεται σε ιστορικά γεγονότα και η αφαίρεση του μέρους αυτού με παρέμβαση της εκκλησίας, δεν τιμά την Ελλάδα και σαφώς έχει δίκιο.
Ο Παρθενώνας είναι έργο παγκόσμιο που ανήκει στην ελληνική πολιτιστική κληρονομιά, η οποία ταυτοχρόνως είναι και παγκόσμια και καταδεικνύει τη σαφή διαφορά από τον χριστιανισμό και την ορθοδοξία, που είναι μεν μέρος της ελληνικής παράδοσης, αλλά δεν αντιπροσωπεύουν την παγκοσμιότητα του ελληνισμού και που φέρουν τις ευθύνες τους, όπως προκύπτει από την ιστορική αλήθεια για την καταστροφή αυτού του μνημείου της παγκόσμιας κληρονομιάς…
Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009
Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009
ΓΙΑ ΤΟΥΣ 18ΧΡΟΝΟΥΣ ΚΑΙ 20ΧΡΟΝΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ, ΤΟΝ ΙΑΚΩΒΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ
Με αφορμή την προσωπική εμπερία του υπογράφοντος που τον Ιανουάριο του 2006 είχε επισκεφθεί τα κατεχόμενα μαζί με δύο Ελληνοκυπρίους συναδέλφους, τον Ιάκωβο και τον Πέτρο (αμφότεροι κατάγονται από τα κατεχόμενα, αμφότεροι είχαν χάσει τις περιουσίες τους και αμφότεροι εκείνη την ημέρα έκλαψαν για αυτά που χάθηκαν και μάλλον δεν θα ξανάρθουν),τόσο ο Πέτρος, όσο και ο Ιάκωβος απάντησαν την επόμενη ημέρα με email. Είχαν διαβάσει τη δημοσίευση της ιστορίας στη στήλη στο "GOAL" και συγκινημένοι απάντησαν.
Οι δύο συνάδελφοι στους οποίους έγινε η αναφορά είναι ο Ιάκωβος Κακουρής και ο Πέτρος Χατζηχριστοδούλου που εργάζονται στον «Φιλελεύθερο». Ο Ιάκωβος έγραψε στο μηνυμά του "πάλι με συγκίνησες ρε...", ενώ ο Πέτρος ήταν πιο αναλυτικός και έστειλε μήνυμα επιστολή, την οποία παραθέτω αυτούσια: «Φίλε, Σωτήρη
Διάβασα τη στήλη σου και κατασυγκινήθηκα. Όχι για την αναφορά στην αφεντιά μου, φυσικά, αλλά για το ότι σε πείσμα των καιρών, κόντρα στην προσπάθεια των (πλείστων) ΜΜΕ και όχι μόνο (και στην Αθήνα, αλλά και εδώ στο μισό νησί) για αποχαύνωση και αποβλάκωση του κόσμου και προπάντων για το σβήσιμο ή τη διαστρέβλωση της Ιστορίας, επιμένεις. Ξέρω ότι η Κύπρος (ειδικά η κατεχόμενη) «δεν πουλάει» πια στην Ελλάδα. «Δεν πουλάει» ούτε στην ίδια την μη κατεχόμενη Κύπρο-εκτός όταν οι πολιτικάντηδες, τα κόμματα και τα λογής λογής κέντρα εξουσίας θέλουν να καπηλευτούν την θυσία των ηρωϊκών παιδιών και των προσφύγων του 1974.
Η αναφορά σου στην κατεχόμενη Κύπρο και τη μαύρη επέτειο της έναρξης της τουρκικής εισβολής είναι μια από τις ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις στον κανόνα.
Σ’ ευχαριστώ πολύ. Εκ μέρους όλων. Και προπάντων εκ μέρους των 18χρονων και 20χρονων παλικαριών της Κερύνειας, που χάθηκαν. Αντιστάθηκαν επί 72 ώρες με ηρωισμό βγαλμένο από το ’21 και την αντίσταση του ’40. Κι ας είχαν πενιχρό και ξεπερασμένο οπλισμό. Κι ας ήταν η αναλογία με τα μεχμετζίκ ένας προς εφτά. Κι ας είχαν οι εισβολείς πλήρη δύναμη πυρός (αεροπορία, ναυτικό, πυροβολικό, τανκς). Κι ας προδόθηκαν, από τη «Μητέρα Πατρίδα». Στάθηκαν εκεί. Πλήρως συνειδητοποιημένοι. Ατρόμητοι.
* Το απόσπασμα που παραθέτω, από το βιβλίο (κυκλοφόρησε το 1989) του στρατηγού Μπεντρεντίν Ντεμιρέλ, αρχηγού του «Αττίλα» στην εισβολή, είναι ενδεικτικό: «Η κατάσταση στην ακτή δεν ήταν καλή. Λόγω του θανάτου του διοικητή και του υποδιοικητή του 50 Συντάγματος Πεζικού, δεν υπήρχε ένας αξιωματικός ο οποίος θα αναλάμβανε αμέσως τη μετακίνηση και τη διοίκηση του Συντάγματος. O υπολοχαγός Janouz που ήταν στο σκάφος μου, μόλις πάτησε το πόδι του στην ακτή σκοτώθηκε προτού πάρει το δρόμο για την Κερύνεια όπως ήταν η επιθυμία του.
O θόρυβος από τις εκρήξεις της δικής μας μοίρας πυροβολικού και του
εχθρικού πυροβολικού και όλμων ήταν ανάμεικτες. Οι βολές του εχθρού ήταν σποραδικές, αλλά εύστοχες. Όταν έβαλλαν, χτυπούσαν ή στη θάλασσα ή στην παραλία.
O Ταξίαρχος Boratas με πλησίασε και μου είπε ότι ο υπασπιστής μου, ο
Sokully σκοτώθηκε από βλήμα όλμου. Είπε ότι οι μονάδες ανακατεύθηκαν μεταξύ τους και συμπτύχθηκαν σ' ένα μέτωπο 250μ. H κατάσταση θύμιζε Δουνκέρκη.
Οι μονάδες μας έπρεπε να απελευθερωθούν από τον κλοιό. Στις 12 ανέβηκα σ' ένα από 3 άρματα (Μ113) που κράτησα σε εφεδρεία και κινήθηκα ανατολικά. Οι μονάδες πεζικού προχώρησαν μόνο 300 μέτρα και σταμάτησαν να ακολουθούν τα άρματα. Οι ίδιες μονάδες το πρωί της 20ής Ιουλίου, ενώ είχαν αρχικά προωθηθεί 500 μ. από
την ακτή, λόγω των πυρών εγκατέλειψαν τα σακίδιά τους και επέστρεψαν στην ακτή αδρανώντας δύο μέρες».
Οι δύο συνάδελφοι στους οποίους έγινε η αναφορά είναι ο Ιάκωβος Κακουρής και ο Πέτρος Χατζηχριστοδούλου που εργάζονται στον «Φιλελεύθερο». Ο Ιάκωβος έγραψε στο μηνυμά του "πάλι με συγκίνησες ρε...", ενώ ο Πέτρος ήταν πιο αναλυτικός και έστειλε μήνυμα επιστολή, την οποία παραθέτω αυτούσια: «Φίλε, Σωτήρη
Διάβασα τη στήλη σου και κατασυγκινήθηκα. Όχι για την αναφορά στην αφεντιά μου, φυσικά, αλλά για το ότι σε πείσμα των καιρών, κόντρα στην προσπάθεια των (πλείστων) ΜΜΕ και όχι μόνο (και στην Αθήνα, αλλά και εδώ στο μισό νησί) για αποχαύνωση και αποβλάκωση του κόσμου και προπάντων για το σβήσιμο ή τη διαστρέβλωση της Ιστορίας, επιμένεις. Ξέρω ότι η Κύπρος (ειδικά η κατεχόμενη) «δεν πουλάει» πια στην Ελλάδα. «Δεν πουλάει» ούτε στην ίδια την μη κατεχόμενη Κύπρο-εκτός όταν οι πολιτικάντηδες, τα κόμματα και τα λογής λογής κέντρα εξουσίας θέλουν να καπηλευτούν την θυσία των ηρωϊκών παιδιών και των προσφύγων του 1974.
Η αναφορά σου στην κατεχόμενη Κύπρο και τη μαύρη επέτειο της έναρξης της τουρκικής εισβολής είναι μια από τις ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις στον κανόνα.
Σ’ ευχαριστώ πολύ. Εκ μέρους όλων. Και προπάντων εκ μέρους των 18χρονων και 20χρονων παλικαριών της Κερύνειας, που χάθηκαν. Αντιστάθηκαν επί 72 ώρες με ηρωισμό βγαλμένο από το ’21 και την αντίσταση του ’40. Κι ας είχαν πενιχρό και ξεπερασμένο οπλισμό. Κι ας ήταν η αναλογία με τα μεχμετζίκ ένας προς εφτά. Κι ας είχαν οι εισβολείς πλήρη δύναμη πυρός (αεροπορία, ναυτικό, πυροβολικό, τανκς). Κι ας προδόθηκαν, από τη «Μητέρα Πατρίδα». Στάθηκαν εκεί. Πλήρως συνειδητοποιημένοι. Ατρόμητοι.
* Το απόσπασμα που παραθέτω, από το βιβλίο (κυκλοφόρησε το 1989) του στρατηγού Μπεντρεντίν Ντεμιρέλ, αρχηγού του «Αττίλα» στην εισβολή, είναι ενδεικτικό: «Η κατάσταση στην ακτή δεν ήταν καλή. Λόγω του θανάτου του διοικητή και του υποδιοικητή του 50 Συντάγματος Πεζικού, δεν υπήρχε ένας αξιωματικός ο οποίος θα αναλάμβανε αμέσως τη μετακίνηση και τη διοίκηση του Συντάγματος. O υπολοχαγός Janouz που ήταν στο σκάφος μου, μόλις πάτησε το πόδι του στην ακτή σκοτώθηκε προτού πάρει το δρόμο για την Κερύνεια όπως ήταν η επιθυμία του.
O θόρυβος από τις εκρήξεις της δικής μας μοίρας πυροβολικού και του
εχθρικού πυροβολικού και όλμων ήταν ανάμεικτες. Οι βολές του εχθρού ήταν σποραδικές, αλλά εύστοχες. Όταν έβαλλαν, χτυπούσαν ή στη θάλασσα ή στην παραλία.
O Ταξίαρχος Boratas με πλησίασε και μου είπε ότι ο υπασπιστής μου, ο
Sokully σκοτώθηκε από βλήμα όλμου. Είπε ότι οι μονάδες ανακατεύθηκαν μεταξύ τους και συμπτύχθηκαν σ' ένα μέτωπο 250μ. H κατάσταση θύμιζε Δουνκέρκη.
Οι μονάδες μας έπρεπε να απελευθερωθούν από τον κλοιό. Στις 12 ανέβηκα σ' ένα από 3 άρματα (Μ113) που κράτησα σε εφεδρεία και κινήθηκα ανατολικά. Οι μονάδες πεζικού προχώρησαν μόνο 300 μέτρα και σταμάτησαν να ακολουθούν τα άρματα. Οι ίδιες μονάδες το πρωί της 20ής Ιουλίου, ενώ είχαν αρχικά προωθηθεί 500 μ. από
την ακτή, λόγω των πυρών εγκατέλειψαν τα σακίδιά τους και επέστρεψαν στην ακτή αδρανώντας δύο μέρες».
Τρίτη 21 Ιουλίου 2009
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΚΥΠΡΟ
Πριν από τρεισήμισι χρόνια, τον Ιανουάριο του 2006, ο υπογράφων βρέθηκε σε δημοσιογραφική αποστολή στην Κύπρο. Μαζί με δύο Ελληνοκυπρίους συναδέλφους, τον Ιάκωβο και τον Πέτρο, ξεκινήσαμε ένα ηλιόλουστο πρωινό για τα κατεχόμενα. Και ο Πέτρος και ο Ιάκωβος κατάγονται από κατεχόμενες περιοχές. Και ο Πέτρος και ο Ιάκωβος έχουν χάσει τα σπίτια τους κατά την τουρκική εισβολή το 1974.
Πρώτος σταθμός μας η Κερύνεια. Καθήσαμε για καφέ στο λιμάνι πριν πάμε στη γειτονιά του Πέτρου, στο σπίτι του οποίου κατοικούν πια έποικοι. Ο Πέτρος ήταν φαντάρος στην εισβολή. Υπηρετούσε στο φυλάκιο της Κερύνειας και ήταν υπηρεσία την ώρα της εισβολής. Είδε τα πρώτα τουρκικά σκάφη να έρχονται και αμέσως ξύπνησε τον αξιωματικό του. «Ερχονται σκάφη από απέναντι», του είπε και εκείνος απάντησε: «Α, έρχονται τελικά». Το κύριο μέρος της φρουράς της Κερύνειας έφυγε και έμειναν μερικές δεκάδες στρατιωτών να την υπερασπιστούν. Επεσαν μέχρι ενός στο ενετικό κάστρο που βρίσκεται στο λιμάνι.
Πριν φύγουμε για το σπίτι του Πέτρου, ένα γέρος Τουρκοκύπριος βρέθηκε στο διάβα μας. Εμενε στην ίδια γειτονιά με τον Πέτρο που τον αναγνώρισε μετά από τόσα χρόνια. Αγκαλιάστηκαν και μίλησαν στα ελληνικά, γλώσσα που μιλούν όλοι οι Τουρκοκύπριοι. Ο Πέτρος πήγε στη γειτονιά του και κατόπιν επέστρεψε στην ελεύθερη Λευκωσία. Στο δρόμο πρέπει να έκλαψε…
Εμείς συνεχίσαμε για το σπίτι του Ιάκωβου στο χωριό Περιστερωνοπηγή στην επαρχία Αμμοχώστου. Είδαμε το σπίτι του Ιάκωβου από μακριά, οι Τούρκοι έποικοι που έμεναν πια σε αυτό δεν μας άφησαν να πλησιάσουμε. Ο Ιάκωβος έκλαψε...
Πριν γυρίσουμε στα ελεύθερα εδάφη πήγαμε και στην Αμμόχωστο. Φθάσαμε μέχρι τα συρματοπλέγματα της κλειστής πόλης και μείναμε άφωνοι κάτω από ξενοδοχείο «Κωνστάντια» (ήταν το αρχαίο όνομα της Αμμοχώστου) στην παραλία, το οποίο παραμένει κατεστραμμένο, βομβαρδισμένο από τα τουρκικά πυρά από το 1974. Η μισή Αμμόχωστος είναι νεκρή, πόλη-φάντασμα τη λένε. Η άλλη μισή κατοικείται από Τουρκοκυπρίους και εποίκους και η ζωή κυλά κανονικά. Ο Ιάκωβος ξανάκλαψε…
Σε λίγες ώρες περνάγαμε και πάλι τη συνοριακή διάβαση για την ελεύθερη Λευκωσία. Στη σκέψη μας ήταν αυτά που είδαμε, αυτά που παρανόμως και με τις πλάτες των ισχυρών χάθηκαν. Ο Πέτρος με τον Ιάκωβο έχασαν τα σπίτια τους και ο Ελληνισμός ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του. Οι σειρήνες ήχησαν και πάλι χθες στις 5.30 π.μ. στην ελεύθερη Κύπρο για να θυμίσουν τι συνέβη στις 20 Ιουλίου 1974…
Πρώτος σταθμός μας η Κερύνεια. Καθήσαμε για καφέ στο λιμάνι πριν πάμε στη γειτονιά του Πέτρου, στο σπίτι του οποίου κατοικούν πια έποικοι. Ο Πέτρος ήταν φαντάρος στην εισβολή. Υπηρετούσε στο φυλάκιο της Κερύνειας και ήταν υπηρεσία την ώρα της εισβολής. Είδε τα πρώτα τουρκικά σκάφη να έρχονται και αμέσως ξύπνησε τον αξιωματικό του. «Ερχονται σκάφη από απέναντι», του είπε και εκείνος απάντησε: «Α, έρχονται τελικά». Το κύριο μέρος της φρουράς της Κερύνειας έφυγε και έμειναν μερικές δεκάδες στρατιωτών να την υπερασπιστούν. Επεσαν μέχρι ενός στο ενετικό κάστρο που βρίσκεται στο λιμάνι.
Πριν φύγουμε για το σπίτι του Πέτρου, ένα γέρος Τουρκοκύπριος βρέθηκε στο διάβα μας. Εμενε στην ίδια γειτονιά με τον Πέτρο που τον αναγνώρισε μετά από τόσα χρόνια. Αγκαλιάστηκαν και μίλησαν στα ελληνικά, γλώσσα που μιλούν όλοι οι Τουρκοκύπριοι. Ο Πέτρος πήγε στη γειτονιά του και κατόπιν επέστρεψε στην ελεύθερη Λευκωσία. Στο δρόμο πρέπει να έκλαψε…
Εμείς συνεχίσαμε για το σπίτι του Ιάκωβου στο χωριό Περιστερωνοπηγή στην επαρχία Αμμοχώστου. Είδαμε το σπίτι του Ιάκωβου από μακριά, οι Τούρκοι έποικοι που έμεναν πια σε αυτό δεν μας άφησαν να πλησιάσουμε. Ο Ιάκωβος έκλαψε...
Πριν γυρίσουμε στα ελεύθερα εδάφη πήγαμε και στην Αμμόχωστο. Φθάσαμε μέχρι τα συρματοπλέγματα της κλειστής πόλης και μείναμε άφωνοι κάτω από ξενοδοχείο «Κωνστάντια» (ήταν το αρχαίο όνομα της Αμμοχώστου) στην παραλία, το οποίο παραμένει κατεστραμμένο, βομβαρδισμένο από τα τουρκικά πυρά από το 1974. Η μισή Αμμόχωστος είναι νεκρή, πόλη-φάντασμα τη λένε. Η άλλη μισή κατοικείται από Τουρκοκυπρίους και εποίκους και η ζωή κυλά κανονικά. Ο Ιάκωβος ξανάκλαψε…
Σε λίγες ώρες περνάγαμε και πάλι τη συνοριακή διάβαση για την ελεύθερη Λευκωσία. Στη σκέψη μας ήταν αυτά που είδαμε, αυτά που παρανόμως και με τις πλάτες των ισχυρών χάθηκαν. Ο Πέτρος με τον Ιάκωβο έχασαν τα σπίτια τους και ο Ελληνισμός ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του. Οι σειρήνες ήχησαν και πάλι χθες στις 5.30 π.μ. στην ελεύθερη Κύπρο για να θυμίσουν τι συνέβη στις 20 Ιουλίου 1974…
Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009
ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν να αντιμετωπίσουν ένα μεγάλο εθνικό ζήτημα, το οποίο άλλες φορές χειρίζονται με σύνεση και σοβαρότητα και άλλες φορές όχι. Πρόκειται για το θέμα των Σκοπίων το οποίο από το 1991 και μετά που διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία του Τίτο και η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν ήταν πια ομοσπονδιακή, αλλά ανεξάρτητο κράτος, «καίει» και έχει αναχθεί στο μεγάλο βραχνά της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Από το 1991 και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, το εμπάργκο που επέβαλλε στη γειτονική χώρα ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, μέχρι το βέτο για την ένταξή των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ενωση που άσκησε πέρσι η κυβέρνηση Καραμανλή, το θέμα είναι μείζον και ανάλογο με τα ελληνοτουρκικά. Το ζήτημα των Σκοπίων ανάγεται σε ακόμη πιο σοβαρό, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα κράτος-σύγχρονο προτεκτοράτο που με τις πλάτες των ΗΠΑ και κάποιων άλλων δυτικών χωρών συνετέλεσαν στη διάλυση της ενωμένης και κραταιάς Γιουγκοσλαβίας, φέρεται και άγεται αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθός του. Σε αυτό το πλαίσιο κινούμενο το γειτονικό κράτος επιχειρεί και παραχάραξη της ιστορίας, αλλά και οικειοποίηση συμβόλων της αρχαίας Μακεδονίας, με τα οποία, βεβαίως, δεν έχει καμία σχέση.
Στον αγώνα της κατά της επιχείρησης των Σκοπίων να παραχαράξουν την ιστορία και να οικειοποιηθούν σύμβολα που δεν τους ανήκουν, η Ελλάδα βρίσκει συμμάχους στην πανεπιστημιακή κοινότητα των ΗΠΑ, 200 μέλη της οποίας συνέταξαν και απέστειλαν ένα γράμμα στον Μπάρακ Ομπάμα, ζητώντας του να παρέμβει για να σταματήσει η παραχάραξη της ιστορίας και να σταματήσουν τα Σκόπια να φέρονται όπως φέρονται στην Ελλάδα.
Το γράμμα, αλλά και πληροφορίες για την κίνηση που ξεκίνησε στα αμερικάνικα πανεπιστήμια και επεκτείνεται και στην επιστημονική κοινότητα υπάρχουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://macedonia-evidence. Οι υπογραφές έχουν φθάσει ήδη τις 342 από μια κίνηση που ξεκίνησε στις 18 Μαΐου 2009 και συνεχίζεται. Είναι δε συγκλονιστικό το περιεχόμενο του γράμματος προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ, το οποίο θα προτείναμε να το πάρει αυτούσιο η ελληνική κυβέρνηση και να το περιφέρει διεθνώς για να στηρίξει τις θέσεις της!
Από το 1991 και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, το εμπάργκο που επέβαλλε στη γειτονική χώρα ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, μέχρι το βέτο για την ένταξή των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ενωση που άσκησε πέρσι η κυβέρνηση Καραμανλή, το θέμα είναι μείζον και ανάλογο με τα ελληνοτουρκικά. Το ζήτημα των Σκοπίων ανάγεται σε ακόμη πιο σοβαρό, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα κράτος-σύγχρονο προτεκτοράτο που με τις πλάτες των ΗΠΑ και κάποιων άλλων δυτικών χωρών συνετέλεσαν στη διάλυση της ενωμένης και κραταιάς Γιουγκοσλαβίας, φέρεται και άγεται αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθός του. Σε αυτό το πλαίσιο κινούμενο το γειτονικό κράτος επιχειρεί και παραχάραξη της ιστορίας, αλλά και οικειοποίηση συμβόλων της αρχαίας Μακεδονίας, με τα οποία, βεβαίως, δεν έχει καμία σχέση.
Στον αγώνα της κατά της επιχείρησης των Σκοπίων να παραχαράξουν την ιστορία και να οικειοποιηθούν σύμβολα που δεν τους ανήκουν, η Ελλάδα βρίσκει συμμάχους στην πανεπιστημιακή κοινότητα των ΗΠΑ, 200 μέλη της οποίας συνέταξαν και απέστειλαν ένα γράμμα στον Μπάρακ Ομπάμα, ζητώντας του να παρέμβει για να σταματήσει η παραχάραξη της ιστορίας και να σταματήσουν τα Σκόπια να φέρονται όπως φέρονται στην Ελλάδα.
Το γράμμα, αλλά και πληροφορίες για την κίνηση που ξεκίνησε στα αμερικάνικα πανεπιστήμια και επεκτείνεται και στην επιστημονική κοινότητα υπάρχουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://macedonia-evidence. Οι υπογραφές έχουν φθάσει ήδη τις 342 από μια κίνηση που ξεκίνησε στις 18 Μαΐου 2009 και συνεχίζεται. Είναι δε συγκλονιστικό το περιεχόμενο του γράμματος προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ, το οποίο θα προτείναμε να το πάρει αυτούσιο η ελληνική κυβέρνηση και να το περιφέρει διεθνώς για να στηρίξει τις θέσεις της!
Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009
ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΕΡΙΑ ΠΡΟΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Δευτέρα, 15 Ιουλίου 1974, ώρα 8.30 π.μ. Αρματα μάχης αρχίζουν να βγαίνουν από το στρατόπεδο της Κοκκινοτριμιθιάς και να κινούνται προς το Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας, το κτίριο Τηλεπικοινωνιών και το κτίριο της Αρχιεπισκοπής. Σε λίγο εκδηλώνεται πραξικόπημα υποκινούμενο από τη χούντα των Αθηνών και τις μυστικές υπηρεσίες δυτικών… συμμάχων για την ανατροπή του νόμιμου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, του κατά κόσμο Μιχαήλ Μούσκου ή αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’.
Δευτέρα, 15 Ιουλίου 1974, αποφράδα ημέρα στην ελληνική ιστορία. Ημέρα που ένα κομμάτι του Ελληνισμού, αυτό που έκανε τον Σεφέρη να νοιώθει την Ελλάδα πιο ευρύχωρη, όπως έλεγε όταν επισκεπτόταν την Κύπρο, είχε προδοθεί και μάλιστα είχε προδοθεί από τους ίδιους τους Ελληνες, από τα ανδρείκελα των ξένων δυνάμεων και ορισμένων βλακών που τους ακολούθησαν στην εθνοσωτήριο αποστολή τους.
Δευτέρα, 15 Ιουλίου 1974, η αρχή της προδοσίας, η αρχή του πραξικοπήματος της χούντας των Αθηνών στην Κύπρο. Ο πρόεδρος Μακάριος δεν περίμενε ότι θα γινόταν εκείνες τις ημέρες το πραξικόπημα μετά τις διαβεβαιώσεις που είχε λάβει από τη χούντα της Αθήνας. Το καθεστώς Ιωαννίδης, όμως, του είχε πει ψέματα και τελικά κατέβασε τα τανκς στους δρόμους της Λευκωσίας.
Ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο Γ’ που ηγείτο της ενωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας που είχε κηρύξει την ανεξαρτησία της το 1960, σώθηκε, αλλά τόσο ο ίδιος, όσο και οι υπόλοιποι σώφρονες Ελληνες ήξεραν τι θα συμβεί. Ηταν το τέλος της ενωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς μετά ακολούθησε η τουρκική εισβολή με αφορμή αυτό το πραξικόπημα και η διχοτόμηση του νησιού που τείνει να παγιωθεί και να οδηγήσει όχι απλά στη ντε φάκτο, αλλά και στη ντε γιούρε αναγνώριση του ψευδοκράτους και της υφιστάμενης κατάστασης.
Το τέλος της ενωμένης και αδιαίρετης Κύπρου γράφτηκε εκείνη την ημέρα, στις 15 Ιουλίου 1974 και γράφτηκε από ελληνικά χέρια. Ολοι ξέρουν πως η Κύπρος δεν θα είναι ποτέ όπως ήταν πριν την αποφράδα 15η Ιουλίου 1974. Ολοι ξέρουν πως αν γίνει επανένωση θα γίνει με άλλους όρους και αυτό φαίνεται και από τις εξελισσόμενες απευθείας διαπραγματεύσεις Χριστόφια-Ταλάτ και τις παρεμβάσεις της Τουρκίας. Ολοι ξέρουν ότι η Κύπρος προδόθηκε και δυστυχώς προδόθηκε από ελληνικά χέρια.
Δευτέρα, 15 Ιουλίου 1974, αποφράδα ημέρα στην ελληνική ιστορία. Ημέρα που ένα κομμάτι του Ελληνισμού, αυτό που έκανε τον Σεφέρη να νοιώθει την Ελλάδα πιο ευρύχωρη, όπως έλεγε όταν επισκεπτόταν την Κύπρο, είχε προδοθεί και μάλιστα είχε προδοθεί από τους ίδιους τους Ελληνες, από τα ανδρείκελα των ξένων δυνάμεων και ορισμένων βλακών που τους ακολούθησαν στην εθνοσωτήριο αποστολή τους.
Δευτέρα, 15 Ιουλίου 1974, η αρχή της προδοσίας, η αρχή του πραξικοπήματος της χούντας των Αθηνών στην Κύπρο. Ο πρόεδρος Μακάριος δεν περίμενε ότι θα γινόταν εκείνες τις ημέρες το πραξικόπημα μετά τις διαβεβαιώσεις που είχε λάβει από τη χούντα της Αθήνας. Το καθεστώς Ιωαννίδης, όμως, του είχε πει ψέματα και τελικά κατέβασε τα τανκς στους δρόμους της Λευκωσίας.
Ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο Γ’ που ηγείτο της ενωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας που είχε κηρύξει την ανεξαρτησία της το 1960, σώθηκε, αλλά τόσο ο ίδιος, όσο και οι υπόλοιποι σώφρονες Ελληνες ήξεραν τι θα συμβεί. Ηταν το τέλος της ενωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς μετά ακολούθησε η τουρκική εισβολή με αφορμή αυτό το πραξικόπημα και η διχοτόμηση του νησιού που τείνει να παγιωθεί και να οδηγήσει όχι απλά στη ντε φάκτο, αλλά και στη ντε γιούρε αναγνώριση του ψευδοκράτους και της υφιστάμενης κατάστασης.
Το τέλος της ενωμένης και αδιαίρετης Κύπρου γράφτηκε εκείνη την ημέρα, στις 15 Ιουλίου 1974 και γράφτηκε από ελληνικά χέρια. Ολοι ξέρουν πως η Κύπρος δεν θα είναι ποτέ όπως ήταν πριν την αποφράδα 15η Ιουλίου 1974. Ολοι ξέρουν πως αν γίνει επανένωση θα γίνει με άλλους όρους και αυτό φαίνεται και από τις εξελισσόμενες απευθείας διαπραγματεύσεις Χριστόφια-Ταλάτ και τις παρεμβάσεις της Τουρκίας. Ολοι ξέρουν ότι η Κύπρος προδόθηκε και δυστυχώς προδόθηκε από ελληνικά χέρια.
Κυριακή 5 Ιουλίου 2009
ΓΙΑ ΤΟΝ ΨΑΡΟΝΙΚΟ, ΤΟΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες δεν μπορεί παρά ο νους να παει σε μία από τις μεγαλύτερες φωνές που ανέδειξε ποτέ το ελληνικό ρεπερτόριο. «Εβαλε ο Θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά και ο πατέρας του στον Αδη άκουσε μια τουφεκιά», λεει το ρεφρέν ενός από τα ωραιότερα τραγούδια του ελληνικού πενταγράμμου που ακούστηκε από αυτή τη φωνή, τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη που γεννιόταν στις στις 7 Ιουλίου, το 1936.
Ο Νίκος Ξυλούρης, ο Ψαρονίκος όπως τον έλεγαν, ο λυράρης από τα Ανώγεια, είχε μία από τις ωραιότερες μορφές που ανέδειξε το ελληνικό τραγούδι. Μια φωνή που στα χρόνια της δικτατορίας κράτησε με τη δυνατή του φωνή ψηλά το δημοκρατικό αίσθημα των Ελλήνων και συνδέθηκε με τους αγώνες για την επαναφορά της δημοκρατίας.
Τον Ψαρονίκο, τον είπαν και «αρχάγγελο της Κρήτης» και ίσως για αυτό να έφυγε νέος, όπως είχε πει η Τζένη Καρέζη την ημέρα του θανάτου του. Ηταν χαράματα Παρασκευής 8 Φεβρουαρίου 1980 όταν ο Νίκος Ξυλούρης χτυπημένος από την επάρατη νόσο έφευγε νωρίς, πολύ νωρίς. Ο αρχάγγελος πήγαινε για τη γειτονιά των αγγέλων και το τραγούδι του «μια μέρα μια Παρασκευή θα πέσω να πεθάνω», ήταν προφητικό.
Ο Ψαρονίκος έφυγε, μα η φωνή του μένει αθάνατη. Η μνήμη του ζωντανή και άσβεστη. Το έργο του, παρά το σύντομο βίο του, μεγάλο. Το σπίτι του στα Ανώγεια ανοιχτό, μουσείο που εκθέτει το μεγάλο του έργο. Εκεί στην κορφές του Ψηλορείτη, στην πλατεία του χωριού, περιμένει τον περαστικό, να πιει μια ρακί για τον Ψαρονίκο που πήγε μαζί με τους αγγέλους και να τραγουδήσει, μια από τις ωραιότερες και μελωδικότερες συνθέσεις που έγραψαν ο Σταύρος Ξαρχάκος και ο Νίκος Γκάτσος και που μόνο η φωνή του Νίκου Ξυλούρη μπορούσε να αποδώσει σωστά και να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης: «Εβαλ' ο Θεός σημάδι, παλικάρι στα Σφακιά κι ο πατέρας του στον Άδη, άκουσε μια τουφεκιά. Της γενιάς μου βασιλιά, μην κατέβεις τα σκαλιά, βρες αθάνατο νερό να νικήσεις τον καιρό. Έβαλε ο Θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά κι η μανούλα του στον Άδη τράβηξε μια χαρακιά. Της καρδιάς μου βασιλιά με τον ήλιο στα μαλλιά μην περνάς τη χαρακιά, η ζωή 'ναι πιο γλυκιά…»
Ο Νίκος Ξυλούρης, ο Ψαρονίκος όπως τον έλεγαν, ο λυράρης από τα Ανώγεια, είχε μία από τις ωραιότερες μορφές που ανέδειξε το ελληνικό τραγούδι. Μια φωνή που στα χρόνια της δικτατορίας κράτησε με τη δυνατή του φωνή ψηλά το δημοκρατικό αίσθημα των Ελλήνων και συνδέθηκε με τους αγώνες για την επαναφορά της δημοκρατίας.
Τον Ψαρονίκο, τον είπαν και «αρχάγγελο της Κρήτης» και ίσως για αυτό να έφυγε νέος, όπως είχε πει η Τζένη Καρέζη την ημέρα του θανάτου του. Ηταν χαράματα Παρασκευής 8 Φεβρουαρίου 1980 όταν ο Νίκος Ξυλούρης χτυπημένος από την επάρατη νόσο έφευγε νωρίς, πολύ νωρίς. Ο αρχάγγελος πήγαινε για τη γειτονιά των αγγέλων και το τραγούδι του «μια μέρα μια Παρασκευή θα πέσω να πεθάνω», ήταν προφητικό.
Ο Ψαρονίκος έφυγε, μα η φωνή του μένει αθάνατη. Η μνήμη του ζωντανή και άσβεστη. Το έργο του, παρά το σύντομο βίο του, μεγάλο. Το σπίτι του στα Ανώγεια ανοιχτό, μουσείο που εκθέτει το μεγάλο του έργο. Εκεί στην κορφές του Ψηλορείτη, στην πλατεία του χωριού, περιμένει τον περαστικό, να πιει μια ρακί για τον Ψαρονίκο που πήγε μαζί με τους αγγέλους και να τραγουδήσει, μια από τις ωραιότερες και μελωδικότερες συνθέσεις που έγραψαν ο Σταύρος Ξαρχάκος και ο Νίκος Γκάτσος και που μόνο η φωνή του Νίκου Ξυλούρη μπορούσε να αποδώσει σωστά και να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης: «Εβαλ' ο Θεός σημάδι, παλικάρι στα Σφακιά κι ο πατέρας του στον Άδη, άκουσε μια τουφεκιά. Της γενιάς μου βασιλιά, μην κατέβεις τα σκαλιά, βρες αθάνατο νερό να νικήσεις τον καιρό. Έβαλε ο Θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά κι η μανούλα του στον Άδη τράβηξε μια χαρακιά. Της καρδιάς μου βασιλιά με τον ήλιο στα μαλλιά μην περνάς τη χαρακιά, η ζωή 'ναι πιο γλυκιά…»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)