Ηταν 30 Δεκεμβρίου 1963, όταν στην μόλις τριών ετών ελεύθερη και ανεξάρτητη Κύπρο χαράχθηκε η πρώτη γραμμή του διχασμού. Ηταν 30 Δεκεμβρίου του 1963 όταν στην Λευκωσία χαράχθηκε για πρώτη φορά η λεγόμενη «πράσινη γραμμή» που έχει οδηγήσει σήμερα στο να είναι η πρωτεύουσα της Κύπρου η τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης και του κόσμου.
Η χάραξη της «πράσινης γραμμής» που ονομάστηκε έτσι επειδή επειδή ο τότε διοικητής των βρετανικών δυνάμεων στην Κύπρο στρατηγός Γιανγκ την χάραξε με πράσινο μολύβι στον χάρτη, ήταν αποτέλεσμα των διακοινοτικών ταραχών ανάμεσα σε Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους. Ηταν αποτέλεσμα των ταραχών ανάμεσα στις δύο κοινότητες του νησιού, για τις οποίες ευθύνεται τουλάχιστον ισομερώς η ελληνική πλευρά.
Μιλάμε για ένα σκληρό, εθνικιστικό και ακροδεξιό κομμάτι της Ελληνικής και Ελληνοκυπριακής πλευράς, το οποίο έχει τις πολύ σοβαρές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση στην Κύπρο. Ηταν το κομμάτι που προσπάθησε υποκινούμενο από τα ανδρείκελα της χούντας των Αθηνών και τις ξένες μυστικές υπηρεσίες να ανατρέψει λίγα χρόνια αργότερα τον Μακάριο και αποτέλεσε την αφορμή για την τουρκική εισβολή που κρατά μέχρι και σήμερα διαιρεμένο το νησί.
Αρχικά η «πράσινη γραμμή» χαράχθηκε μόνο στη Λευκωσία και σκοπός της ήταν αν αποτρέψει την κλιμάκωση των διακοινοτικών ταραχών μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Λίγο αργότερα επεκτάθηκε και σε όλους τους τουρκοκυπριακούς θύλακες και από τον Μάρτιο του 1964, όταν έφθασαν στο νησί οι πρώτοι Κυανόκρανοι, τη φύλαξή της ανέλαβε ο ΟΗΕ.
Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 η «πράσινη γραμμή» ονομάστηκε και «παρεμβαλλόμενη γραμμή του ΟΗΕ στην Κύπρο» ή «νεκρή ζώνη» ή «γραμμή κατάπαυσης του πυρός», ονομασίες που μαρτυρούν το ότι προηγήθηκε πόλεμος. Η γραμμή αυτή σήμερα έχει μήκος 300 χιλιομέτρων και δεν χωρίζει μόνο τη Λευκωσία, αλλά όλο το νησί. Αποτελεί το όριο μεταξύ ελεύθερων και κατεχόμενων της Κύπρου και αποτελεί το μέγα σύμβολο του διχασμού, που με υπομονή το σημαντικό αυτό κομμάτι του Ελληνισμού προσμένει να καταργηθεί.
Από το 2003 και μετά η «πράσινη γραμμή» έχει ανοίξει και η πρόσβαση πλέον στα κατεχόμενα επιτρέπεται. Το οδόφραγμα του Λήδρα Παλλάς έχει επίσης ανοίξει, αλλά παρ΄ όλα αυτά η «πράσινη γραμμή» παραμένει στη θέση της ορθώνοντας τείχος ανάμεσα στην νομιμότητα και την παρανομία που η διεθνής κοινότητα ανέχεται. Οι ξένες μυστικές υπηρεσίες έκαναν καλά τη δουλειά τους στην Κύπρο. Οι Ελληνες και οι Ελληνοκύπριοι που μετείχαν στα σχέδιά τους άραγε κατάλαβαν τι κακό έχουν κάνει;
Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009
Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009
Η... ΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ
Πριν μερικές ημέρες ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος παραχώρησε συνέντευξη στο αμερικάνικο δίκτυο CBS στην οποία έκανε λόγο για καθημερινή σταύρωση που υφίσταται το πατριαρχείο από την πολιτική του τουρκικού κράτους. Η επιλογή του αμερικάνικού δικτύου για να ειπωθούν οι σκληρές αλήθειες μάλλον δεν πρέπει να ήταν τυχαία, καθώς έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα και δυνατότητα επηρεασμού από άλλων εθνικοτήτων δίκτυα…
Όλα όσα είπε ο επικεφαλής της ορθοδοξίας για την πολιτική του τουρκικού κράτους διαχρονικά είναι αλήθεια και ίσως να ήταν και λίγο επιεικής σε ορισμένα πράγματα. Μιλάμε για μια πολιτική που δεν επιτρέπει στο Πατριαρχείο να λειτουργήσει κάτω από καθεστώς δημοκρατίας και ανεξιθρησκίας και δεν του επιτρέπει να χρησιμοποιήσει όλη του την περιουσία.
Ο κ. Βαρθολομαίος ξέσπασε μπροστά στην κάμερα του αμερικάνικου δικτύου και μίλησε περί σταύρωσης, με τις δηλώσεις του να γίνονται θετικά δεκτές στο εσωτερικό της χώρας. Ο τουρκικός Τύπος τήρησε μια εξαιρετικά ουδέτερη και προοδευτική στάση και οι μεγάλες εφημερίδες της γείτονας χώρας έγραψαν ότι «πράγματι σταυρώσαμε τους Ελληνες». Το θέμα πήρε και εκτός της θρησκείας και Πατριαρχείου διαστάσεις και στο σύνολό τους εφημερίδες και δημοσιογράφοι στην Τουρκία αναγνώρισαν τη λανθασμένη πολιτική των κυβερνήσεών τους απέναντι στους Ελληνες.
Αναρωτιόμαστε εάν κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί στην Ελλάδα τι θα κάναμε και τι θα λέγαμε. Τι στάση θα τηρούσε ο Τύπος και η κοινή γνώμη εάν ο Ελληνας μουφτής παραπονιόταν για το ότι δεν υπάρχει μουσουλμανικό τέμενος και νεκροταφείο στην Αθήνα, το οποίο δεν τιμά ούτε τον πολιτισμό, ούτε τη δημοκρατία της χώρα μας. Θα τον αντιμετωπίζαμε άραγε με τον ίδιο τρόπο ή θα μιλούσαμε για ανθέλληνα που έχει στόχο να πλήξει την Ελλάδα και την ορθοδοξία και ας ήταν και αυτός Ελληνας, αλλά μουσουλμάνος. Γιατί θα πρέπει να θυμίσουμε πως υπάρχουν και Ελληνες μουσουλμάνοι που ζουν στη χώρα μας και δεν είναι τουρκικής καταγωγής, όπως για παράδειγμα οι Πομάκοι τους οποίους η διαχρονικά λανθασμένη πολιτική του ελληνικού κράτους, έστειλε στην αγκαλιά της Τουρκίας.
Όλα όσα είπε ο επικεφαλής της ορθοδοξίας για την πολιτική του τουρκικού κράτους διαχρονικά είναι αλήθεια και ίσως να ήταν και λίγο επιεικής σε ορισμένα πράγματα. Μιλάμε για μια πολιτική που δεν επιτρέπει στο Πατριαρχείο να λειτουργήσει κάτω από καθεστώς δημοκρατίας και ανεξιθρησκίας και δεν του επιτρέπει να χρησιμοποιήσει όλη του την περιουσία.
Ο κ. Βαρθολομαίος ξέσπασε μπροστά στην κάμερα του αμερικάνικου δικτύου και μίλησε περί σταύρωσης, με τις δηλώσεις του να γίνονται θετικά δεκτές στο εσωτερικό της χώρας. Ο τουρκικός Τύπος τήρησε μια εξαιρετικά ουδέτερη και προοδευτική στάση και οι μεγάλες εφημερίδες της γείτονας χώρας έγραψαν ότι «πράγματι σταυρώσαμε τους Ελληνες». Το θέμα πήρε και εκτός της θρησκείας και Πατριαρχείου διαστάσεις και στο σύνολό τους εφημερίδες και δημοσιογράφοι στην Τουρκία αναγνώρισαν τη λανθασμένη πολιτική των κυβερνήσεών τους απέναντι στους Ελληνες.
Αναρωτιόμαστε εάν κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί στην Ελλάδα τι θα κάναμε και τι θα λέγαμε. Τι στάση θα τηρούσε ο Τύπος και η κοινή γνώμη εάν ο Ελληνας μουφτής παραπονιόταν για το ότι δεν υπάρχει μουσουλμανικό τέμενος και νεκροταφείο στην Αθήνα, το οποίο δεν τιμά ούτε τον πολιτισμό, ούτε τη δημοκρατία της χώρα μας. Θα τον αντιμετωπίζαμε άραγε με τον ίδιο τρόπο ή θα μιλούσαμε για ανθέλληνα που έχει στόχο να πλήξει την Ελλάδα και την ορθοδοξία και ας ήταν και αυτός Ελληνας, αλλά μουσουλμάνος. Γιατί θα πρέπει να θυμίσουμε πως υπάρχουν και Ελληνες μουσουλμάνοι που ζουν στη χώρα μας και δεν είναι τουρκικής καταγωγής, όπως για παράδειγμα οι Πομάκοι τους οποίους η διαχρονικά λανθασμένη πολιτική του ελληνικού κράτους, έστειλε στην αγκαλιά της Τουρκίας.
Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009
Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΤΡΟ
Η μεγαλύτερη ημέρα σήμερα για τη Χριστιανοσύνη που εορτάζει τη γέννηση του ιδρυτή της θρησκείας της Ιησού Χριστού. Για τη γέννηση του Ιησού ως γεγονός, η επιστημονική έρευνα έχει αποδείξει ότι έλαβε στα σίγουρα χώρα, όπως έχει αποδείξει ότι υπάρχει και μια διαφορά ως προς τα χρόνια που εμείς θεωρούμε ότι η ιστορική αυτή προσωπικότητα και κατά τη θρησκεία και υπερφυσική, γεννήθηκε.
Αυτό το λέμε διότι οι μελέτες των τελευταίων δεκαετιών έχουν δείξει ότι η γέννηση του Ιησού δεν συνέβη το έτος που εκλαμβάνουμε εμείς σήμερα ως μηδέν, αλλά από τέσσερα έως επτά χρόνια πριν, από το -4 έως το -7 δηλαδή και το έτος που σήμερα θεωρούμε ως έτος «μηδέν» το επέλεξαν αργότερα κάποιοι χριστιανοί ηγέτες.
Η επιστημονική έρευνα έφθασε στο σημείο αυτό με δύο τρόπους και μέσω δύο οδών, δύο διαφορετικών κλάδων, της αστρονομίας και της ιστορίας οι οποίες συνέκλιναν πως προς τα αποτελέσματα και τα ευρήματά τους. Η ιστορία βρήκε ότι ο βασιλιάς Ηρώδης πέθανε το -4 Π.Χ. με μηδέν το έτος που θεωρούμε ως μηδέν και άρα, η γέννηση του Ιησού δεν μπορεί να συνέβη μετά το θάνατο του Ηρώδη και τελικά προσδιόρισε το έτος γέννησης του Χριστού μεταξύ -4 και -7.
Η αστρονομία από την πλευρά της κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα στην προσπάθειά της να απαντήσει στο ερώτημα του τι ήταν τελικά το άστρο της Βηθλεέμ. Οι αστρονόμοι αναζητούν εδώ και αιώνες την εξήγηση του φαινομένου, σε συνδυασμό με κάποια από τα αστρονομικά φαινόμενα, που είχαν παρατηρηθεί την εποχή της Γέννησης του Χριστού. Η πλειοψηφία των αστρονόμων υποστηρίζει ότι ήταν μια τριπλή ή τετραπλή σύνοδος πλανητών, αλλά λένε πως επρόκειτο για κάποιον κομήτη και άλλοι για καινοφανή αστέρα.
Κάποιοι μελετητές (όχι αστρονόμοι) υποστηρίζουν ότι δεν υπήρξε ποτέ και προστέθηκε εκ των υστέρων στο όλο σκηνικό της γέννησης του Ιησού για να προσδώσει μια μεγαλοπρέπεια, αν και στα ιερά βιβλία αναφέρεται το «με οδηγό τους το φως αστέρος ον είδον εν τη Ανατολή». Ακριβείς απαντήσεις είναι σίγουρο ότι δεν έχουμε ακόμη, αλλά η επιστημονική έρευνα συνεχίζεται και σίγουρα αυτή η διαδρομή είναι όμορφη και ενδιαφέρουσα.
Αυτό το λέμε διότι οι μελέτες των τελευταίων δεκαετιών έχουν δείξει ότι η γέννηση του Ιησού δεν συνέβη το έτος που εκλαμβάνουμε εμείς σήμερα ως μηδέν, αλλά από τέσσερα έως επτά χρόνια πριν, από το -4 έως το -7 δηλαδή και το έτος που σήμερα θεωρούμε ως έτος «μηδέν» το επέλεξαν αργότερα κάποιοι χριστιανοί ηγέτες.
Η επιστημονική έρευνα έφθασε στο σημείο αυτό με δύο τρόπους και μέσω δύο οδών, δύο διαφορετικών κλάδων, της αστρονομίας και της ιστορίας οι οποίες συνέκλιναν πως προς τα αποτελέσματα και τα ευρήματά τους. Η ιστορία βρήκε ότι ο βασιλιάς Ηρώδης πέθανε το -4 Π.Χ. με μηδέν το έτος που θεωρούμε ως μηδέν και άρα, η γέννηση του Ιησού δεν μπορεί να συνέβη μετά το θάνατο του Ηρώδη και τελικά προσδιόρισε το έτος γέννησης του Χριστού μεταξύ -4 και -7.
Η αστρονομία από την πλευρά της κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα στην προσπάθειά της να απαντήσει στο ερώτημα του τι ήταν τελικά το άστρο της Βηθλεέμ. Οι αστρονόμοι αναζητούν εδώ και αιώνες την εξήγηση του φαινομένου, σε συνδυασμό με κάποια από τα αστρονομικά φαινόμενα, που είχαν παρατηρηθεί την εποχή της Γέννησης του Χριστού. Η πλειοψηφία των αστρονόμων υποστηρίζει ότι ήταν μια τριπλή ή τετραπλή σύνοδος πλανητών, αλλά λένε πως επρόκειτο για κάποιον κομήτη και άλλοι για καινοφανή αστέρα.
Κάποιοι μελετητές (όχι αστρονόμοι) υποστηρίζουν ότι δεν υπήρξε ποτέ και προστέθηκε εκ των υστέρων στο όλο σκηνικό της γέννησης του Ιησού για να προσδώσει μια μεγαλοπρέπεια, αν και στα ιερά βιβλία αναφέρεται το «με οδηγό τους το φως αστέρος ον είδον εν τη Ανατολή». Ακριβείς απαντήσεις είναι σίγουρο ότι δεν έχουμε ακόμη, αλλά η επιστημονική έρευνα συνεχίζεται και σίγουρα αυτή η διαδρομή είναι όμορφη και ενδιαφέρουσα.
Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009
ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΜΠΑΜΑ
Στις αρχές του μήνα γράφαμε για την παγκόσμια διάσκεψη για τις κλιματικές αλλαγές της Κοπεγχάγης πως ήταν μία από τις πλέον σημαντικές συνόδους στην ιστορία, με τους ηγέτες του πλανήτη να συζητούν για το πώς θα περιοριστούν οι εκπομπές ρύπων και πως επί της ουσίας θα σώσουν τον πλανήτη από τη βέβαιη καταστροφή που έρχεται. Πριν ολοκληρωθεί αυτή η σύσκεψη κάναμε λόγο για φιάσκο, όπως ανέφερε εκείνη την περίοδο το σύνολο του ελληνικού και παγκοσμίου Τύπου που βεβαίως δικαιώθηκε.
Η σύνοδος, η διάσκεψη αυτή της Κοπεγχάγης ήταν πράγματι φιάσκο και μάλιστα ένα από τα μεγαλύτερα της ιστορίας. Το σημαντικό επίσης πράγμα που συνέβη σε αυτή ήταν η για μία ακόμη φορά απογοητευτική παρουσία του Μπάρακ Ομπάμα, που όπως και η σύνοδος της πρωτεύουσας της Δανίας εξελίχθηκε και εξελίσσεται σε φιάσκο.
Στη διάσκεψη αυτή που επιτεύχθηκε μία μη δεσμευτική συμφωνία, έλαβαν μέρος 65 αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, οι οποίοι δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν και να καταλήξουν σε μια συμφωνία που θα σώσει τον πλανήτη από τη βέβαιη καταστροφή που έρχεται λόγω των κλιματικών αλλαγών.
Οι χώρες που έλαβαν μέρος στη διάσκεψη χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες, στις αναπτυγμένες και τις αναπτυσσόμενες με αυτές που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία να εξαπολύουν μύδρους κατά των πρώτων και να τις κατηγορούν για την επί της ουσίας αποτυχία της συνόδου. Μιας συνόδου που αν ήθελαν οι ΗΠΑ και ο πρόεδρός τους θα μπορούσε να επιτύχει, αλλά ήταν εξ αρχής εμφανές πως δεν ήθελαν, με αποτέλεσμα και η διάσκεψη να εξελιχθεί σε φιάσκο και αποτυχία και ο Χουσείν Μπάρακ Ομπάμα να διαψεύδει για μία ακόμη φορά τις πολλές ελπίδες που υπήρχαν για αυτόν σχεδόν ένα χρόνο πριν με την εκλογή του στην προεδρία των ΗΠΑ.
Η σύνοδος, η διάσκεψη αυτή της Κοπεγχάγης ήταν πράγματι φιάσκο και μάλιστα ένα από τα μεγαλύτερα της ιστορίας. Το σημαντικό επίσης πράγμα που συνέβη σε αυτή ήταν η για μία ακόμη φορά απογοητευτική παρουσία του Μπάρακ Ομπάμα, που όπως και η σύνοδος της πρωτεύουσας της Δανίας εξελίχθηκε και εξελίσσεται σε φιάσκο.
Στη διάσκεψη αυτή που επιτεύχθηκε μία μη δεσμευτική συμφωνία, έλαβαν μέρος 65 αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, οι οποίοι δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν και να καταλήξουν σε μια συμφωνία που θα σώσει τον πλανήτη από τη βέβαιη καταστροφή που έρχεται λόγω των κλιματικών αλλαγών.
Οι χώρες που έλαβαν μέρος στη διάσκεψη χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες, στις αναπτυγμένες και τις αναπτυσσόμενες με αυτές που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία να εξαπολύουν μύδρους κατά των πρώτων και να τις κατηγορούν για την επί της ουσίας αποτυχία της συνόδου. Μιας συνόδου που αν ήθελαν οι ΗΠΑ και ο πρόεδρός τους θα μπορούσε να επιτύχει, αλλά ήταν εξ αρχής εμφανές πως δεν ήθελαν, με αποτέλεσμα και η διάσκεψη να εξελιχθεί σε φιάσκο και αποτυχία και ο Χουσείν Μπάρακ Ομπάμα να διαψεύδει για μία ακόμη φορά τις πολλές ελπίδες που υπήρχαν για αυτόν σχεδόν ένα χρόνο πριν με την εκλογή του στην προεδρία των ΗΠΑ.
Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009
ΡΗΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ
Ελλάδα της διαφθοράς και των οικονομικών προβλημάτων. Ελλάδα που για να γίνει το αυτονόητο, να μην υπάρχει δηλαδή, διαφθορά, απαιτείται σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Ελλάδα, μέρος ευλογημένο, αλλά και κυνηγημένο από τους ίδιους τους ανθρώπους της, που εξακολουθεί να πορεύεται επί ξηρού ακμής κατά το κοινώς λεγόμενο.
Ελλάδα που πληγώνει και πολλές φορές πληγώνει και κυριολεκτικά και όχι μόνο μεταφορικά και που τα πρόσωπα παίζουν πάντα σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των πραγμάτων. Η είδηση που ανεδείχθη χθες το μεσημέρι ήταν τουλάχιστον μη αναμενόμενη και προκάλεσε μεγάλη έκπληξη. Ο υφυπουργός Εσωτερικών Ντίνος Ρόβλιας παραιτήθηκε μετά από δημοσιοποίηση που υπήρξε για αιτήματα του γραφείου του για μεταθέσεις αξιωματικών. Ο ίδιος το διέψευσε, μίλησε για παραποίηση των στοιχείων, αλλά εν τέλει παραιτήθηκε…
Μιλάμε για έναν πολιτικό που εθεωρείτο τουλάχιστον έντιμος και ο λόγος για τον οποίο παραιτήθηκε δεν δείχνει και δεν αποδεικνύει το αντίθετο. Δείχνει και αποδεικνύει, όμως, ότι στην ελληνική κοινωνική, αλλά και πολιτική ζωή, υπάρχουν παγιωμένες αντιλήψεις που δύσκολα ξεπερνιούνται. Υπάρχει η λογική του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων, υπάρχει η λογική της αναξιοκρατίας και η αλλαγή αυτών των παγιωμένων καταστάσεων απαιτεί τομές και κυρίως ρήξεις.
Τομές και ρήξεις που ακόμη και συναίνεση να προσέφερε η σύσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο, θα χρειάζονταν κάτι παραπάνω για να γίνουν. Τομές και ρήξεις που απαιτούν πάνω απ΄ όλα την αλλαγή στον τρόπο σκέψης και νοοτροπίας των πολιτών, αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να καταλάβουν ότι και οι κυβερνώντες θα τους αντιμετωπίσουν όλους ως πολίτες πρώτης κατηγορίας και δεν θα εξακολουθούν να υποβάλλουν αιτήματα μεταθέσεων τα γραφεία των πολιτικών. Τομές και ρήξεις που χρειάζονται έτη για να γίνουν, αλλά που αξίζει τον κόπο τουλάχιστον να επιχειρηθούν, με ή χωρίς συσκέψεις στο προεδρικό μέγαρο, που προς το παρόν φαίνεται να έχουν μόνο επικοινωνιακό χαρακτήρα…
Ελλάδα που πληγώνει και πολλές φορές πληγώνει και κυριολεκτικά και όχι μόνο μεταφορικά και που τα πρόσωπα παίζουν πάντα σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των πραγμάτων. Η είδηση που ανεδείχθη χθες το μεσημέρι ήταν τουλάχιστον μη αναμενόμενη και προκάλεσε μεγάλη έκπληξη. Ο υφυπουργός Εσωτερικών Ντίνος Ρόβλιας παραιτήθηκε μετά από δημοσιοποίηση που υπήρξε για αιτήματα του γραφείου του για μεταθέσεις αξιωματικών. Ο ίδιος το διέψευσε, μίλησε για παραποίηση των στοιχείων, αλλά εν τέλει παραιτήθηκε…
Μιλάμε για έναν πολιτικό που εθεωρείτο τουλάχιστον έντιμος και ο λόγος για τον οποίο παραιτήθηκε δεν δείχνει και δεν αποδεικνύει το αντίθετο. Δείχνει και αποδεικνύει, όμως, ότι στην ελληνική κοινωνική, αλλά και πολιτική ζωή, υπάρχουν παγιωμένες αντιλήψεις που δύσκολα ξεπερνιούνται. Υπάρχει η λογική του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων, υπάρχει η λογική της αναξιοκρατίας και η αλλαγή αυτών των παγιωμένων καταστάσεων απαιτεί τομές και κυρίως ρήξεις.
Τομές και ρήξεις που ακόμη και συναίνεση να προσέφερε η σύσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο, θα χρειάζονταν κάτι παραπάνω για να γίνουν. Τομές και ρήξεις που απαιτούν πάνω απ΄ όλα την αλλαγή στον τρόπο σκέψης και νοοτροπίας των πολιτών, αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να καταλάβουν ότι και οι κυβερνώντες θα τους αντιμετωπίσουν όλους ως πολίτες πρώτης κατηγορίας και δεν θα εξακολουθούν να υποβάλλουν αιτήματα μεταθέσεων τα γραφεία των πολιτικών. Τομές και ρήξεις που χρειάζονται έτη για να γίνουν, αλλά που αξίζει τον κόπο τουλάχιστον να επιχειρηθούν, με ή χωρίς συσκέψεις στο προεδρικό μέγαρο, που προς το παρόν φαίνεται να έχουν μόνο επικοινωνιακό χαρακτήρα…
Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009
Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ, Η ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΚΑΙ Η ΧΟΥΝΤΑ
Πριν μερικές ημέρες και κατόπιν των επεισοδίων που έγιναν στην επέτειο του ενός χρόνου από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ελήφθη μια πολύ περίεργη απόφαση. Μια απόφαση που προβλέπει ότι οι εισερχόμενοι στο κτίριο της νομικής σχολής του πανεπιστημίου που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, θα εισέρχονται μόνο με επίδειξη ταυτότητας.
Η προηγούμενη φορά που είχε ληφθεί ανάλογη απόφαση ήταν το 1973 από την κυβέρνηση της χούντας μετά την εξέγερση των φοιτητών στη νομική και τα γεγονότα της περιόδου. Πέρασαν 36 χρόνια από τότε, από εκείνη τη «μαύρη» περίοδο για την Ελλάδα και λαμβάνεται μια ανάλογη απόφαση και αυτό –δυστυχώς- γίνεται με σοσιαλιστική κυβέρνηση στην εξουσία.
Δεν παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι η απόφαση ελήφθη για τη διασφάλιση της εννόμου τάξεως μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Δεν μπορούμε , όμως, να δεχθούμε την απόφαση αυτή αδιαμαρτύρητα και να την επικροτήσουμε, διότι αυτή και μόνο παραβιάζει την έννοια του ασύλου, την ελεύθερη δηλαδή, διακίνηση των ιδεών εντός του πανεπιστημιακού ιδρύματος. Θυμίζουμε, πως κατά παράδοση τα μαθήματα στη νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, λόγω των προσωπικοτήτων που κατά καιρούς διδάσκουν, παρακολουθούν και μη φοιτητές.
Η απόφαση αυτή, όμως, μας οδηγεί και σε άλλες σκέψεις και επιβεβαιώνει και τα όσα περί προβοκάτσιας λέγεται σε αυτού του είδους τα επεισόδια. Δεν μπορεί να μην περάσει από το μυαλό μας ότι μπορεί να ήταν προβοκατόρικα τα επεισόδια και οι ταραχές στη νομική και τα προπύλαια για να οδηγήσουν σε αποφάσεις σαν και αυτή που προβλέπει την επίδειξη ταυτότητας για την είσοδο στη νομική. Η προπαγάνδα της χούντας, άλλωστε, για ταραξίες μιλούσε και τότε όταν αναφερόταν στους φοιτητές που μάχονταν για τη δημοκρατία…
Η προηγούμενη φορά που είχε ληφθεί ανάλογη απόφαση ήταν το 1973 από την κυβέρνηση της χούντας μετά την εξέγερση των φοιτητών στη νομική και τα γεγονότα της περιόδου. Πέρασαν 36 χρόνια από τότε, από εκείνη τη «μαύρη» περίοδο για την Ελλάδα και λαμβάνεται μια ανάλογη απόφαση και αυτό –δυστυχώς- γίνεται με σοσιαλιστική κυβέρνηση στην εξουσία.
Δεν παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι η απόφαση ελήφθη για τη διασφάλιση της εννόμου τάξεως μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Δεν μπορούμε , όμως, να δεχθούμε την απόφαση αυτή αδιαμαρτύρητα και να την επικροτήσουμε, διότι αυτή και μόνο παραβιάζει την έννοια του ασύλου, την ελεύθερη δηλαδή, διακίνηση των ιδεών εντός του πανεπιστημιακού ιδρύματος. Θυμίζουμε, πως κατά παράδοση τα μαθήματα στη νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, λόγω των προσωπικοτήτων που κατά καιρούς διδάσκουν, παρακολουθούν και μη φοιτητές.
Η απόφαση αυτή, όμως, μας οδηγεί και σε άλλες σκέψεις και επιβεβαιώνει και τα όσα περί προβοκάτσιας λέγεται σε αυτού του είδους τα επεισόδια. Δεν μπορεί να μην περάσει από το μυαλό μας ότι μπορεί να ήταν προβοκατόρικα τα επεισόδια και οι ταραχές στη νομική και τα προπύλαια για να οδηγήσουν σε αποφάσεις σαν και αυτή που προβλέπει την επίδειξη ταυτότητας για την είσοδο στη νομική. Η προπαγάνδα της χούντας, άλλωστε, για ταραξίες μιλούσε και τότε όταν αναφερόταν στους φοιτητές που μάχονταν για τη δημοκρατία…
Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009
ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Το 1973 η επιτροπή των Νόμπελ αποφάσισε να τιμήσει με το Νόμπελ Ειρήνης τον σφαγέα των χωρών της Λατινικής Αμερικής και της Κύπρου Χένρι Κίσιγκερ για τη συμβολή του -ως συμβούλου του προέδρου των ΗΠΑ Νίξον- στον τερματισμό του πολέμου του Βιετνάμ. Μαζί του αποφάσισε η Επιτροπή να τιμήσει και τον Βορειοκορεάτη Λι Ντουκ Το για τον ίδιο λόγο, αλλά ο Το αρνήθηκε να το παραλάβει με το αιτιολογικό ότι ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει και πράγματα έτσι ήταν, αφού το έτος λήξης του πολέμου είναι το 1975…
Το 2009 η επιτροπή αποφάσισε να τιμήσει με το νόμπελ Ειρήνης τον ολίγων μηνών πρόεδρο των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα, λαμβάνοντας μια απόφαση ακατανόητη και δημοσιοσχετίστικη. Ο Χουσεϊν Μπάρακ Ομπάμα παρέλαβε χθες το νόμπελ ειρήνης στο Οσλο (το νόμπελ ειρήνης το απονέμουν οι Νορβηγοί και τα υπόλοιπα οι Σουηδοί) υπερασπιζόμενος τον πόλεμο, όσο παράδοξο και αν ακούγεται και αυτό. Και όταν πόλεμο δεν εννοούμε έναν αμυντικό πόλεμο για την υπεράσπιση των εδαφών της πατρίδας, αλλά τους επιθετικούς πολέμους που κατά καιρούς κάνουν οι ΗΠΑ και οι οποίοι έχουν στοιχίσει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη.
Τον ηγέτη αυτής της υπερδύναμης τίμησε με το βραβείο νόμπελ Ειρήνης (γιατί άραγε;) η επιτροπή των νόμπελ και ο ηγέτη αυτής της υπερδύναμης υπερασπίστηκε αυτό για το οποίο θα έπρεπε να τιμηθεί τον πόλεμο.
Προτείνουμε λοιπόν, κατόπιν και της εφετινής επιλογής της επιτροπής των νόμπελ που πολλές φορές κατά το παρελθόν έχει προκαλέσει με τις αποφάσεις της για τα βραβεία της ειρήνης, να σταματήσει την απονομή του νόμπελ ειρήνης και να καθιερώσει τα νόμπελ του πολέμου για να δικαιολογήσει έτσι την απονομή στον Μπάρακ Ομπάμα, τον Χένρι Κίσινγκερ και πολλούς άλλους, αλλά και να μην κοροϊδευόμαστε. Θα ήταν τουλάχιστον πιο έντιμο…
Το 2009 η επιτροπή αποφάσισε να τιμήσει με το νόμπελ Ειρήνης τον ολίγων μηνών πρόεδρο των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα, λαμβάνοντας μια απόφαση ακατανόητη και δημοσιοσχετίστικη. Ο Χουσεϊν Μπάρακ Ομπάμα παρέλαβε χθες το νόμπελ ειρήνης στο Οσλο (το νόμπελ ειρήνης το απονέμουν οι Νορβηγοί και τα υπόλοιπα οι Σουηδοί) υπερασπιζόμενος τον πόλεμο, όσο παράδοξο και αν ακούγεται και αυτό. Και όταν πόλεμο δεν εννοούμε έναν αμυντικό πόλεμο για την υπεράσπιση των εδαφών της πατρίδας, αλλά τους επιθετικούς πολέμους που κατά καιρούς κάνουν οι ΗΠΑ και οι οποίοι έχουν στοιχίσει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη.
Τον ηγέτη αυτής της υπερδύναμης τίμησε με το βραβείο νόμπελ Ειρήνης (γιατί άραγε;) η επιτροπή των νόμπελ και ο ηγέτη αυτής της υπερδύναμης υπερασπίστηκε αυτό για το οποίο θα έπρεπε να τιμηθεί τον πόλεμο.
Προτείνουμε λοιπόν, κατόπιν και της εφετινής επιλογής της επιτροπής των νόμπελ που πολλές φορές κατά το παρελθόν έχει προκαλέσει με τις αποφάσεις της για τα βραβεία της ειρήνης, να σταματήσει την απονομή του νόμπελ ειρήνης και να καθιερώσει τα νόμπελ του πολέμου για να δικαιολογήσει έτσι την απονομή στον Μπάρακ Ομπάμα, τον Χένρι Κίσινγκερ και πολλούς άλλους, αλλά και να μην κοροϊδευόμαστε. Θα ήταν τουλάχιστον πιο έντιμο…
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009
ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ
Μια πολύ σημαντική συνάντηση για το μέλλον του πλανήτη διεξάγεται αυτές τις ημέρες στην Κοπεγχάγη. Πρόκειται για την παγκόσμια διάσκεψη για τις κλιματικές αλλαγές που θεωρείται ως μία από τις πλέον σημαντικές συνόδους στην ιστορία, με τους ηγέτες του πλανήτη να συζητούν για το πώς θα περιοριστούν οι εκπομπές ρύπων και πως επί της ουσίας θα σώσουν τον πλανήτη από τη βέβαιη καταστροφή που έρχεται. Αυτοί που συζητούν βεβαίως, στην πρωτεύουσα της Δανίας, είναι αυτοί που κατά κύριο λόγο ρυπαίνουν τον πλανήτη…
Η διάσκεψη θα διαρκέσει από τις 7 έως 18 Δεκεμβρίου και η επίτευξη της οποιαδήποτε συμφωνίας θα διαδεχθεί το Πρωτόκολλο του Κιότο. Οι εργασίες της Διάσκεψης, στην οποία έχουν διαπιστευτεί περίπου 5.000 εκπρόσωποι των μέσων μαζικής ενημέρωσης, θα κλιμακωθούν σταδιακά, με αποκορύφωμα τη σύνοδο κορυφής 65 αρχηγών κρατών στις 17 Δεκεμβρίου και πιθανώς την υπογραφή του νέου πρωτοκόλλου.
Η διάσκεψη της Κοπεγχάγης θεωρείται ως η πιο σημαντική παγκόσμια διάσκεψη μετά την αντίστοιχη του Κιότο της Ιαπωνίας που έγινε το 1997 και στη διάρκεια της οποίας υπεγράφη η πρώτη παγκόσμια συμφωνία για την καταπολέμηση των κλιματικών αλλαγών. Μια συμφωνία που δεν υπέγραψε ο μεγαλύτερος ρυπαντής του πλανήτη, οι ΗΠΑ, που στην Κοπεγχάγη, δείχνουν διατεθειμένες να τηρήσουν μια άλλη στάση πιο διαλλακτική και αυτό είναι βεβαίως κάτι που θα διαφανεί στη συνέχεια.
Παρ΄ όλα αυτά και παρ’ ότι αξίζει τον κόπο να περιμένουμε για τα αποτελέσματα της συνόδου, δεν μπορούμε να μην πούμε ότι η διάσκεψη φαίνεται έως τώρα να εξελίσσεται σε ένα πολύ μεγάλο φιάσκο και να διαψεύσει τις ελπίδες που υπήρχαν και υπάρχουν. Ως επίρρωση αυτού, έρχεται η πρότασης της φιλοξενούσας τη διάσκεψη Δανίας, η οποία καλεί τις αναπτυσσόμενες χώρες και όχι τις πλούσιες να επωμιστούν το μεγαλύτερο κόστος για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Η πρόταση αυτή δηλαδή, που έχει προκαλέσει ήδη τις πρώτες διαφωνίες στην Κοπεγχάγη, θέλει τις πλούσιες χώρες να μειώνουν λιγότερο τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, ενώ βάζει πολύ σκληρούς όρους και περιορισμούς στις αναπτυσσόμενες χώρες. Για αυτό ομιλούμε περί φιάσκου!
Η διάσκεψη θα διαρκέσει από τις 7 έως 18 Δεκεμβρίου και η επίτευξη της οποιαδήποτε συμφωνίας θα διαδεχθεί το Πρωτόκολλο του Κιότο. Οι εργασίες της Διάσκεψης, στην οποία έχουν διαπιστευτεί περίπου 5.000 εκπρόσωποι των μέσων μαζικής ενημέρωσης, θα κλιμακωθούν σταδιακά, με αποκορύφωμα τη σύνοδο κορυφής 65 αρχηγών κρατών στις 17 Δεκεμβρίου και πιθανώς την υπογραφή του νέου πρωτοκόλλου.
Η διάσκεψη της Κοπεγχάγης θεωρείται ως η πιο σημαντική παγκόσμια διάσκεψη μετά την αντίστοιχη του Κιότο της Ιαπωνίας που έγινε το 1997 και στη διάρκεια της οποίας υπεγράφη η πρώτη παγκόσμια συμφωνία για την καταπολέμηση των κλιματικών αλλαγών. Μια συμφωνία που δεν υπέγραψε ο μεγαλύτερος ρυπαντής του πλανήτη, οι ΗΠΑ, που στην Κοπεγχάγη, δείχνουν διατεθειμένες να τηρήσουν μια άλλη στάση πιο διαλλακτική και αυτό είναι βεβαίως κάτι που θα διαφανεί στη συνέχεια.
Παρ΄ όλα αυτά και παρ’ ότι αξίζει τον κόπο να περιμένουμε για τα αποτελέσματα της συνόδου, δεν μπορούμε να μην πούμε ότι η διάσκεψη φαίνεται έως τώρα να εξελίσσεται σε ένα πολύ μεγάλο φιάσκο και να διαψεύσει τις ελπίδες που υπήρχαν και υπάρχουν. Ως επίρρωση αυτού, έρχεται η πρότασης της φιλοξενούσας τη διάσκεψη Δανίας, η οποία καλεί τις αναπτυσσόμενες χώρες και όχι τις πλούσιες να επωμιστούν το μεγαλύτερο κόστος για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Η πρόταση αυτή δηλαδή, που έχει προκαλέσει ήδη τις πρώτες διαφωνίες στην Κοπεγχάγη, θέλει τις πλούσιες χώρες να μειώνουν λιγότερο τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, ενώ βάζει πολύ σκληρούς όρους και περιορισμούς στις αναπτυσσόμενες χώρες. Για αυτό ομιλούμε περί φιάσκου!
ΠΕΡΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ...
Η Ελλάδα και η Αθήνα διάγουν την πρώτη επέτειο των σύγχρονων Δεκεμβριανών, διάγουν τις ημέρες του Δεκέμβρη του 2009. Οι εκδηλώσεις τέλειωσαν και πιθανώς και να τέλειωσαν και τα επεισόδια που ήταν πολύ λιγότερα, καθώς εφέτος η αστυνομία δεν παρακολουθούσε, αλλά έκανε δυναμικότατη παρουσία, σε σημείο που να μπορεί να χαρακτηριστεί παρεξηγήσιμη.
Και την αναφέρουμε μόνο ως παρεξηγήσιμη για να μην πούμε τίποτα άλλο πιο βαρύ. Διότι είναι άλλο πράγμα να επιβάλλεται η τάξη όπως σωστά έκανε η αστυνομία εφέτος, αλλά είναι άλλο πράγμα να παραβιάζονται θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα πολιτών, τα οποία βεβαίως είχαν παραβιαστεί και πέρσι και πρόπερσι και αντιπρόπερσι. Η διαφορά είναι ότι τότε παραβιάστηκαν από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και ξεσηκώθηκε το σύμπαν τώρα παραβιάζονται από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ξεσηκώνονται ελάχιστοι, δηλαδή, μόνο η αριστερά.
Είμαστε με την αστυνομία όταν προασπίζει τους πολίτες, αλλά είμαστε εναντίον της καταστολής και αυτό που έγινε στο Κερατσίνι μοιάζει περισσότερο με καταστολή. Αν τα άδεια μπουκάλια συνιστούν αδίκημα, τότε να τους ρίξουμε στην πυρά όλους αυτούς που ήταν εκείνο το βράδυ στο στέκι «Ρεσάλτο».
Επίσης, δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε πότε μπορεί να παραβιάζεται το άσυλο και πότε όχι. Πέρσι, δηλαδή, το πεζοδρόμιο δεν ήταν εκτός περιοχής ασύλου; Εφέτος βγήκε εκτός; Εφέτος ανακαλύφθηκε ότι το άσυλο καλύπτει μόνο την διακίνηση των ιδεών και όχι των ταραξιών;
Η αστυνομία αυτή τη φορά ήταν σαφέστατα πιο αποτελεσματική, από άλλες χρονιές και πιθανώς με τη στάση της αυτή να αυξάνει και το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών. Στην προσπάθειά της, όμως, να επιβάλλει την τάξη, ξεπέρασε πολλές φορές τα όρια και παραβίασε θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα πολιτών, και εφέτος όπως και άλλα χρόνια και στο πλαίσιο αυτό βάζουμε και τις εκατοντάδες προσαγωγές που έγιναν αυτές τις ημέρες. Αυτό δεν αλλάζει με την αποτελεσματικότητα της αστυνομίας, την οποία θα θέλαμε να τη δούμε και με την πάταξη της βίας στα γήπεδα, και με τους μεγαλοσχήμονες που παρανομούν. Θα θέλαμε να τη δούμε να ικανοποιεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα και όχι να μαζεύει μόνο αντιεξουσιαστές…
Και την αναφέρουμε μόνο ως παρεξηγήσιμη για να μην πούμε τίποτα άλλο πιο βαρύ. Διότι είναι άλλο πράγμα να επιβάλλεται η τάξη όπως σωστά έκανε η αστυνομία εφέτος, αλλά είναι άλλο πράγμα να παραβιάζονται θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα πολιτών, τα οποία βεβαίως είχαν παραβιαστεί και πέρσι και πρόπερσι και αντιπρόπερσι. Η διαφορά είναι ότι τότε παραβιάστηκαν από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και ξεσηκώθηκε το σύμπαν τώρα παραβιάζονται από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ξεσηκώνονται ελάχιστοι, δηλαδή, μόνο η αριστερά.
Είμαστε με την αστυνομία όταν προασπίζει τους πολίτες, αλλά είμαστε εναντίον της καταστολής και αυτό που έγινε στο Κερατσίνι μοιάζει περισσότερο με καταστολή. Αν τα άδεια μπουκάλια συνιστούν αδίκημα, τότε να τους ρίξουμε στην πυρά όλους αυτούς που ήταν εκείνο το βράδυ στο στέκι «Ρεσάλτο».
Επίσης, δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε πότε μπορεί να παραβιάζεται το άσυλο και πότε όχι. Πέρσι, δηλαδή, το πεζοδρόμιο δεν ήταν εκτός περιοχής ασύλου; Εφέτος βγήκε εκτός; Εφέτος ανακαλύφθηκε ότι το άσυλο καλύπτει μόνο την διακίνηση των ιδεών και όχι των ταραξιών;
Η αστυνομία αυτή τη φορά ήταν σαφέστατα πιο αποτελεσματική, από άλλες χρονιές και πιθανώς με τη στάση της αυτή να αυξάνει και το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών. Στην προσπάθειά της, όμως, να επιβάλλει την τάξη, ξεπέρασε πολλές φορές τα όρια και παραβίασε θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα πολιτών, και εφέτος όπως και άλλα χρόνια και στο πλαίσιο αυτό βάζουμε και τις εκατοντάδες προσαγωγές που έγιναν αυτές τις ημέρες. Αυτό δεν αλλάζει με την αποτελεσματικότητα της αστυνομίας, την οποία θα θέλαμε να τη δούμε και με την πάταξη της βίας στα γήπεδα, και με τους μεγαλοσχήμονες που παρανομούν. Θα θέλαμε να τη δούμε να ικανοποιεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα και όχι να μαζεύει μόνο αντιεξουσιαστές…
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009
ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
«Δεν καταλάβαμε πως έκαναν σύσκεψη μυστική τα παιδιά και βγήκαν σε δρόμους και σε πλατείες. Οταν ξυπνήσαμε είδαμε τα παιδιά μας θάλασσα να κατακλύζει τους δρόμους, και είπαμε λάθος, αλλά θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται». Οι στίχοι του Ελύτη πιο επίκαιροι από ποτέ και όπως λεει ο μεγάλος ποιητής «θάλασσα λανθασμένη δεν γίνεται…»
Ελλάδα Δεκέμβριος 2009, ένα χρόνο μετά τα σύγχρονα «Δεκεμβριανά», ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξη, του 15χρονου παιδιού που ο θάνατος του έγινε σύμβολο και που ενέπνευσε και εμπνέει ένα νεολαιίστικο κίνημα που όμοιο του χώρα είχε χρόνια να δει.
Ελλάδα Δεκέμβριος 2009, εκείνες οι σφαίρες ήταν σφαίρες που δεν σκότωσαν μόνο τον Αλέξη, αλλά το κράτος, το έθνος και μαζί μια γενιά που βγήκε στους δρόμους. Εκείνες οι σφαίρες βρήκαν στην καρδιά τον πολιτισμό, την ιστορία την κουλτούρα των Ελλήνων και επειδή ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος γιατρός και επειδή ο αστυνομικός από το όπλο του οποίου έφυγαν αυτές οι σφαίρες οσονούπω θα οδηγηθεί ενώπιον της δικαιοσύνης, ας την αφήσουμε να κρίνει.
Εκείνα που μένουν από τον περσινό Δεκέμβρη είναι δύο, ένα τραγικό και ένα πολύ μεγάλο. Το φως της ζωής ενός 15χρονου παιδιού έσβησε, οι δικοί του άνθρωποι δεν τον έχουν μαζί τους και η απώλεια ακόμη και ένα χρόνο μετά είναι σίγουρο πως δεν ξεπερνιέται εύκολα και δεν ξέρουμε αν ποτέ θα ξεπεραστεί.
Η δολοφονία του Αλέξη, όμως, ενέπνευσε. Οι μαθητές και η νεολαία βγήκαν στους δρόμους, εξεγέρθηκαν, όρθωσαν ανάστημα. Υπήρχαν αιτίες για όλα αυτά και η δολοφονία του Αλέξη τους έδωσε την αφορμή. Η ακρίβεια, η πείνα, η ανεργία, η παιδεία που είναι κατ’ ευφημισμό δωρεάν, η ταλαιπωρημένη γενιά των 700 ευρώ με τα μεταπτυχιακά και τις ξένες γλώσσες που αν δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη μένουν ισοβίως στα 700 ευρώ, η εκμετάλλευση, το ψέμα και η απάθεια που βιώνουν οι νέοι, τους έβγαλαν στους δρόμους και θα τους βγάλουν και πάλι. Ο θάνατος του Αλέξη ήταν απλά η σπίθα που άναψε το φυτίλι των εξεγέρσεων που όπως γίνεται σε αυτή τη χώρα διαχρονικά, είχαν μέσα ολίγο και από τους απαραίτητους κουκουλοφόρους και προβοκάτορες.
Αυτοί οι υγιής αγώνες των νέων εμπεριέχουν την ελπίδα, το όνειρο για ένα καλύτερο κόσμο, τις προϋποθέσεις για την αντεπίθεση των ονείρων. Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε ότι αυτή τη φορά θα καταλάβουμε «τη μυστική σύσκεψη των παιδιών» και «δεν θα ξυπνήσουμε να δούμε θάλασσα», γιατί όπως λεει και ο ποιητής «θάλασσα λανθασμένη δεν γίνεται…»
Ελλάδα Δεκέμβριος 2009, ένα χρόνο μετά τα σύγχρονα «Δεκεμβριανά», ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξη, του 15χρονου παιδιού που ο θάνατος του έγινε σύμβολο και που ενέπνευσε και εμπνέει ένα νεολαιίστικο κίνημα που όμοιο του χώρα είχε χρόνια να δει.
Ελλάδα Δεκέμβριος 2009, εκείνες οι σφαίρες ήταν σφαίρες που δεν σκότωσαν μόνο τον Αλέξη, αλλά το κράτος, το έθνος και μαζί μια γενιά που βγήκε στους δρόμους. Εκείνες οι σφαίρες βρήκαν στην καρδιά τον πολιτισμό, την ιστορία την κουλτούρα των Ελλήνων και επειδή ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος γιατρός και επειδή ο αστυνομικός από το όπλο του οποίου έφυγαν αυτές οι σφαίρες οσονούπω θα οδηγηθεί ενώπιον της δικαιοσύνης, ας την αφήσουμε να κρίνει.
Εκείνα που μένουν από τον περσινό Δεκέμβρη είναι δύο, ένα τραγικό και ένα πολύ μεγάλο. Το φως της ζωής ενός 15χρονου παιδιού έσβησε, οι δικοί του άνθρωποι δεν τον έχουν μαζί τους και η απώλεια ακόμη και ένα χρόνο μετά είναι σίγουρο πως δεν ξεπερνιέται εύκολα και δεν ξέρουμε αν ποτέ θα ξεπεραστεί.
Η δολοφονία του Αλέξη, όμως, ενέπνευσε. Οι μαθητές και η νεολαία βγήκαν στους δρόμους, εξεγέρθηκαν, όρθωσαν ανάστημα. Υπήρχαν αιτίες για όλα αυτά και η δολοφονία του Αλέξη τους έδωσε την αφορμή. Η ακρίβεια, η πείνα, η ανεργία, η παιδεία που είναι κατ’ ευφημισμό δωρεάν, η ταλαιπωρημένη γενιά των 700 ευρώ με τα μεταπτυχιακά και τις ξένες γλώσσες που αν δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη μένουν ισοβίως στα 700 ευρώ, η εκμετάλλευση, το ψέμα και η απάθεια που βιώνουν οι νέοι, τους έβγαλαν στους δρόμους και θα τους βγάλουν και πάλι. Ο θάνατος του Αλέξη ήταν απλά η σπίθα που άναψε το φυτίλι των εξεγέρσεων που όπως γίνεται σε αυτή τη χώρα διαχρονικά, είχαν μέσα ολίγο και από τους απαραίτητους κουκουλοφόρους και προβοκάτορες.
Αυτοί οι υγιής αγώνες των νέων εμπεριέχουν την ελπίδα, το όνειρο για ένα καλύτερο κόσμο, τις προϋποθέσεις για την αντεπίθεση των ονείρων. Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε ότι αυτή τη φορά θα καταλάβουμε «τη μυστική σύσκεψη των παιδιών» και «δεν θα ξυπνήσουμε να δούμε θάλασσα», γιατί όπως λεει και ο ποιητής «θάλασσα λανθασμένη δεν γίνεται…»
Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009
ΟΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ ΖΑΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ
Οι Ζάνες είναι 16 βάσεις με τα χάλκινα αγάλματα του Δία στην είσοδο του σταδίου στην Αρχαία Ολυμπία. Ηταν όλοι τους έργα ξακουστών καλλιτεχνών και πληρώθηκαν με τα πρόστιμα που έδιναν οι παραβάτες αθλητές. Την εποχή εκείνη, συνηθιζόταν αντί ποινής να χαράσσονται στους Ζάννες τα ονόματα των απατεώνων, των λαμόγιων της εποχής, για να μην τους ξεχνάει κανείς.
Τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου το βράδυ, στο πνευματικό κέντρο του δήμου Ιλίου, ένας καλός φίλος, ο Γιώργος Τζιάς παρουσίασε το πρώτο του βιβλίο του με τίτλο «Προσκύνημα στους ξεχασμένους Ζάννες». Πρόκειται για ένα εξαιρετικό και γραμμένο σε πολύ καλά ελληνικά βιβλίο, για το οποίο μίλησαν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Φώτης Κουβέλης, ο πρώην διευθυντής της Super League Γιώργος Κυριακός και ο υπογράφων.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, μια ποιητική συλλογή (περιέχει και πολλά ποιήματα), ένα ιστορικό κείμενο με γεγονότα που για πρώτη φορά βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Ενα κρεσέντο αισθημάτων και συναισθημάτων, μια συνεχής εναλλαγή πραγματικών και φανταστικών γεγονότων, μια περιήγηση στην αθλητική και όχι μόνο ιστορία του τόπου, μια περιήγηση σε στίχους, μουσικές, μια περιήγηση στην ίδια και τη ζωή και το όνειρο, από το οποίο όπως λέει ένα ποίημα του βιβλίου, φθάνουμε πολλές φορές να ζητάμε συγνώμη.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που στις ημέρες μας είναι επίκαιρο όσο ποτέ, διότι οι Ζάννες και η λογική που τους κατασκεύασε τότε είναι επίκαιροι όσο ποτέ. Και είναι επίκαιροι διότι οι Ζάννες και το βιβλίο καταγγέλλουν τη διαχρονική απάτη, αυτό που σήμερα λέμε παράγκα και διαφθορά, από το αθλητικό γίγνεσθαι μέχρι την πολιτική ζωή του τόπου.
Οι Ζάννες είναι η ανάγκη του καθενός για δικαιοσύνη και εκτός από το στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας, είναι παντού. Είναι το όραμα, η ίδια η ζωή, οι άνθρωποι που γελάνε, κλαίνε, ερωτεύονται, είναι αυτοί που έχουν ανθρωπιά, μπέσα, φιλότιμο, αξιοπρέπεια. Οι Ζάνες είναι τελικά η ίδια η κοινωνία, με τις αντιστάσεις της. Οι αλάθητοι κριτές των πράξεών μας που μας επαναφέρουν στην τάξη. Οι Ζάνες είναι η συνείδηση μας που μας αναγκάζει να ζητάμε συγνώμη από τα όνειρά μας και να τα βοηθάμε να ξεκινούν την αντεπίθεσή τους, όπως όλα αυτά περιγράφονται από την εξαιρετική γραφίδα του συγγραφέα Γιώργου Τζιά στο «προσκύνημα στους ξεχασμένους Ζάννες», που βεβαίως, δεν είναι καθόλου ξεχασμένοι, αλλά επίκαιροι όσο ποτέ…
Τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου το βράδυ, στο πνευματικό κέντρο του δήμου Ιλίου, ένας καλός φίλος, ο Γιώργος Τζιάς παρουσίασε το πρώτο του βιβλίο του με τίτλο «Προσκύνημα στους ξεχασμένους Ζάννες». Πρόκειται για ένα εξαιρετικό και γραμμένο σε πολύ καλά ελληνικά βιβλίο, για το οποίο μίλησαν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Φώτης Κουβέλης, ο πρώην διευθυντής της Super League Γιώργος Κυριακός και ο υπογράφων.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, μια ποιητική συλλογή (περιέχει και πολλά ποιήματα), ένα ιστορικό κείμενο με γεγονότα που για πρώτη φορά βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Ενα κρεσέντο αισθημάτων και συναισθημάτων, μια συνεχής εναλλαγή πραγματικών και φανταστικών γεγονότων, μια περιήγηση στην αθλητική και όχι μόνο ιστορία του τόπου, μια περιήγηση σε στίχους, μουσικές, μια περιήγηση στην ίδια και τη ζωή και το όνειρο, από το οποίο όπως λέει ένα ποίημα του βιβλίου, φθάνουμε πολλές φορές να ζητάμε συγνώμη.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που στις ημέρες μας είναι επίκαιρο όσο ποτέ, διότι οι Ζάννες και η λογική που τους κατασκεύασε τότε είναι επίκαιροι όσο ποτέ. Και είναι επίκαιροι διότι οι Ζάννες και το βιβλίο καταγγέλλουν τη διαχρονική απάτη, αυτό που σήμερα λέμε παράγκα και διαφθορά, από το αθλητικό γίγνεσθαι μέχρι την πολιτική ζωή του τόπου.
Οι Ζάννες είναι η ανάγκη του καθενός για δικαιοσύνη και εκτός από το στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας, είναι παντού. Είναι το όραμα, η ίδια η ζωή, οι άνθρωποι που γελάνε, κλαίνε, ερωτεύονται, είναι αυτοί που έχουν ανθρωπιά, μπέσα, φιλότιμο, αξιοπρέπεια. Οι Ζάνες είναι τελικά η ίδια η κοινωνία, με τις αντιστάσεις της. Οι αλάθητοι κριτές των πράξεών μας που μας επαναφέρουν στην τάξη. Οι Ζάνες είναι η συνείδηση μας που μας αναγκάζει να ζητάμε συγνώμη από τα όνειρά μας και να τα βοηθάμε να ξεκινούν την αντεπίθεσή τους, όπως όλα αυτά περιγράφονται από την εξαιρετική γραφίδα του συγγραφέα Γιώργου Τζιά στο «προσκύνημα στους ξεχασμένους Ζάννες», που βεβαίως, δεν είναι καθόλου ξεχασμένοι, αλλά επίκαιροι όσο ποτέ…
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009
ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΕΡΥΝΕΙΑ ΤΟΥ ΤΑΛΑΤ
Στο χθεσινό σημείωμα γράψαμε για την Κύπρο και για αντιδράσεις που υπήρξαν και υπάρχουν για το περιεχόμενο του βιβλίου «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή» και δημοσιεύσαμε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα διαμαρτυρίας της συζύγου του αγνοούμενου Ελλαδίτη αντισυνταγματάρχη Παύλου Κουρούπη, του διοικητή του ηρωικού 251 Τάγματος Πεζικού της Κερύνειας κατά την τουρκική εισβολή του 1974.
Σήμερα θα ασχοληθούμε και πάλι με την Κύπρο και θα δημοσιεύσουμε ορισμένα στοιχεία που μας έστειλε φίλος Ελληνοκύπριος από την κατεχόμενη Κερύνεια, με αφορμή μια αναφορά μας στο συμπατριώτη του (από την Κερύνεια) Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, τον σημερινό ηγέτη της Τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Όπως μας έγραψε λοιπόν ο φίλος: «Τον Ταλάτ οι Ελληνες της Κερύνειας τον φώναζαν Ταλάττη. Ο πατέρας του είχε φάρμα με αγελάδες στη νοτιοανατολική περιοχή της πόλης και πουλούσε γάλα και γιαούρτι, ενώ ένας θείος του ήταν χότζας στο άνω τζαμί της Κερύνειας, το λεγόμενο Γιατζιγιζαντέ.
Ο Ταλάτ ή «Μεμεταλής», όπως ήταν επίσης γνωστός ο Ταλάτ, έγινε μέλος της ΤΜΤ στα 16 του, δηλαδή κατά το 1968. Εκπαιδεύθηκε στρατιωτικά και φανατίστηκε μαζί με πολλούς άλλους Τουρκοκύπριους της γενιάς μας τόσο στον τουρκικό θύλακα της Λευκωσίας όσο και στην Αγκυρα. Ο Μεμεταλής είχε σημαντικό ρόλο στην ΤΜΤ μετά την κατάκτηση της Κερύνειας. Μέλη της ΤΜΤ περιοχής Κερύνειας, είναι υπεύθυνα για τις δολοφονίες (εν ψυχρώ εκτελέσεις) άοπλων Κερυνειωτών, μετά την «εκεχειρία»-τον Αύγουστο του 1974. Μιλάμε για αθώα παιδιά που συνελήφθησαν για να δώσουν κάποιες καταθέσεις και εξαφανίστηκαν. Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για τα αδέλφια Αλέκο και Ανδρέα Γερμανό (21 και 16 ετών αντίστοιχα), τον γαμπρό τους Αιμίλιο (26 ετών) και τον Γιώργο Νικολάου (22 ετών). Όλοι τους είναι αγνοούμενοι. Ακόμη τα ίδια μέλη της ΤΜΤ, που γνώριζε καλά ο Ταλάτ, βαρύνονται και με τις εκτελέσεις άλλων τεσσάρων τουλάχιστον Κερυνειωτών ηλικίας 38-48 ετών (Τάκης Κάιζερ, Θεοφάνης Αθανασίου, Παναγιώτης Πέτρου και Χριστόφορος Λόντος). Επίσης έχουμε μαρτυρίες ότι αυτά τα μέλη της ΤΜΤ συμμετείχαν μαζί με Τούρκους πεζοναύτες στην εκτέλεση 22 αιχμαλώτων εθνοφρουρών μας, στην περιοχή του χωριού Καζάφανι (5 χλμ. νοτιοανατολικά της Κερύνειας). Τα οστά και των 22 βρέθηκαν σε τρεις ομαδικούς τάφους και ταυτοποιήθηκαν με DNA. Από τους 22, οι πέντε (τρεις καταδρομείς) δολοφονήθηκαν σε ενέδρα της ΤΜΤ».
Σήμερα θα ασχοληθούμε και πάλι με την Κύπρο και θα δημοσιεύσουμε ορισμένα στοιχεία που μας έστειλε φίλος Ελληνοκύπριος από την κατεχόμενη Κερύνεια, με αφορμή μια αναφορά μας στο συμπατριώτη του (από την Κερύνεια) Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, τον σημερινό ηγέτη της Τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Όπως μας έγραψε λοιπόν ο φίλος: «Τον Ταλάτ οι Ελληνες της Κερύνειας τον φώναζαν Ταλάττη. Ο πατέρας του είχε φάρμα με αγελάδες στη νοτιοανατολική περιοχή της πόλης και πουλούσε γάλα και γιαούρτι, ενώ ένας θείος του ήταν χότζας στο άνω τζαμί της Κερύνειας, το λεγόμενο Γιατζιγιζαντέ.
Ο Ταλάτ ή «Μεμεταλής», όπως ήταν επίσης γνωστός ο Ταλάτ, έγινε μέλος της ΤΜΤ στα 16 του, δηλαδή κατά το 1968. Εκπαιδεύθηκε στρατιωτικά και φανατίστηκε μαζί με πολλούς άλλους Τουρκοκύπριους της γενιάς μας τόσο στον τουρκικό θύλακα της Λευκωσίας όσο και στην Αγκυρα. Ο Μεμεταλής είχε σημαντικό ρόλο στην ΤΜΤ μετά την κατάκτηση της Κερύνειας. Μέλη της ΤΜΤ περιοχής Κερύνειας, είναι υπεύθυνα για τις δολοφονίες (εν ψυχρώ εκτελέσεις) άοπλων Κερυνειωτών, μετά την «εκεχειρία»-τον Αύγουστο του 1974. Μιλάμε για αθώα παιδιά που συνελήφθησαν για να δώσουν κάποιες καταθέσεις και εξαφανίστηκαν. Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για τα αδέλφια Αλέκο και Ανδρέα Γερμανό (21 και 16 ετών αντίστοιχα), τον γαμπρό τους Αιμίλιο (26 ετών) και τον Γιώργο Νικολάου (22 ετών). Όλοι τους είναι αγνοούμενοι. Ακόμη τα ίδια μέλη της ΤΜΤ, που γνώριζε καλά ο Ταλάτ, βαρύνονται και με τις εκτελέσεις άλλων τεσσάρων τουλάχιστον Κερυνειωτών ηλικίας 38-48 ετών (Τάκης Κάιζερ, Θεοφάνης Αθανασίου, Παναγιώτης Πέτρου και Χριστόφορος Λόντος). Επίσης έχουμε μαρτυρίες ότι αυτά τα μέλη της ΤΜΤ συμμετείχαν μαζί με Τούρκους πεζοναύτες στην εκτέλεση 22 αιχμαλώτων εθνοφρουρών μας, στην περιοχή του χωριού Καζάφανι (5 χλμ. νοτιοανατολικά της Κερύνειας). Τα οστά και των 22 βρέθηκαν σε τρεις ομαδικούς τάφους και ταυτοποιήθηκαν με DNA. Από τους 22, οι πέντε (τρεις καταδρομείς) δολοφονήθηκαν σε ενέδρα της ΤΜΤ».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΛΑΣΦΗΜΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΔΥΚ
Τον τελευταίο καιρό κυκλοφόρησε ένα βιβλίο για την Κύπρο με τίτλο «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή». Συγγραφέας του, Ελληνας δικηγόρος που παρουσιάζει τους Έλληνες στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ ως φονιάδες, πρεζόνια, βιαστές και κλέφτες.
Με αφορμή την έκδοσή του βιβλίου και λόγω του ότι η στήλη αυτή ασχολείται και θα συνεχίσει να το κάνει με το δίκαιο αγώνα για την ελευθερία της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, λάβαμε ηλεκτρονικά μηνύματα διαμαρτυρίας για το θέμα αυτό.
Σεβόμαστε την άποψή καθενός, ακόμη και του συγγραφέα του βιβλίου, παρ΄ ότι διαφωνούμε καθέτως για το ότι οι Ελληνες στρατιώτες ήταν φονιάδες, πρεζόνια, βιαστές και κλέφτες. Ενα από τα ηλεκτρονικά μηνύματα περιείχε και την ανακοίνωση-απάντηση για το βιβλίο του συνδέσμου «Για τα ανθρώπινα δικαιώματα οικογενειών αγνοουμένων και πεσόντων κυπριακής τραγωδίας 1974», την οποία υπογράφει η πρόεδρός του Μαίρη Κουρούπη, σύζυγος του αγνοούμενου Ελλαδίτη αντισυνταγματάρχη Παύλου Κουρούπη. Ο Παύλος Κουρούπης ήταν διοικητής του ηρωικού 251 Τάγματος Πεζικού της Κερύνειας, το οποίο με πεπαλαιωμένα όπλα και δύναμη μόλις 686 ανδρών και παρά την προδοσία της χούντας, αντιμετώπισε και καθήλωσε επί τρία εικοσιτετράωρα (!) τα τουρκικά στρατεύματα με δύναμη περισσότερους από 5.000 άνδρες, με πυροβολικό και τανκς και υποστήριξη από αεροπορία και πεζικό.
Παραθέτουμε ολόκληρη την ανακοίνωση: «Την ώρα που ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο καλεί την Τουρκία να δώσει στοιχεία για το πώς εξαφανίστηκαν αιχμάλωτοι και αγνοούμενοι που βρίσκονταν στα χέρια του τουρκικού στρατού και επισημαίνει ότι η Τουρκία πρέπει να συμμορφωθεί επειγόντως με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπη για να μη βρεθεί ένοχη.
Έρχεται ο κος Β. Γκουρογιάννης (σ.σ. συγραφφέας του βιβλίου) να δώσει πανηγυρικά άλλοθι στους Τούρκους εγκληματίες αιχμαλώτων πολέμου, αλλά και αμάχων, παιδιών γυναικών και γερόντων, σπιλώνοντας τους άνδρες της ΕΛΔΥΚ με τα όσα γράφει στο κατευθυνόμενο μυθιστόρημα του.
Ο Σύλλογος μας μετά την τροπή που πήρε η ακύρωση της παρουσίασης του λιβελογραφήματος και οι βολές που δέχτηκε η Πρόεδρος μας κ. Μαίρη Κουρούπη, λέμε ότι είμαστε εδώ για να περιφρουρήσουμε την τιμή των παλικαριών μας που συνειδητά αντιμετώπισαν τον Τούρκο εισβολέα και έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία της Κύπρου το καλοκαίρι του 1974.
Επισημαίνουμε ότι το βιβλίο παρουσιάστηκε στην Λευκωσία και την Λεμεσό χωρίς την παραμικρή αντίδραση…Όπως αποδεικνύεται γι άλλη μια φορά, είναι στη μοίρα των Ελλήνων όλες οι μεγάλες σελίδες της Ιστορίας μας να έχουν έναν Εφιάλτη, έναν Πήλιο Γούση …»
Με αφορμή την έκδοσή του βιβλίου και λόγω του ότι η στήλη αυτή ασχολείται και θα συνεχίσει να το κάνει με το δίκαιο αγώνα για την ελευθερία της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, λάβαμε ηλεκτρονικά μηνύματα διαμαρτυρίας για το θέμα αυτό.
Σεβόμαστε την άποψή καθενός, ακόμη και του συγγραφέα του βιβλίου, παρ΄ ότι διαφωνούμε καθέτως για το ότι οι Ελληνες στρατιώτες ήταν φονιάδες, πρεζόνια, βιαστές και κλέφτες. Ενα από τα ηλεκτρονικά μηνύματα περιείχε και την ανακοίνωση-απάντηση για το βιβλίο του συνδέσμου «Για τα ανθρώπινα δικαιώματα οικογενειών αγνοουμένων και πεσόντων κυπριακής τραγωδίας 1974», την οποία υπογράφει η πρόεδρός του Μαίρη Κουρούπη, σύζυγος του αγνοούμενου Ελλαδίτη αντισυνταγματάρχη Παύλου Κουρούπη. Ο Παύλος Κουρούπης ήταν διοικητής του ηρωικού 251 Τάγματος Πεζικού της Κερύνειας, το οποίο με πεπαλαιωμένα όπλα και δύναμη μόλις 686 ανδρών και παρά την προδοσία της χούντας, αντιμετώπισε και καθήλωσε επί τρία εικοσιτετράωρα (!) τα τουρκικά στρατεύματα με δύναμη περισσότερους από 5.000 άνδρες, με πυροβολικό και τανκς και υποστήριξη από αεροπορία και πεζικό.
Παραθέτουμε ολόκληρη την ανακοίνωση: «Την ώρα που ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο καλεί την Τουρκία να δώσει στοιχεία για το πώς εξαφανίστηκαν αιχμάλωτοι και αγνοούμενοι που βρίσκονταν στα χέρια του τουρκικού στρατού και επισημαίνει ότι η Τουρκία πρέπει να συμμορφωθεί επειγόντως με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπη για να μη βρεθεί ένοχη.
Έρχεται ο κος Β. Γκουρογιάννης (σ.σ. συγραφφέας του βιβλίου) να δώσει πανηγυρικά άλλοθι στους Τούρκους εγκληματίες αιχμαλώτων πολέμου, αλλά και αμάχων, παιδιών γυναικών και γερόντων, σπιλώνοντας τους άνδρες της ΕΛΔΥΚ με τα όσα γράφει στο κατευθυνόμενο μυθιστόρημα του.
Ο Σύλλογος μας μετά την τροπή που πήρε η ακύρωση της παρουσίασης του λιβελογραφήματος και οι βολές που δέχτηκε η Πρόεδρος μας κ. Μαίρη Κουρούπη, λέμε ότι είμαστε εδώ για να περιφρουρήσουμε την τιμή των παλικαριών μας που συνειδητά αντιμετώπισαν τον Τούρκο εισβολέα και έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία της Κύπρου το καλοκαίρι του 1974.
Επισημαίνουμε ότι το βιβλίο παρουσιάστηκε στην Λευκωσία και την Λεμεσό χωρίς την παραμικρή αντίδραση…Όπως αποδεικνύεται γι άλλη μια φορά, είναι στη μοίρα των Ελλήνων όλες οι μεγάλες σελίδες της Ιστορίας μας να έχουν έναν Εφιάλτη, έναν Πήλιο Γούση …»
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009
ΚΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ...ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΕΜΒΟΛΙΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΡΙΠΗΣ
Εξαρση των κρουσμάτων της νέας γρίπης παρατηρείται και στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό. Τα κρούσματα, όπως προβλέπουν οι ειδικοί, θα έχουν διαρκώς αυξανόμενο ρυθμό λόγω χειμώνα και η κατάσταση που επικρατεί και στη χώρα μας, έχει χαρακτηριστεί ως κατάσταση πανδημίας.
Πρόκειται βεβαίως, για μια κατάσταση η οποία θα αρχίσει από κάποιο σημείο και μετά να εκτονώνεται και το ερώτημα είναι έως τότε τι γίνεται. Διότι πέραν των γενικών οδηγιών προφύλαξης και ειδικώς καθαριότητας που προτείνουν οι ειδικοί και που ο καθένας προσωπικά πρέπει να λαμβάνει, υπάρχει ένα τεράστιο θέμα με το εμβόλιο. Πρέπει ή όχι να εμβολιαστεί ο πληθυσμός; Εχει δοκιμαστεί επαρκώς ή όχι το νέο εμβόλιο και μήπως, όπως λένε και οι πιο ακραίες απόψεις, είναι ένα κατασκεύασμα για τον πλουτισμό των φαρμακευτικών εταιρειών και υπάρχει αδιαφορία για τις παρενέργειες που μπορεί να προκαλέσει; Είναι δυνατόν πολλοί επιστήμονες να προτρέπουν τον κόσμο να εμβολιαστεί γνωρίζοντας ότι εμβόλιο έχει παρενέργειες ή μήπως και αυτοί δεν τα γνωρίζουν όλα περί αυτού, διότι δεν έχει δοκιμαστεί επαρκώς μιας και δεν υπήρχε ο απαιτούμενος χρόνος για να γίνει αυτό; Φαντάζομαι πως ουδείς έχει καταλήξει στα σίγουρα για το αν πρέπει να εμβολιαστεί ή όχι και τα πιο σοβαρά μάλλον έπονται. Τούτο διότι, σιγά, σιγά έχουν αρχίσει να καταγράφονται διεθνώς οι πρώτες παρενέργειες του νέου εμβολίου και πλέον φαίνεται και αμφισβήτηση περί αυτών και το ότι οφείλονται στο εμβόλιο της νέας γρίπης να μην υπάρχει. Σαν να μην έφταναν τα κρούσματα παρενεργειών, ειδικά σε Καναδά και Σουηδία, έρχεται στην Ελλάδα και η εθνική επιτροπή εμβολιασμών να προτείνει την ακύρωση παραγγελίας δύο εκατομμυρίων δόσεων του εμβολίου για τη νέα γρίπη που παρασκευάζει η εταιρεία SanofiΡasteur.
Γίνεται νομίζουμε προφανές μετά απ’ όλα αυτά –χωρίς ακόμη να είναι εύκολο να καταλήξει κάποιος σε ασφαλές συμπέρασμα- πως κάτι δεν παει καλά και πως ουδείς μπορεί να πει με σιγουριά και να διαβεβαιώσει ότι το νέο εμβόλιο είναι ακίνδυνο. Είναι πια προφανές πως κάτι συμβαίνει και στο βασίλειο της Δανιμαρκίας και με το νέο εμβόλιο της γρίπης και ότι υπάρχει έλλειψη ενημέρωσης, με μοναδικά θύματα ωια μία ακόμη φορά τους πολίτες. Όταν θα πεθάνουν μερικοί και θα υποστούν και τις συνέπειες των παρενεργειών άλλοι τόσοι, θα είναι για όλους αργά…
Πρόκειται βεβαίως, για μια κατάσταση η οποία θα αρχίσει από κάποιο σημείο και μετά να εκτονώνεται και το ερώτημα είναι έως τότε τι γίνεται. Διότι πέραν των γενικών οδηγιών προφύλαξης και ειδικώς καθαριότητας που προτείνουν οι ειδικοί και που ο καθένας προσωπικά πρέπει να λαμβάνει, υπάρχει ένα τεράστιο θέμα με το εμβόλιο. Πρέπει ή όχι να εμβολιαστεί ο πληθυσμός; Εχει δοκιμαστεί επαρκώς ή όχι το νέο εμβόλιο και μήπως, όπως λένε και οι πιο ακραίες απόψεις, είναι ένα κατασκεύασμα για τον πλουτισμό των φαρμακευτικών εταιρειών και υπάρχει αδιαφορία για τις παρενέργειες που μπορεί να προκαλέσει; Είναι δυνατόν πολλοί επιστήμονες να προτρέπουν τον κόσμο να εμβολιαστεί γνωρίζοντας ότι εμβόλιο έχει παρενέργειες ή μήπως και αυτοί δεν τα γνωρίζουν όλα περί αυτού, διότι δεν έχει δοκιμαστεί επαρκώς μιας και δεν υπήρχε ο απαιτούμενος χρόνος για να γίνει αυτό; Φαντάζομαι πως ουδείς έχει καταλήξει στα σίγουρα για το αν πρέπει να εμβολιαστεί ή όχι και τα πιο σοβαρά μάλλον έπονται. Τούτο διότι, σιγά, σιγά έχουν αρχίσει να καταγράφονται διεθνώς οι πρώτες παρενέργειες του νέου εμβολίου και πλέον φαίνεται και αμφισβήτηση περί αυτών και το ότι οφείλονται στο εμβόλιο της νέας γρίπης να μην υπάρχει. Σαν να μην έφταναν τα κρούσματα παρενεργειών, ειδικά σε Καναδά και Σουηδία, έρχεται στην Ελλάδα και η εθνική επιτροπή εμβολιασμών να προτείνει την ακύρωση παραγγελίας δύο εκατομμυρίων δόσεων του εμβολίου για τη νέα γρίπη που παρασκευάζει η εταιρεία SanofiΡasteur.
Γίνεται νομίζουμε προφανές μετά απ’ όλα αυτά –χωρίς ακόμη να είναι εύκολο να καταλήξει κάποιος σε ασφαλές συμπέρασμα- πως κάτι δεν παει καλά και πως ουδείς μπορεί να πει με σιγουριά και να διαβεβαιώσει ότι το νέο εμβόλιο είναι ακίνδυνο. Είναι πια προφανές πως κάτι συμβαίνει και στο βασίλειο της Δανιμαρκίας και με το νέο εμβόλιο της γρίπης και ότι υπάρχει έλλειψη ενημέρωσης, με μοναδικά θύματα ωια μία ακόμη φορά τους πολίτες. Όταν θα πεθάνουν μερικοί και θα υποστούν και τις συνέπειες των παρενεργειών άλλοι τόσοι, θα είναι για όλους αργά…
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009
ΟΙ... ΣΠΟΡΟΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Μίκης μίλησε και όταν ο Μίκης μιλά πρέπει τουλάχιστον ν΄ ακούγεται με πολύ μεγάλη προσοχή και σεβασμό. Ο Μίκης μίλησε και είπε όλα αυτά που βασιζόμενοι και σε παλαιότερα δικά του λόγια, έχουμε γράψει πάμπολλές φορές, ότι δηλαδή, αυτοί του νέου τύπου τρομοκράτες-εγκληματίες είναι προβοκάτορες και μόνο και ουδεμία σχέση με την αριστερά, κοινοβουλευτική, εξωκοινοβουλευτική ή επαναστατική έχουν.
«Καημένε Παπαδόπουλε, πού είσαι να καμαρώσεις τη σπορά σου», καταλήγει η δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη, εκ των ελαχίστων πνευματικών ανθρώπων που απέμειναν στον τόπο, του οποίου η σοφία και οι αγώνες του επιτρέπουν να κρίνει και μας αναγκάζουν τουλάχιστον να λάβουμε σοβαρά υπόψη αυτά που λέει. Στην προκειμένη περίπτωση ο Μίκης λέει για ακόμη φορά πως πρόκειται για προβοκάτορες, κατάλοιπα της νοοτροπίας των ανθρώπων που υπηρέτησαν τη χούντα και τους συν αυτώ.
Από αυτή εδώ τη στήλη έχουμε γράψει πολλές φορές για αυτή τη νέου τύπου τρομοκρατία και έχουμε πει επίσης πολλές φορές ότι πρόκειται για προβοκάτσια. Παρ΄ ότι δεν βρίσκουμε ομοιότητα στις εποχές και δεν φοβόμαστε για την επαναφορά αντίστοιχων με τη δικτατορία καταστάσεων, θα θέλαμε να θυμίσουμε τι συνέβαινε πριν τη χούντα, όταν και τότε υπήρχαν προβοκατόρικες επιθέσεις. Όταν και τότε έμπαιναν βόμβες και σκότωναν ανθρώπους, όταν τότε το παρακράτος κυβερνούσε για να υπενθυμίσουμε και το μνημειώδες ερώτημα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή περί του ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο.
Οι εποχές έχουν ομοιότητα, τα σημάδια δείχνουν ανάλογες συμπεριφορές και προς θεού δεν εννοούμε ότι θα επιβληθεί μια να χούντα. Αποσταθεροποίηση, όμως, μπορεί να προκληθεί από αυτές τις προβοκατόρικες ενέργειες των δήθεν επαναστατών των τελευταίων ετών, που στα δύσκολα είναι πάντα κρυμμένοι. Για αυτό και ο Μίκης, κατά του οποίου καταφέρθηκαν όλοι αυτοί, στην ανοιχτή του επιστολή κατέληξε ορθώς λέγοντας «Καημένε Παπαδόπουλε, πού είσαι να καμαρώσεις τη σπορά σου».
«Καημένε Παπαδόπουλε, πού είσαι να καμαρώσεις τη σπορά σου», καταλήγει η δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη, εκ των ελαχίστων πνευματικών ανθρώπων που απέμειναν στον τόπο, του οποίου η σοφία και οι αγώνες του επιτρέπουν να κρίνει και μας αναγκάζουν τουλάχιστον να λάβουμε σοβαρά υπόψη αυτά που λέει. Στην προκειμένη περίπτωση ο Μίκης λέει για ακόμη φορά πως πρόκειται για προβοκάτορες, κατάλοιπα της νοοτροπίας των ανθρώπων που υπηρέτησαν τη χούντα και τους συν αυτώ.
Από αυτή εδώ τη στήλη έχουμε γράψει πολλές φορές για αυτή τη νέου τύπου τρομοκρατία και έχουμε πει επίσης πολλές φορές ότι πρόκειται για προβοκάτσια. Παρ΄ ότι δεν βρίσκουμε ομοιότητα στις εποχές και δεν φοβόμαστε για την επαναφορά αντίστοιχων με τη δικτατορία καταστάσεων, θα θέλαμε να θυμίσουμε τι συνέβαινε πριν τη χούντα, όταν και τότε υπήρχαν προβοκατόρικες επιθέσεις. Όταν και τότε έμπαιναν βόμβες και σκότωναν ανθρώπους, όταν τότε το παρακράτος κυβερνούσε για να υπενθυμίσουμε και το μνημειώδες ερώτημα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή περί του ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο.
Οι εποχές έχουν ομοιότητα, τα σημάδια δείχνουν ανάλογες συμπεριφορές και προς θεού δεν εννοούμε ότι θα επιβληθεί μια να χούντα. Αποσταθεροποίηση, όμως, μπορεί να προκληθεί από αυτές τις προβοκατόρικες ενέργειες των δήθεν επαναστατών των τελευταίων ετών, που στα δύσκολα είναι πάντα κρυμμένοι. Για αυτό και ο Μίκης, κατά του οποίου καταφέρθηκαν όλοι αυτοί, στην ανοιχτή του επιστολή κατέληξε ορθώς λέγοντας «Καημένε Παπαδόπουλε, πού είσαι να καμαρώσεις τη σπορά σου».
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΠΑΠΠΑ
To Πολυτεχνείο δεν είναι μια μικρή ιστορία για να την κλείσεις εύκολα. Το Πολυτεχνείο είναι κομμάτι της ιστορίας και έτσι το αντιμετωπίζουμε, όπως αρμόζει σε πράξεις ελευθερίας, ελπίδας και υψηλών ιδανικών που δεν κλείνουν με λίγες γραμμές, με δύο ή τρία χειρόγραφα.
Στις 27 του περασμένου Οκτώβρη έφυγε από τη ζωή η Ελλη Παππά. Τότε γράψαμε για ένα μέρος της ιστορίας που έφυγε από τη ζωή. Ένα μέρος της ιστορίας, η Ελλη Παππά, που πολλές φορές έγραψε για το Πολυτεχνείο και που σήμερα θα θυμηθούμε ένα κομμάτι της, γραμμένο το 1987, αλλά επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.
Πρόκειται για ένα από τα πέντε κείμενα της Ελλης Παππά για το πολυτεχνείο που δημοσίευε την περασμένη Κυριακή το «Εθνος». Ηταν κείμενα που γράφτηκαν για το «Εθνος» και το «Εθνος της Κυριακής» από τη δημοσιογράφο και συγγραφέα, την εμβληματική αυτή μορφή και ήταν το ένα είναι καλύτερο από το άλλο και πιο επίκαιρο από ποτέ με τη μοναδική πένα της Ελλης Παππά. Αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε ένα από αυτά που γράφτηκε το 1987 και ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Ψωμί Παιδεία Ελευθερία: Το σύνθημα του Νοέμβρη κλείνει τα 14 χρόνια του. Το ερώτημα είναι αν το σύνθημα του 1973 έγινε επετειακό. Αν εκείνα τα αιτήματα μπορούνε σήμερα να πάρουνε θέση στις ιστορικές αναμνήσεις μας. Για ποια παιδεία λοιπόν μιλάμε; Η παιδεία παραμένει γραμμένη με τεράστια γράμματα στο σύνθημα των φοιτητών, των μαθητών, των δασκάλων, των γονιών της σημερινής σπουδάζουσας νεολαίας. Μήπως μπορούμε να καυχηθούμε πως έσβησε το πρώτο αίτημα των φοιτητών του ’73 και είναι αναχρονισμός να μιλάνε για ψωμί το ’87. Δύσκολο το ψωμί για τους φοιτητές, ειδικά για εκείνους που είναι μακριά από τα σπίτια τους… Το ψωμί δεν έσβησε λοιπόν, ούτε και αυτό από το παλιό και πάντα- δυστυχώς- ζωντανό σύνθημα. Δεν έσβησε και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί η νεολαία μας φωνάζει εδώ και μερικά χρόνια: «πτυχία για δουλειά και όχι για την ανεργία. Η αβεβαιότητα του τι θα γίνουν αύριο είναι η ενδημική αρρώστια που μαστίζει το σπουδαστικό πληθυσμό μας.
Ψωμί Παιδεία λοιπόν, και στο σωτήριο έτος 1987. Και η Ελευθερία; Ο υπουργός Παιδείας (σ.σ. ήταν ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης) θεωρεί το ζήτημα λυμένο, αλλά η αστυνομία και τα ΜΑΤ αποχτήσανε μονιμότητα στο υπουργείο Παιδείας τα τελευταία χρόνια. Η ελευθερία παραμένει αίτημα της νεολαίας σε όλους τους χώρους της ζωής και της δουλειάς της. Μήπως αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι το πολυτεχνείο ζει;»
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά γράφτηκαν το 1987…
Στις 27 του περασμένου Οκτώβρη έφυγε από τη ζωή η Ελλη Παππά. Τότε γράψαμε για ένα μέρος της ιστορίας που έφυγε από τη ζωή. Ένα μέρος της ιστορίας, η Ελλη Παππά, που πολλές φορές έγραψε για το Πολυτεχνείο και που σήμερα θα θυμηθούμε ένα κομμάτι της, γραμμένο το 1987, αλλά επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.
Πρόκειται για ένα από τα πέντε κείμενα της Ελλης Παππά για το πολυτεχνείο που δημοσίευε την περασμένη Κυριακή το «Εθνος». Ηταν κείμενα που γράφτηκαν για το «Εθνος» και το «Εθνος της Κυριακής» από τη δημοσιογράφο και συγγραφέα, την εμβληματική αυτή μορφή και ήταν το ένα είναι καλύτερο από το άλλο και πιο επίκαιρο από ποτέ με τη μοναδική πένα της Ελλης Παππά. Αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε ένα από αυτά που γράφτηκε το 1987 και ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Ψωμί Παιδεία Ελευθερία: Το σύνθημα του Νοέμβρη κλείνει τα 14 χρόνια του. Το ερώτημα είναι αν το σύνθημα του 1973 έγινε επετειακό. Αν εκείνα τα αιτήματα μπορούνε σήμερα να πάρουνε θέση στις ιστορικές αναμνήσεις μας. Για ποια παιδεία λοιπόν μιλάμε; Η παιδεία παραμένει γραμμένη με τεράστια γράμματα στο σύνθημα των φοιτητών, των μαθητών, των δασκάλων, των γονιών της σημερινής σπουδάζουσας νεολαίας. Μήπως μπορούμε να καυχηθούμε πως έσβησε το πρώτο αίτημα των φοιτητών του ’73 και είναι αναχρονισμός να μιλάνε για ψωμί το ’87. Δύσκολο το ψωμί για τους φοιτητές, ειδικά για εκείνους που είναι μακριά από τα σπίτια τους… Το ψωμί δεν έσβησε λοιπόν, ούτε και αυτό από το παλιό και πάντα- δυστυχώς- ζωντανό σύνθημα. Δεν έσβησε και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί η νεολαία μας φωνάζει εδώ και μερικά χρόνια: «πτυχία για δουλειά και όχι για την ανεργία. Η αβεβαιότητα του τι θα γίνουν αύριο είναι η ενδημική αρρώστια που μαστίζει το σπουδαστικό πληθυσμό μας.
Ψωμί Παιδεία λοιπόν, και στο σωτήριο έτος 1987. Και η Ελευθερία; Ο υπουργός Παιδείας (σ.σ. ήταν ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης) θεωρεί το ζήτημα λυμένο, αλλά η αστυνομία και τα ΜΑΤ αποχτήσανε μονιμότητα στο υπουργείο Παιδείας τα τελευταία χρόνια. Η ελευθερία παραμένει αίτημα της νεολαίας σε όλους τους χώρους της ζωής και της δουλειάς της. Μήπως αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι το πολυτεχνείο ζει;»
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά γράφτηκαν το 1987…
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009
ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΥΨΗΛΑ ΙΔΑΝΙΚΑ
Είναι η ημέρα τέτοια που οι θύμισες πάνε σε ένα μόνο θέμα, σε ένα μόνο σημείο. Στο Πολυτεχνείο, σύμβολο ελευθερίας, ελπίδας και υψηλών ιδανικών, σύμβολο του τι σημαίνει αγώνας στη ζωή, του τι σημαίνουν υψηλά ιδανικά, τα οποία είχαν οι νέοι εκείνοι 36 χρόνια πριν στη στρατοκρατούμενη Αθήνα, του τι σημαίνει όνειρο.
Σήμερά 36 χρόνια μετά τα πράγματα έχουν αλλάξει, όπως επιβάλει η αέναη λειτουργία της φύσης και της ζωής. Αυτή η ημέρα, όμως, μένει ίδια στη μνήμη μας. Σήμερα η μουσική του Θεοδωράκη και τα τραγούδια του Λοϊζου θα ακουστούν και πάλι. Το κέντρο της Αθήνας θα αδειάσει, οι πύλες του πολυτεχνείου θα κλείσουν, η αιματοβαμμένη σημαία θα προπορευθεί και η πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία θα ξεκινήσει. Ισως και φέτος οι συμμετέχοντες να είναι λιγότεροι από πέρσι, αλλά η ουσία της ημέρας και ο συμβολισμός δεν αλλάζει.
Δεν θα τον αλλάξουν ούτε οι προβοκάτορες της νέου τύπου τρομοκρατίας που ισχυρίζονται ότι κινούνται στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Δεν θα τον αλλάξουν όσα επεισόδια και αν γίνουν και δεν θα τον αλλάξουν όσοι και αν προσπαθήσουν να αμαυρώσουν την ημέρα και να υποβαθμίσουν τη σημασία της. Το μήνυμα του Πολυτεχνείου δεν έχει ξεφτίσει. Είναι πιο ισχυρό από ποτέ.
Σήμερα, 36 χρόνια μετά ο νους παει σε εκείνα τα παιδιά που στήθηκαν μπροστά στα τανκς της χούντας, με ένα μόνο στόχο, την ελευθερία της πατρίδας από το ανελεύθερο καθεστώς που της επέβαλλαν οι ξένες δυνάμεις, με τους εγχώριους προδότες. Σήμερα ο νους παει και σε εκείνους τους 24 που έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο και στα πέριξ αυτού γεγονότα. Σήμερα ο νους παει σε όλους εκείνους που δεν συμβιβάστηκαν και δεν υποτάχθηκαν στο δικτατορικό καθεστώς. Σε εκείνους που αντιστάθηκαν, που διώχθηκαν, που φυλακίστηκαν, που πέθαναν. Ηταν 88 συνολικά αυτοί που επισήμως έχασαν τη ζωή τους στα επτά χρόνια της δικτατορίας. Επεσαν όλοι τους για την ελευθερία της πατρίδας…
Σήμερά 36 χρόνια μετά τα πράγματα έχουν αλλάξει, όπως επιβάλει η αέναη λειτουργία της φύσης και της ζωής. Αυτή η ημέρα, όμως, μένει ίδια στη μνήμη μας. Σήμερα η μουσική του Θεοδωράκη και τα τραγούδια του Λοϊζου θα ακουστούν και πάλι. Το κέντρο της Αθήνας θα αδειάσει, οι πύλες του πολυτεχνείου θα κλείσουν, η αιματοβαμμένη σημαία θα προπορευθεί και η πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία θα ξεκινήσει. Ισως και φέτος οι συμμετέχοντες να είναι λιγότεροι από πέρσι, αλλά η ουσία της ημέρας και ο συμβολισμός δεν αλλάζει.
Δεν θα τον αλλάξουν ούτε οι προβοκάτορες της νέου τύπου τρομοκρατίας που ισχυρίζονται ότι κινούνται στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Δεν θα τον αλλάξουν όσα επεισόδια και αν γίνουν και δεν θα τον αλλάξουν όσοι και αν προσπαθήσουν να αμαυρώσουν την ημέρα και να υποβαθμίσουν τη σημασία της. Το μήνυμα του Πολυτεχνείου δεν έχει ξεφτίσει. Είναι πιο ισχυρό από ποτέ.
Σήμερα, 36 χρόνια μετά ο νους παει σε εκείνα τα παιδιά που στήθηκαν μπροστά στα τανκς της χούντας, με ένα μόνο στόχο, την ελευθερία της πατρίδας από το ανελεύθερο καθεστώς που της επέβαλλαν οι ξένες δυνάμεις, με τους εγχώριους προδότες. Σήμερα ο νους παει και σε εκείνους τους 24 που έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο και στα πέριξ αυτού γεγονότα. Σήμερα ο νους παει σε όλους εκείνους που δεν συμβιβάστηκαν και δεν υποτάχθηκαν στο δικτατορικό καθεστώς. Σε εκείνους που αντιστάθηκαν, που διώχθηκαν, που φυλακίστηκαν, που πέθαναν. Ηταν 88 συνολικά αυτοί που επισήμως έχασαν τη ζωή τους στα επτά χρόνια της δικτατορίας. Επεσαν όλοι τους για την ελευθερία της πατρίδας…
Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009
ΜΑΤΑΙΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Στο εξαιρετικό περιοδικό «Ιστορία» που κυκλοφορεί σήμερα με το «Εθνος» και το οποίο είναι αφιερωμένο στην επέτειο του Πολυτεχνείου, υπάρχει μια φράση του εκφωνητή της εξέγερσης, του Δημήτρη Παπαχρήστου, ο οποίος λεει: «Είναι προτιμότερο να αγωνίζεται κανείς ακόμα και μάταια, παρά να ζει μάταια».
Αυτή και μόνο η φράση του ανθρώπου του οποίου η φωνή μαζί με της Μαρίας Δαμανάκη που ήταν επίσης εκφωνήτρια, έγιναν σύμβολο του αγώνα, λεει τα πάντα. Δείχνει τους δρόμους της ζωής, του αγώνα και της δημοκρατίας. Αυτούς τους δρόμους που έδειξε ο αγώνας του Πολυτεχνείου, με τα μηνύματά του να είναι ακόμη πιο ηχηρά και πιο επίκαιρα σήμερα.
Ο αγώνας του Πολυτεχνείου, βεβαίως, δεν ήταν μάταιος. Σήμερα 35 χρόνια μετά εξακολουθεί να εμπνέει. Ηταν ένας αγώνας που καταρχάς δημιούργησε τις συνθήκες πτώσης του δικτατορικού καθεστώτος, αφού και αυτοί οι υπερατλαντικοί «φίλοι» που το στήριξαν και το επέλεξαν δεν το ήθελαν άλλο, διότι τα εν Ελλάδι ανδρείκελα είχαν κάνει τη δουλειά τους και είχαν δώσει και την Κύπρο.
Πέραν αυτών, ο αγώνας του πολυτεχνείου ήταν ένας αγώνας για τη δημοκρατία, τα υψηλά ιδεώδη και την ελευθερία που έδειξε δρόμους και ενέπνευσε. Βγαλμένος από τις πιο ηρωικές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Ηταν ένα αυτόνομο κίνημα, το οποίο εξελίχθηκε σε μαζικό και το οποίο αντιστάθηκε στους δυνάστες της χώρας και του λαού.
Ποιος να ξεχάσει αυτά τα παιδιά; Ποιος να ξεχάσει αυτούς που στάθηκαν απέναντι στα τανκς της χούντας. Ποιος να ξεχάσει τον Γιώργου Κηρύκου που όπως αναφέρεται και στην «Ιστορία» του «Εθνους» ήταν ο φοιτητής που την ώρα που έμπαιναν τα τανκς μέσα κρατούσε την ελληνική σημαία πάνω στην κολώνα της πύλης. Ο Γιώργος Κηρύκου που χάθηκε πριν μερικά χρόνια στις φωτιές της Ικαρίας προσπαθώντας να σώσει μια γηραιά κυρία. Ποιος να ξεχάσει τον Παπαχρήστου, τη Δαμανάκη και τα άλλα παιδιά. Ποιος να ξεχάσει το πλήθος των πολιτών που τους συμπαραστεκόταν απέξω και ποιος να ξεχάσει ακόμη και τους φαντάρους που βοηθούσαν τους φοιτητές να βγουν έξω, αλλά εκεί τους περίμεναν οι ασφαλίτες για να τους αποτελειώσουν.
Αυτή η ημέρα, η 17η Νοεμβρίου 1973, είναι σίγουρα η σημαντικότερη πράξη του αντιδικτατορικού αγώνα και είναι μία από τις σημαντικότερες της νεοελληνικής ιστορίας. Μια ημέρα που δείχνει πως οι αγώνες, έστω και αν μάταιοι, κάνουν τη ζωή να μην είναι μάταιη…
Αυτή και μόνο η φράση του ανθρώπου του οποίου η φωνή μαζί με της Μαρίας Δαμανάκη που ήταν επίσης εκφωνήτρια, έγιναν σύμβολο του αγώνα, λεει τα πάντα. Δείχνει τους δρόμους της ζωής, του αγώνα και της δημοκρατίας. Αυτούς τους δρόμους που έδειξε ο αγώνας του Πολυτεχνείου, με τα μηνύματά του να είναι ακόμη πιο ηχηρά και πιο επίκαιρα σήμερα.
Ο αγώνας του Πολυτεχνείου, βεβαίως, δεν ήταν μάταιος. Σήμερα 35 χρόνια μετά εξακολουθεί να εμπνέει. Ηταν ένας αγώνας που καταρχάς δημιούργησε τις συνθήκες πτώσης του δικτατορικού καθεστώτος, αφού και αυτοί οι υπερατλαντικοί «φίλοι» που το στήριξαν και το επέλεξαν δεν το ήθελαν άλλο, διότι τα εν Ελλάδι ανδρείκελα είχαν κάνει τη δουλειά τους και είχαν δώσει και την Κύπρο.
Πέραν αυτών, ο αγώνας του πολυτεχνείου ήταν ένας αγώνας για τη δημοκρατία, τα υψηλά ιδεώδη και την ελευθερία που έδειξε δρόμους και ενέπνευσε. Βγαλμένος από τις πιο ηρωικές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Ηταν ένα αυτόνομο κίνημα, το οποίο εξελίχθηκε σε μαζικό και το οποίο αντιστάθηκε στους δυνάστες της χώρας και του λαού.
Ποιος να ξεχάσει αυτά τα παιδιά; Ποιος να ξεχάσει αυτούς που στάθηκαν απέναντι στα τανκς της χούντας. Ποιος να ξεχάσει τον Γιώργου Κηρύκου που όπως αναφέρεται και στην «Ιστορία» του «Εθνους» ήταν ο φοιτητής που την ώρα που έμπαιναν τα τανκς μέσα κρατούσε την ελληνική σημαία πάνω στην κολώνα της πύλης. Ο Γιώργος Κηρύκου που χάθηκε πριν μερικά χρόνια στις φωτιές της Ικαρίας προσπαθώντας να σώσει μια γηραιά κυρία. Ποιος να ξεχάσει τον Παπαχρήστου, τη Δαμανάκη και τα άλλα παιδιά. Ποιος να ξεχάσει το πλήθος των πολιτών που τους συμπαραστεκόταν απέξω και ποιος να ξεχάσει ακόμη και τους φαντάρους που βοηθούσαν τους φοιτητές να βγουν έξω, αλλά εκεί τους περίμεναν οι ασφαλίτες για να τους αποτελειώσουν.
Αυτή η ημέρα, η 17η Νοεμβρίου 1973, είναι σίγουρα η σημαντικότερη πράξη του αντιδικτατορικού αγώνα και είναι μία από τις σημαντικότερες της νεοελληνικής ιστορίας. Μια ημέρα που δείχνει πως οι αγώνες, έστω και αν μάταιοι, κάνουν τη ζωή να μην είναι μάταιη…
Η ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΒΟΜΒΑΣ ΜΟΛΟΤΟΦ
Η κρίσιμη περίοδος για το εκ νέου κάψιμο της Αθήνας πλησιάζει. Ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου από τη μία πλευρά και η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου από την άλλη αναμένεται να καταστήσουν «καυτό» τον επόμενο μήνα.
Είναι σίγουρο ότι θα γίνουν επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και θα κάνουν την επανεμφάνισή τους οι λεγόμενοι «γνωστοί-άγνωστοι», οι κουκουλοφόροι, οι προβοκάτορες και οι συν αυτώ, μαζί με εκείνους που πραγματικά έχουν επαναστατική διάθεση και θα βρεθούν σε θέσεις μάχης. Είναι ακόμη σίγουρο ότι όλοι αυτοί θα αμαυρώσουν την επέτειο της κορυφαίας αντιδικτατορικής πράξης, του Πολυτεχνείου που εορτάζεται την Τρίτη, αλλά και τη μνήμη του 15χρονου παιδιού που άφησε την τελευταία του πνοή από σφαίρες αστυνομικών, των οποίων η δίκη ξεκινά αυτές τις ημέρες και πολύ πιθανό να αποτελέσει μία ακόμη εστία έντασης.
Είναι επίσης σίγουρο ότι αυτές τις ημέρες στην Αθήνα, θα πέσουν πολλές βόμβες μολότοφ. Πρόκειται βεβαίως για αυτές τις αυτοσχέδιες βόμβες που είναι πολύ απλό να κατασκευαστούν. Η σωστή ορολογία είναι κοκτέιλ μολότοφ και όχι βόμβα και πρόκειται για εμπρηστικό μηχανισμό πολύ απλής κατασκευής που αποτελείται από γυάλινη φιάλη γεμάτη κατά ένα μέρος με εύφλεκτο υγρό, το στόμιο της οποίας κλείνεται με ύφασμα και στη συνέχεια τοποθετείται ένα φυτίλι από ένα κουρέλι μουσκεμένο σε βενζίνη.
Σε αυτήν την πολύ απλή κατασκευή της οφείλει την εκτεταμένη χρήση της στα επεισόδια εντός των πόλεων, αλλά η προέλευσή της και η ιστορία της είναι και πολύ διαφορετική και πολύ ενδιαφέρουσα. Καταρχήν το όνομά της το οφείλει σε μια μεγάλη μορφή του κομμουνιστικού κινήματος, τον Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότωφ που έφυγε από τη ζωή τέτοιες ημέρες πριν 13 χρόνια, στις 8 Νοεμβρίου 1986. Υπουργός Εξωτερικών της Σοβιετικής Ενωσης επί Στάλιν, πιο γνωστός από το σύμφωνο Μολότοφ- Ρίμπεντροφ (υπουργός Εξωτερικών της χιτλερικής Γερμανίας) το 1939, με το οποίο η ΕΣΣΔ εισέβαλλε στις βαλτικές χώρες (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία) και τις κατέλαβε και η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, πράξη που σήμανε την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη διάρκεια της επίθεσης του Κόκκινου Στρατού εναντίων των Φινλανδών το Νοέμβριο του 1939, ο Μολότωφ σε ραδιοφωνικό του μήνυμα προς τον σοβιετικό λαό υποστήριξε πως η χώρα του δεν έριχνε βόμβες, αλλά «πανέρια» με τρόφιμα στους πεινασμένους Φινλανδούς, οι οποίοι ονόμασαν ειρωνικά τις βόμβες αυτές «βόμβες πικ-νικ του Μολότωφ» και ως αντίδραση χρησιμοποίησαν εμπρηστικές φιάλες κατά των σοβιετικών αρμάτων, ονομάζοντές τις, επίσης ειρωνικά, «κοκτέιλ Μολότωφ». Ετσι έμεινε μέχρι και τις ημέρες μας το όνομα βόμβα ή πιο σωστά κοκτέιλ μολότοφ για αυτές τις αυτοσχέδιες βόμβες που μέχρι και σήμερα κάνουν θραύση.
Είναι σίγουρο ότι θα γίνουν επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και θα κάνουν την επανεμφάνισή τους οι λεγόμενοι «γνωστοί-άγνωστοι», οι κουκουλοφόροι, οι προβοκάτορες και οι συν αυτώ, μαζί με εκείνους που πραγματικά έχουν επαναστατική διάθεση και θα βρεθούν σε θέσεις μάχης. Είναι ακόμη σίγουρο ότι όλοι αυτοί θα αμαυρώσουν την επέτειο της κορυφαίας αντιδικτατορικής πράξης, του Πολυτεχνείου που εορτάζεται την Τρίτη, αλλά και τη μνήμη του 15χρονου παιδιού που άφησε την τελευταία του πνοή από σφαίρες αστυνομικών, των οποίων η δίκη ξεκινά αυτές τις ημέρες και πολύ πιθανό να αποτελέσει μία ακόμη εστία έντασης.
Είναι επίσης σίγουρο ότι αυτές τις ημέρες στην Αθήνα, θα πέσουν πολλές βόμβες μολότοφ. Πρόκειται βεβαίως για αυτές τις αυτοσχέδιες βόμβες που είναι πολύ απλό να κατασκευαστούν. Η σωστή ορολογία είναι κοκτέιλ μολότοφ και όχι βόμβα και πρόκειται για εμπρηστικό μηχανισμό πολύ απλής κατασκευής που αποτελείται από γυάλινη φιάλη γεμάτη κατά ένα μέρος με εύφλεκτο υγρό, το στόμιο της οποίας κλείνεται με ύφασμα και στη συνέχεια τοποθετείται ένα φυτίλι από ένα κουρέλι μουσκεμένο σε βενζίνη.
Σε αυτήν την πολύ απλή κατασκευή της οφείλει την εκτεταμένη χρήση της στα επεισόδια εντός των πόλεων, αλλά η προέλευσή της και η ιστορία της είναι και πολύ διαφορετική και πολύ ενδιαφέρουσα. Καταρχήν το όνομά της το οφείλει σε μια μεγάλη μορφή του κομμουνιστικού κινήματος, τον Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότωφ που έφυγε από τη ζωή τέτοιες ημέρες πριν 13 χρόνια, στις 8 Νοεμβρίου 1986. Υπουργός Εξωτερικών της Σοβιετικής Ενωσης επί Στάλιν, πιο γνωστός από το σύμφωνο Μολότοφ- Ρίμπεντροφ (υπουργός Εξωτερικών της χιτλερικής Γερμανίας) το 1939, με το οποίο η ΕΣΣΔ εισέβαλλε στις βαλτικές χώρες (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία) και τις κατέλαβε και η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, πράξη που σήμανε την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη διάρκεια της επίθεσης του Κόκκινου Στρατού εναντίων των Φινλανδών το Νοέμβριο του 1939, ο Μολότωφ σε ραδιοφωνικό του μήνυμα προς τον σοβιετικό λαό υποστήριξε πως η χώρα του δεν έριχνε βόμβες, αλλά «πανέρια» με τρόφιμα στους πεινασμένους Φινλανδούς, οι οποίοι ονόμασαν ειρωνικά τις βόμβες αυτές «βόμβες πικ-νικ του Μολότωφ» και ως αντίδραση χρησιμοποίησαν εμπρηστικές φιάλες κατά των σοβιετικών αρμάτων, ονομάζοντές τις, επίσης ειρωνικά, «κοκτέιλ Μολότωφ». Ετσι έμεινε μέχρι και τις ημέρες μας το όνομα βόμβα ή πιο σωστά κοκτέιλ μολότοφ για αυτές τις αυτοσχέδιες βόμβες που μέχρι και σήμερα κάνουν θραύση.
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Θύμα προπηλακισμού από κάποιους που δήλωσαν αντιεξουσιαστές έπεσε προχθές η δημοσιογράφος και συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου κατά την παρουσίαση του βιβλίου της «Ο χρόνος πάλι» σε πολυχώρο στα Εξάρχεια. Η ομάδα των νεαρών, μάλιστα, που εισέβαλε στο χώρο της παρουσίασης έριξε και αυγά εναντίον της συγγραφέως και αποχώρησε.
Με δηλώσεις της στον Τύπο, η Σώτη Τριανταφύλλου που μένει μόνιμα στα Εξάρχεια και όπως έχει πει έχει απειληθεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, ανέφερε πως «ορισμένοι αισθάνονται κατατρεγμένοι, εγώ δεν είμαι» και το σημαντικότερο, πως «η ενέργεια δείχνει το κοινωνικό μίσος που θεωρείται επαναστατικό ενώ είναι συντηρητικό και η συμπεριφορά τους, δείχνει φονταμενταλιστική νοοτροπία».
Η φράση αυτή της κυρία Τριανταφύλλου είναι όλη η ουσία. Τέτοιες συμπεριφορές, ακόμη και αν προέρχονται από το αντιεξουσιαστικό χώρο, είναι καθαρά φονταμενταλιστικές και παραπέμπουν σε ακροδεξιές μεθόδους με ολίγο εθνικοσοσιαλισμό. Είναι μέθοδοι αντιδημοκρατών και βεβαίως επικινδύνων για τον τόπο και τη δημοκρατία ανθρώπων ή υποχείριων και ανδρικέλων. Είναι ακόμη ενέργεια που πλήττει βάναυσα την ελευθερία του λόγου και την ελευθερία στη διακίνηση των ιδεών και μόνο από συντηρητικά και το κυριότερο ακραία και επικίνδυνα στοιχεία θα μπορούσε να προέλθει.
Ο Γερμανός συγγραφέας Τόμαν Μάν που είχε καταγγείλει τον ναζισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό, είχε πει το 1933 πως «όπου καίνε τα βιβλία, στο τέλος θα κάψουν και τους ανθρώπους». Η ρήση αυτή είχε ειπωθεί με αφορμή το κάψιμο χιλιάδων βιβλίων σε 30 γερμανικές πόλεις τη νύχτα της 10ης Μαΐου 1933, λίγο καιρό μετά την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία. Λίγα χρόνια αργότερα, ο πλανήτης αιματοκυλήθηκε από αυτούς τους παρανοϊκούς που έκαψαν εκείνο το βράδυ τα βιβλία.
Η επίθεση κατά ενός συγγραφέα για τις ιδέες του και τα γραπτά του είναι το πρώτο βήμα πριν το κάψιμο των βιβλίων του. Το δεύτερο βήμα είναι το κάψιμο των βιβλίων και το επόμενο είναι καταστάσεις τουλάχιστον επικίνδυνες για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον τόπο. Καταστάσεις που και ιδέες που πριν μερικές δεκαετίες αιματοκύλησαν τον πλανήτη.
Με δηλώσεις της στον Τύπο, η Σώτη Τριανταφύλλου που μένει μόνιμα στα Εξάρχεια και όπως έχει πει έχει απειληθεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, ανέφερε πως «ορισμένοι αισθάνονται κατατρεγμένοι, εγώ δεν είμαι» και το σημαντικότερο, πως «η ενέργεια δείχνει το κοινωνικό μίσος που θεωρείται επαναστατικό ενώ είναι συντηρητικό και η συμπεριφορά τους, δείχνει φονταμενταλιστική νοοτροπία».
Η φράση αυτή της κυρία Τριανταφύλλου είναι όλη η ουσία. Τέτοιες συμπεριφορές, ακόμη και αν προέρχονται από το αντιεξουσιαστικό χώρο, είναι καθαρά φονταμενταλιστικές και παραπέμπουν σε ακροδεξιές μεθόδους με ολίγο εθνικοσοσιαλισμό. Είναι μέθοδοι αντιδημοκρατών και βεβαίως επικινδύνων για τον τόπο και τη δημοκρατία ανθρώπων ή υποχείριων και ανδρικέλων. Είναι ακόμη ενέργεια που πλήττει βάναυσα την ελευθερία του λόγου και την ελευθερία στη διακίνηση των ιδεών και μόνο από συντηρητικά και το κυριότερο ακραία και επικίνδυνα στοιχεία θα μπορούσε να προέλθει.
Ο Γερμανός συγγραφέας Τόμαν Μάν που είχε καταγγείλει τον ναζισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό, είχε πει το 1933 πως «όπου καίνε τα βιβλία, στο τέλος θα κάψουν και τους ανθρώπους». Η ρήση αυτή είχε ειπωθεί με αφορμή το κάψιμο χιλιάδων βιβλίων σε 30 γερμανικές πόλεις τη νύχτα της 10ης Μαΐου 1933, λίγο καιρό μετά την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία. Λίγα χρόνια αργότερα, ο πλανήτης αιματοκυλήθηκε από αυτούς τους παρανοϊκούς που έκαψαν εκείνο το βράδυ τα βιβλία.
Η επίθεση κατά ενός συγγραφέα για τις ιδέες του και τα γραπτά του είναι το πρώτο βήμα πριν το κάψιμο των βιβλίων του. Το δεύτερο βήμα είναι το κάψιμο των βιβλίων και το επόμενο είναι καταστάσεις τουλάχιστον επικίνδυνες για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον τόπο. Καταστάσεις που και ιδέες που πριν μερικές δεκαετίες αιματοκύλησαν τον πλανήτη.
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
ΒΕΡΟΛΙΝΟ: ΕΠΕΣΕ ΠΡΙΝ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΙΧΟΣ
Ηταν προϊόν του Ψυχρού Πολέμου. Ηταν το ίδιο το Σιδηρούν Παραπέτασμα που χώριζε τη Δύση από την Ανατολή, που χώριζε δύο κόσμους, που χώριζε οικογένειες, που έσπειρε μίσος και διχασμό. Ηταν πιθανώς ένα από τα σημάδια της Αποκάλυψης γιατί μεγαλύτερο Αντίχριστο, προσωποποίηση του κακού δηλαδή, μάλλον δεν θα βρούμε ποτέ στην ιστορία.
Ηταν το τείχος του Βερολίνου, το τείχος του μίσους, το τείχος που χώριζε μια χώρα, δύο κόσμους, τη γη ολόκληρη. Αυτό το σύμβολο του μίσους χτίστηκε στις 13 Αυγούστου 1961 και χώριζε το Δυτικό Βερολίνο από το Ανατολικό και τη γύρω περιοχή της Ανατολικής Γερμανίας και ήταν το επιστέγασμα του αποκλεισμού του Βερολίνου που είχε αρχίσει το 1948 με τη σύγκρουση των άλλοτε συμμάχων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά την προσπάθειά τους να περάσουν στο Δυτικό Βερολίνο μέσα από τις καλά φρουρούμενες συνοριακές εγκαταστάσεις του τείχους θανατώθηκαν τουλάχιστον 86 άνθρωποι, κατά άλλες πηγές πάνω από 200, μεταξύ αυτών και δύο Έλληνες.
Αυτό το τείχος που χώρισε μέχρι και οικογένειες, έπεσε στις 9 Νοεμβρίου 1989, πριν από 20 χρόνια, στα οποία έπεσε επί της ουσίας το τείχος που χώριζε δύο κόσμους και έγιναν τόσα, όσα κανείς δεν φανταζόταν. Διαλύθηκε η κραταιά Σοβιετική Ενωση και σχεδόν όλες οι χώρες του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ και ο κόσμος πραγματικά άλλαξε, αλλά δεν ξέρουμε ακόμη προς ποια κατεύθυνση άλλαξε…
Ηταν εκείνες οι ημέρες που οι Βερολινέζοι πέρασαν από τον ανατολικό στο δυτικό τομέα της πόλης, που άγνωστοι μεταξύ αγνώστων αγκαλιάστηκαν και γέμισαν τις μπυραρίες, που οικογένειες ξανάσμιξαν μετά από δεκαετίες, που ένα διαιρεμένο κράτος επανενώθηκε. Ηταν το ίσως αυθόρμητο λαϊκό κίνημα που έριξε το τείχος, ήταν ότι στην ηγεσία της Σοβιετικής Ενωσης δεν βρισκόταν κάποιος από τους παλιούς σκληρούς ηγέτες, αλλά ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, τον οποίο βεβαίως, δεν έχει κρίνει ακόμη η ιστορία…
Από τότε πέρασαν 20 χρόνια. Ηταν το προτελευταίο τείχος που έπεσε. Το τελευταίο παραμένει στην καρδιά του Ελληνισμού, στην Κύπρο, στη Λευκωσία, στην τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα που παραμένει διαιρεμένη έστω και αν υπάρχουν πια διαβάσεις προς τους δύο τομείς λόγω της διεθνούς σιωπής και υποκρισίας…
Ηταν το τείχος του Βερολίνου, το τείχος του μίσους, το τείχος που χώριζε μια χώρα, δύο κόσμους, τη γη ολόκληρη. Αυτό το σύμβολο του μίσους χτίστηκε στις 13 Αυγούστου 1961 και χώριζε το Δυτικό Βερολίνο από το Ανατολικό και τη γύρω περιοχή της Ανατολικής Γερμανίας και ήταν το επιστέγασμα του αποκλεισμού του Βερολίνου που είχε αρχίσει το 1948 με τη σύγκρουση των άλλοτε συμμάχων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά την προσπάθειά τους να περάσουν στο Δυτικό Βερολίνο μέσα από τις καλά φρουρούμενες συνοριακές εγκαταστάσεις του τείχους θανατώθηκαν τουλάχιστον 86 άνθρωποι, κατά άλλες πηγές πάνω από 200, μεταξύ αυτών και δύο Έλληνες.
Αυτό το τείχος που χώρισε μέχρι και οικογένειες, έπεσε στις 9 Νοεμβρίου 1989, πριν από 20 χρόνια, στα οποία έπεσε επί της ουσίας το τείχος που χώριζε δύο κόσμους και έγιναν τόσα, όσα κανείς δεν φανταζόταν. Διαλύθηκε η κραταιά Σοβιετική Ενωση και σχεδόν όλες οι χώρες του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ και ο κόσμος πραγματικά άλλαξε, αλλά δεν ξέρουμε ακόμη προς ποια κατεύθυνση άλλαξε…
Ηταν εκείνες οι ημέρες που οι Βερολινέζοι πέρασαν από τον ανατολικό στο δυτικό τομέα της πόλης, που άγνωστοι μεταξύ αγνώστων αγκαλιάστηκαν και γέμισαν τις μπυραρίες, που οικογένειες ξανάσμιξαν μετά από δεκαετίες, που ένα διαιρεμένο κράτος επανενώθηκε. Ηταν το ίσως αυθόρμητο λαϊκό κίνημα που έριξε το τείχος, ήταν ότι στην ηγεσία της Σοβιετικής Ενωσης δεν βρισκόταν κάποιος από τους παλιούς σκληρούς ηγέτες, αλλά ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, τον οποίο βεβαίως, δεν έχει κρίνει ακόμη η ιστορία…
Από τότε πέρασαν 20 χρόνια. Ηταν το προτελευταίο τείχος που έπεσε. Το τελευταίο παραμένει στην καρδιά του Ελληνισμού, στην Κύπρο, στη Λευκωσία, στην τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα που παραμένει διαιρεμένη έστω και αν υπάρχουν πια διαβάσεις προς τους δύο τομείς λόγω της διεθνούς σιωπής και υποκρισίας…
Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009
Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ
Στην Ιταλία, στο πιο «σκληρό» καθεστώς του καθολικισμού θα λέγαμε δημοσιογραφική αδεία, τα δικαστήρια έκριναν πως ο σταυρός θα πρέπει να αφαιρεθεί από τις σχολικές αίθουσες, προκειμένου να μην προσβάλλεται η ελευθερία της θρησκευτικής επιλογής. Η απόφαση αυτή της ιταλικής δικαιοσύνης που δεν δίστασε να καθήσει στο εδώλιο τον πρωθυπουργό της χώρας Σίλβιο Μπερλουσκόνι και παλαιότερα δεν είχε διαστάσει να «καθαρίσει» τη χώρα από τη μαφία, είναι μια απόφαση πρωτοπόρα και ιστορική και ελήφθη στη χώρα άντρο του καθολικισμού, υπό την έννοια ότι εκεί βρίσκεται το Βατικανό που είναι βεβαίως ανεξάρτητο κράτος, αλλά βρίσκεται εντός των ορίων του ιταλικού κράτους.
Την απόφαση αυτή τη χαρακτηρίζουμε πρωτοπόρα και ιστορική όχι διότι στρέφεται εναντίον του καθολικισμού και της χριστιανοσύνης (επί της ουσίας δεν στρέφεται εναντίον τους, αλλά μπορεί να είναι και υπέρ τους), αλλά επειδή είναι υπέρ της ελευθερίας. Είμαι μια απόφαση που στρέφεται εναντίον των διακρίσεων και είναι υπέρ της ελευθερίας, αλλά και της ισότητας των ανθρώπων, ανεξαρτήτως θρησκείας. Στην Ιταλία, όπου εδρεύει επί της ουσίας η καθολική εκκλησία, η δικαιοσύνη τόλμησε να προχωρήσει σε μια τόσο προοδευτική και τολμηρή απόφαση, που επαναλαμβάνουμε καμιά σχέση δεν έχει με τη θρησκεία και τις παραδόσεις ενός λαού, αλλά αντιθέτως έχει σχέση με την κατάργηση των διακρίσεων.
Στην Ελλάδα, βεβαίως, δεν αναμένουμε ακόμη τέτοια απόφαση, διότι ουδείς τολμάει να βάλει το θέμα. Στην Ελλάδα του 2009 που το σύνταγμα ξεκινά με την επίκληση στην αγία τριάδα και όχι με την επίκληση στο λαό, που είναι η βάση του συντάγματος και των ελευθεριών και που έτσι ξεκινούν τα συντάγματα όλων των προοδευτικών κρατών. Στην Ελλάδα του 2009 που εκτός της αγίας τριάδας υπάρχει και όρκος για τους μουσουλμάνους βουλευτές στον φιλεύσπλαχνο Αλάχ. Στην Ελλάδα των μεγάλων φιλοσόφων των οποίων τα κόκκαλα θα τρίζουν με όλα αυτά που βλέπουν και στην Ελλάδα που τα παιδιά στο σχολείο κάνουν ακόμη υποχρεωτικά κάθε πρωί το σταυρός τους…
Την απόφαση αυτή τη χαρακτηρίζουμε πρωτοπόρα και ιστορική όχι διότι στρέφεται εναντίον του καθολικισμού και της χριστιανοσύνης (επί της ουσίας δεν στρέφεται εναντίον τους, αλλά μπορεί να είναι και υπέρ τους), αλλά επειδή είναι υπέρ της ελευθερίας. Είμαι μια απόφαση που στρέφεται εναντίον των διακρίσεων και είναι υπέρ της ελευθερίας, αλλά και της ισότητας των ανθρώπων, ανεξαρτήτως θρησκείας. Στην Ιταλία, όπου εδρεύει επί της ουσίας η καθολική εκκλησία, η δικαιοσύνη τόλμησε να προχωρήσει σε μια τόσο προοδευτική και τολμηρή απόφαση, που επαναλαμβάνουμε καμιά σχέση δεν έχει με τη θρησκεία και τις παραδόσεις ενός λαού, αλλά αντιθέτως έχει σχέση με την κατάργηση των διακρίσεων.
Στην Ελλάδα, βεβαίως, δεν αναμένουμε ακόμη τέτοια απόφαση, διότι ουδείς τολμάει να βάλει το θέμα. Στην Ελλάδα του 2009 που το σύνταγμα ξεκινά με την επίκληση στην αγία τριάδα και όχι με την επίκληση στο λαό, που είναι η βάση του συντάγματος και των ελευθεριών και που έτσι ξεκινούν τα συντάγματα όλων των προοδευτικών κρατών. Στην Ελλάδα του 2009 που εκτός της αγίας τριάδας υπάρχει και όρκος για τους μουσουλμάνους βουλευτές στον φιλεύσπλαχνο Αλάχ. Στην Ελλάδα των μεγάλων φιλοσόφων των οποίων τα κόκκαλα θα τρίζουν με όλα αυτά που βλέπουν και στην Ελλάδα που τα παιδιά στο σχολείο κάνουν ακόμη υποχρεωτικά κάθε πρωί το σταυρός τους…
Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΗΣ
Σημαντική τοποθέτηση στο θέμα της τρομοκρατίας και ειδικότερα στο θέμα του νέου τύπου τρομοκρατικών οργανώσεων ήταν η χθεσινή από τον πρόεδρο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. Μιλώντας στην πρωινή εκπομπή του Mega ο κ. Τσίπρας έκανε λόγο για «οργανώσεις του κοινού ποινικού δικαίου», κάτι που αποτελεί στροφή στις θέσεις των τελευταίων ετών του ΣΥΡΙΖΑ που συνήθως «χάιδευε» αν δεν στήριζε συμπεριφορές σαν και αυτές που παρ΄ ολίγο να στοιχίσουν την περασμένη εβδομάδα τη ζωή σε νέα παιδιά-αστυνομικούς και που έχουν κάνει μια επίσης νέα κοπέλα- ειδική φρουρό να χαροπαλεύει.
Αυτή τη φορά και η μη κομμουνιστική αριστερά ήταν σαφής και μάλιστα, η θέση του κ. Τσίπρα έρχεται να προστεθεί σε αυτή του ΚΚΕ που κάνει λόγο εδώ και καιρό για προβοκατόρικες επιθέσεις που καμία σχέση δεν έχουν με την επαναστατική αριστερά και τα κινήματά της. Το σύνολο λοιπόν, της αριστεράς, κομμουνιστική και μη, έρχεται σε αντίθεση με αυτά τα φαινόμενα, τα οποία μόνο προβοκατόρικα μπορεί να είναι και τα οποία επιχειρούν να εκθέσουν την ίδια την αριστερά.
Πρόκειται για φαινόμενα που μέσω του φόβου τον οποίο προκαλούν στην κοινωνία, επιχειρούν να την χειραγωγήσουν, να την καθ΄ υποτάξουν και να αποτελέσουν τροχοπέδη στην πρόοδό της και την εξέλιξή της. Πρόκειται για μια νέα μορφή και επηρεασμού του αισθήματος ελευθερίας των πολιτών, κάτι που τελικά έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ίδια μας της δημοκρατία και την θέτει υπό κίνδυνο. Επειδή η ιστορική μνήμη αποτελεί πάντα χρήσιμο οδηγό, θυμίζουμε ότι ανάλογοι κατασκευασμένοι κίνδυνοι οδήγησαν στη δικτατορία το 1967 από εγκαθέτους και προβοκάτορες.
Κατόπιν όλων αυτών, είναι επιτακτική η ανάγκη καταδίκης όλων αυτών των φαινομένων και πάλης εναντίον τους. Είναι έτσι και απόλυτα σωστή η πρόταση των πανεπιστημιακών για διαδηλώσεις κατά της τρομοκρατίας και του νέου τύπου οργανώσεων που μόνο προβοκατόρικες μπορεί να είναι, όπως –για μια ακόμη φορά θα το επαναλάβουμε- είπε πρόσφατα ο Μίκης Θεοδωράκης.
Αυτή τη φορά και η μη κομμουνιστική αριστερά ήταν σαφής και μάλιστα, η θέση του κ. Τσίπρα έρχεται να προστεθεί σε αυτή του ΚΚΕ που κάνει λόγο εδώ και καιρό για προβοκατόρικες επιθέσεις που καμία σχέση δεν έχουν με την επαναστατική αριστερά και τα κινήματά της. Το σύνολο λοιπόν, της αριστεράς, κομμουνιστική και μη, έρχεται σε αντίθεση με αυτά τα φαινόμενα, τα οποία μόνο προβοκατόρικα μπορεί να είναι και τα οποία επιχειρούν να εκθέσουν την ίδια την αριστερά.
Πρόκειται για φαινόμενα που μέσω του φόβου τον οποίο προκαλούν στην κοινωνία, επιχειρούν να την χειραγωγήσουν, να την καθ΄ υποτάξουν και να αποτελέσουν τροχοπέδη στην πρόοδό της και την εξέλιξή της. Πρόκειται για μια νέα μορφή και επηρεασμού του αισθήματος ελευθερίας των πολιτών, κάτι που τελικά έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ίδια μας της δημοκρατία και την θέτει υπό κίνδυνο. Επειδή η ιστορική μνήμη αποτελεί πάντα χρήσιμο οδηγό, θυμίζουμε ότι ανάλογοι κατασκευασμένοι κίνδυνοι οδήγησαν στη δικτατορία το 1967 από εγκαθέτους και προβοκάτορες.
Κατόπιν όλων αυτών, είναι επιτακτική η ανάγκη καταδίκης όλων αυτών των φαινομένων και πάλης εναντίον τους. Είναι έτσι και απόλυτα σωστή η πρόταση των πανεπιστημιακών για διαδηλώσεις κατά της τρομοκρατίας και του νέου τύπου οργανώσεων που μόνο προβοκατόρικες μπορεί να είναι, όπως –για μια ακόμη φορά θα το επαναλάβουμε- είπε πρόσφατα ο Μίκης Θεοδωράκης.
Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009
"ΕΦΥΓΕ" Η ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ένα μεγάλο κεφάλαιο της μετεμφυλιακής ιστορίας το τόπου έκλεισε χθες. Μια γενιά αγωνιστών που έσυρε στις πλάτες της το «ανώμαλο» καθεστώς της περιόδου εκείνης ανεξάρτητα που ανήκε ο καθένας, έφυγε και αυτή χθες.
Η Ελλη Παππά ή Ελλη Ιωαννίδη της ιστορίας, η σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη και μητέρα του παιδιού τους που γεννήθηκε στη φυλακή του 1951 και αδερφή της Διδούς Σωτηρίου έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών. Με το θάνατό της έκλεισε ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο κεφάλαιο της νεοελληνικής ιστορίας και ειδικότερα της μετεμφυλιακής περιόδου.
Η κηδεία της Ελλης Παππά θα είναι πολιτική και θα γίνει σήμερα στο Γ’ νεκροταφείο, όπου θα ταφεί δίπλα στον σύντροφο της ζωής της Νίκο Μπελογιάννη, όπως η ίδια είχε ζητήσει. Η Ελλη Παππά, μέρος της ιστορίας αυτού του τόπου και μάλιστα της πιο σκληρής περιόδου της νεοελληνικής ιστορίας, όταν οι Ελληνες σκότωναν Ελληνες, φυλακίστηκε μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη και εκεί στις φυλακές έφερε στον κόσμο τον γιό τους Νίκο το 1951. Δεν εκτελέστηκε όπως ο Μπελογιάννης και το 1964 αποφυλακίστηκε και ξεκίνησε την πολυσχιδή δράση και πορείας της, πάντα εντός των κόλπων τη αριστεράς και πάντα με ήθος, περηφάνια και αξιοπρέπεια.
Υπήρξε μαχητικότατη δημοσιογράφος, πολυγραφότατη συγγραφέας και αγωνίστρια της αριστεράς και της Ελλάδας. Από τα έργα της ξεχωρίζουν πολλές μελέτες για την αρχαία ελληνική σκέψη και φιλοσοφία, αλλά και για τη μαρξιστική σκέψη. Η χούντα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα την εξόρισε στη Γυάρο το 1967 απ΄ όπου τελικώς αφέθηκε ελεύθερη λόγω του ότι είχε αρρωστήσει βαριά. Η Σοβιετική Ενωση προσφέρθηκε να την φιλοξενήσει, αλλά αρνήθηκε να πάει σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία.
Πέραν της αξιοπρεπούς στάσης που τήρησε όλα αυτά τα χρόνια και της πορείας της, με το θάνατο της Ελλης Παππά φεύγει από τη ζωή η μετεμφυλιακή γενιά. Η δράση της οποίας –όπου και αν ανήκε πολιτικά ή ιδεολογικά ο καθένας- μας αφήνει αιώνιες παρακαταθήκες.
Αιωνία μνήμη σε όλους αυτούς που -όπου και αν ανήκουν- σφράγισαν τον προηγούμενο αιώνα και μια πολύ σκληρή περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας που ελπίζουμε και ευχόμεθα ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ σε ετούτο τον ευλογημένο τόπο…
Η Ελλη Παππά ή Ελλη Ιωαννίδη της ιστορίας, η σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη και μητέρα του παιδιού τους που γεννήθηκε στη φυλακή του 1951 και αδερφή της Διδούς Σωτηρίου έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών. Με το θάνατό της έκλεισε ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο κεφάλαιο της νεοελληνικής ιστορίας και ειδικότερα της μετεμφυλιακής περιόδου.
Η κηδεία της Ελλης Παππά θα είναι πολιτική και θα γίνει σήμερα στο Γ’ νεκροταφείο, όπου θα ταφεί δίπλα στον σύντροφο της ζωής της Νίκο Μπελογιάννη, όπως η ίδια είχε ζητήσει. Η Ελλη Παππά, μέρος της ιστορίας αυτού του τόπου και μάλιστα της πιο σκληρής περιόδου της νεοελληνικής ιστορίας, όταν οι Ελληνες σκότωναν Ελληνες, φυλακίστηκε μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη και εκεί στις φυλακές έφερε στον κόσμο τον γιό τους Νίκο το 1951. Δεν εκτελέστηκε όπως ο Μπελογιάννης και το 1964 αποφυλακίστηκε και ξεκίνησε την πολυσχιδή δράση και πορείας της, πάντα εντός των κόλπων τη αριστεράς και πάντα με ήθος, περηφάνια και αξιοπρέπεια.
Υπήρξε μαχητικότατη δημοσιογράφος, πολυγραφότατη συγγραφέας και αγωνίστρια της αριστεράς και της Ελλάδας. Από τα έργα της ξεχωρίζουν πολλές μελέτες για την αρχαία ελληνική σκέψη και φιλοσοφία, αλλά και για τη μαρξιστική σκέψη. Η χούντα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα την εξόρισε στη Γυάρο το 1967 απ΄ όπου τελικώς αφέθηκε ελεύθερη λόγω του ότι είχε αρρωστήσει βαριά. Η Σοβιετική Ενωση προσφέρθηκε να την φιλοξενήσει, αλλά αρνήθηκε να πάει σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία.
Πέραν της αξιοπρεπούς στάσης που τήρησε όλα αυτά τα χρόνια και της πορείας της, με το θάνατο της Ελλης Παππά φεύγει από τη ζωή η μετεμφυλιακή γενιά. Η δράση της οποίας –όπου και αν ανήκε πολιτικά ή ιδεολογικά ο καθένας- μας αφήνει αιώνιες παρακαταθήκες.
Αιωνία μνήμη σε όλους αυτούς που -όπου και αν ανήκουν- σφράγισαν τον προηγούμενο αιώνα και μια πολύ σκληρή περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας που ελπίζουμε και ευχόμεθα ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ σε ετούτο τον ευλογημένο τόπο…
Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009
Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΜΚΑ
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδο της εκκλησίας της Ελλάδος συνεδρίαζε αυτές τις ημέρες με πολλά και διάφορα θέματα, μεταξύ των οποίων και ο Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης. Στη διάρκεια της χθεσινής συνεδρίασης, διαβάστηκε το πόρισμα της συνοδικής επιτροπής δογματικών και νομοκανονικών ζητημάτων, σχετικά με τον ΑΜΚΑ, το οποίο ανέφερε: «Ο αριθμός ΑΜΚΑ είναι απλώς ένας επιπλέον χρηστικός αριθμός και από όλα τα μέχρι τώρα στοιχεία ουδείς κίνδυνος προκύπτει για την σωτηρία των ψυχών. Σε κάθε περίπτωση η Εκκλησία γρηγορεί.»
Αρα λοιπόν, ουδείς ο κίνδυνος για τη σωτηρία των ψυχών από τη χρήση του ΑΜΚΑ, που, όπως απεφάνθη η εκκλησία, δεν έχει σχέση με τα σημάδια του Αντίχριστου, τις προφητείες και όλα τα υπόλοιπα.
Θα πίστευε κανείς ότι αυτά συμβαίνουν στο Ιράν που έχει θεοκρατικό καθεστώς, δηλαδή ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης είναι και αρχηγός του κράτους, όχι ως πρόσωπο όπως συνέβαινε τον Μακάριο στην Κύπρο, αλλά ως θεσμός. Θα μπορούσαν επίσης να συμβούν και στο Αφγανιστάν επί διακυβέρνησης Ταλιμπάν και ίσως στη Σαουδική Αραβία σε ένα από πιο σκληρά θρησκευτικά καθεστώτα του κόσμου, όπου, όμως, φαίνεται πως τελικά το πετρέλαιο είναι το υπέρατατο ον και όχι ο Αλάχ.
Δυστυχώς, όμως, δεν συμβαίνουν σε αυτά τα καθεστώτα, αλλά στην Ελλάδα, της μακράς παράδοσης, του πολιτισμού, της τεράστιας ιστορίας και των φιλοσόφων, των διανοητών και αξεπέραστων μνημείων.
Ολα αυτά δεν δείχνουν πρόοδο, αλλά πισωγύρισμα και σκοταδισμό. Όλα αυτά καταπνίγουν τις προοδευτικές, ελεύθερες και ανεξάρτητες φωνές που υπάρχουν στους κόλπους της εκκλησίας, μεταξύ των οποίων κατατάσσουμε και τον σημερινό αρχιεπίσκοπο, από τον οποίο έχουμε άλλες προσδοκίες.
Καλή και σεβαστή η θρησκευτική πίστη του καθενός, αλλά σε όλα τα πράγματα υπάρχει όριο και εδώ το όριο ξεπεράστηκε. Αντί να ασχολείται με αυτά αστεία πράγματα η εκκλησία της Ελλάδος, καλό θα ήταν να ασχοληθεί με τη διανομή μέρους της αμύθητης περιουσίας της στους φτωχούς και αναξιοπαθούντες. Να ασχοληθεί με τα σημερινά πραγματικά και σοβαρά προβλήματα των πολιτών και τα αδιέξοδα στα οποία τους έχει οδηγήσει η οικονομική κρίση και να προσπαθήσει να δώσει λύση σε αυτά. Ετσι σώζονται οι ψυχές και όχι με τα σημάδια του Αντίχριστου που είναι καλά για να συντηρούν το μεταφυσικό φόβο του ανθρώπου και για το σινεμά…
Αρα λοιπόν, ουδείς ο κίνδυνος για τη σωτηρία των ψυχών από τη χρήση του ΑΜΚΑ, που, όπως απεφάνθη η εκκλησία, δεν έχει σχέση με τα σημάδια του Αντίχριστου, τις προφητείες και όλα τα υπόλοιπα.
Θα πίστευε κανείς ότι αυτά συμβαίνουν στο Ιράν που έχει θεοκρατικό καθεστώς, δηλαδή ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης είναι και αρχηγός του κράτους, όχι ως πρόσωπο όπως συνέβαινε τον Μακάριο στην Κύπρο, αλλά ως θεσμός. Θα μπορούσαν επίσης να συμβούν και στο Αφγανιστάν επί διακυβέρνησης Ταλιμπάν και ίσως στη Σαουδική Αραβία σε ένα από πιο σκληρά θρησκευτικά καθεστώτα του κόσμου, όπου, όμως, φαίνεται πως τελικά το πετρέλαιο είναι το υπέρατατο ον και όχι ο Αλάχ.
Δυστυχώς, όμως, δεν συμβαίνουν σε αυτά τα καθεστώτα, αλλά στην Ελλάδα, της μακράς παράδοσης, του πολιτισμού, της τεράστιας ιστορίας και των φιλοσόφων, των διανοητών και αξεπέραστων μνημείων.
Ολα αυτά δεν δείχνουν πρόοδο, αλλά πισωγύρισμα και σκοταδισμό. Όλα αυτά καταπνίγουν τις προοδευτικές, ελεύθερες και ανεξάρτητες φωνές που υπάρχουν στους κόλπους της εκκλησίας, μεταξύ των οποίων κατατάσσουμε και τον σημερινό αρχιεπίσκοπο, από τον οποίο έχουμε άλλες προσδοκίες.
Καλή και σεβαστή η θρησκευτική πίστη του καθενός, αλλά σε όλα τα πράγματα υπάρχει όριο και εδώ το όριο ξεπεράστηκε. Αντί να ασχολείται με αυτά αστεία πράγματα η εκκλησία της Ελλάδος, καλό θα ήταν να ασχοληθεί με τη διανομή μέρους της αμύθητης περιουσίας της στους φτωχούς και αναξιοπαθούντες. Να ασχοληθεί με τα σημερινά πραγματικά και σοβαρά προβλήματα των πολιτών και τα αδιέξοδα στα οποία τους έχει οδηγήσει η οικονομική κρίση και να προσπαθήσει να δώσει λύση σε αυτά. Ετσι σώζονται οι ψυχές και όχι με τα σημάδια του Αντίχριστου που είναι καλά για να συντηρούν το μεταφυσικό φόβο του ανθρώπου και για το σινεμά…
ΣΥΝΕΛΑΒΑΝ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η φωνή του Δημήτρη Παπαχρήστου σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της νεοελληνικής ιστορίας, θα μείνει αξέχαστη. Μιλάμε για τον βασικό εκφωνητή του Πολυτεχνείου, της κορυφαίας αντιδικτατορικής πράξης και του συμβόλου του αντιδικτατορικού αγώνα.
Αυτός ο άνθρωπος, συγγραφέας τα τελευταία χρόνια, χαμηλών τόνων και χωρίς ποτέ να εκμεταλλευτεί την αντιδικτατορική του δράση, συνελήφθη προχθές βράδυ στα Εξάρχεια άνευ λόγου και αιτίας, από αστυνομικούς που αναζητούσαν κουκουλοφόρους και ταραξίες. Ηταν σαν να συνελήφθη η δημοκρατία και ο ίδιος ο αγώνας του Πολυτεχνείου και δυστυχώς αυτό συνέβη επί σοσιαλιστικής κυβέρνησης…
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοϊδης βέβαια, παρενέβη άμεσα, ζήτησε συγνώμη και διάταξε να αφεθεί ελεύθερος ο Δημήτρης Παπαχρήστου και οι άλλοι δύο που συνελήφθησαν μαζί του και με αφορμή αυτό το γεγονός, ζήτησε και την παραίτηση του αρχηγού της αστυνομίας Βασίλη Τσιατούρα. Ηταν προς τιμήν του υπουργού η άμεση αντίδρασή του και οι ενέργειές του, αλλά το ζήτημα που ανακύπτει και το οποίο είναι ζήτημα ετών είναι πολύ βαθύ και θα πρέπει ο κ. Χρυσοχοϊδης και η νέα κυβέρνηση να το δουν άμεσα.
Μπορούμε να υποθέσουμε και θέλουμε πραγματικά να το δεχθούμε, ότι οι αστυνομικοί που συνέλαβαν τον Δημήτρη Παπαχρήστου δεν τον γνώριζαν, δεν ήξεραν ποιος είναι. Πιθανώς και να μην είχαν γεννηθεί το 1973, πιθανώς και να μην είχαν ακούσει για αυτόν και τον αγώνα του Πολυτεχνείου.
Όλα αυτά καλόπιστα μπορούμε να τα δεχθούμε και να τα αποδώσουμε ακόμη και σε υπερβάλλοντα ζήλο των ανδρών που βρέθηκαν στο σημείο. Εκείνο που δεν μπορούμε να δεχθούμε είναι ότι με την ίδια ευκολία που ο Παπαχρήστου συνελήφθη, δεν συλλαμβάνονται έμποροι ναρκωτικών και εγκληματίες και μένουν προκλητικά ατιμώρητοι. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι αθλητικοί παράγοντες με σωρεία καταδικαστικών αποφάσεων, δεν συλλαμβάνονται και όχι μόνο αυτό, μετατρέπεται προκλητικά η ποινή τους σε εξαγοράσιμη με φωτογραφικό νόμο που έγινε για άλλο αθλητικό παράγοντα και ισχυρό άνδρα…
Αυτή την αδικία και την επιλεκτική εφαρμογή του νόμου και της αυστηρότητας δεν μπορούμε να τη δεχθούμε και βεβαίως, δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως πρόκειται για κάτι που οφείλεται σε λάθος. Απλά για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της αδικίας, αναφέρουμε ενδεικτικά πως τη στιγμή που η αστυνομία συνελλάμβανε τον Παπαχρήστο έστω και για λίγες ώρες, ο Χριστοφοράκος αποφυλακιζόταν…
Αυτός ο άνθρωπος, συγγραφέας τα τελευταία χρόνια, χαμηλών τόνων και χωρίς ποτέ να εκμεταλλευτεί την αντιδικτατορική του δράση, συνελήφθη προχθές βράδυ στα Εξάρχεια άνευ λόγου και αιτίας, από αστυνομικούς που αναζητούσαν κουκουλοφόρους και ταραξίες. Ηταν σαν να συνελήφθη η δημοκρατία και ο ίδιος ο αγώνας του Πολυτεχνείου και δυστυχώς αυτό συνέβη επί σοσιαλιστικής κυβέρνησης…
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοϊδης βέβαια, παρενέβη άμεσα, ζήτησε συγνώμη και διάταξε να αφεθεί ελεύθερος ο Δημήτρης Παπαχρήστου και οι άλλοι δύο που συνελήφθησαν μαζί του και με αφορμή αυτό το γεγονός, ζήτησε και την παραίτηση του αρχηγού της αστυνομίας Βασίλη Τσιατούρα. Ηταν προς τιμήν του υπουργού η άμεση αντίδρασή του και οι ενέργειές του, αλλά το ζήτημα που ανακύπτει και το οποίο είναι ζήτημα ετών είναι πολύ βαθύ και θα πρέπει ο κ. Χρυσοχοϊδης και η νέα κυβέρνηση να το δουν άμεσα.
Μπορούμε να υποθέσουμε και θέλουμε πραγματικά να το δεχθούμε, ότι οι αστυνομικοί που συνέλαβαν τον Δημήτρη Παπαχρήστου δεν τον γνώριζαν, δεν ήξεραν ποιος είναι. Πιθανώς και να μην είχαν γεννηθεί το 1973, πιθανώς και να μην είχαν ακούσει για αυτόν και τον αγώνα του Πολυτεχνείου.
Όλα αυτά καλόπιστα μπορούμε να τα δεχθούμε και να τα αποδώσουμε ακόμη και σε υπερβάλλοντα ζήλο των ανδρών που βρέθηκαν στο σημείο. Εκείνο που δεν μπορούμε να δεχθούμε είναι ότι με την ίδια ευκολία που ο Παπαχρήστου συνελήφθη, δεν συλλαμβάνονται έμποροι ναρκωτικών και εγκληματίες και μένουν προκλητικά ατιμώρητοι. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι αθλητικοί παράγοντες με σωρεία καταδικαστικών αποφάσεων, δεν συλλαμβάνονται και όχι μόνο αυτό, μετατρέπεται προκλητικά η ποινή τους σε εξαγοράσιμη με φωτογραφικό νόμο που έγινε για άλλο αθλητικό παράγοντα και ισχυρό άνδρα…
Αυτή την αδικία και την επιλεκτική εφαρμογή του νόμου και της αυστηρότητας δεν μπορούμε να τη δεχθούμε και βεβαίως, δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως πρόκειται για κάτι που οφείλεται σε λάθος. Απλά για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της αδικίας, αναφέρουμε ενδεικτικά πως τη στιγμή που η αστυνομία συνελλάμβανε τον Παπαχρήστο έστω και για λίγες ώρες, ο Χριστοφοράκος αποφυλακιζόταν…
Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009
ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΜΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ
Ελλάδα, έτος 2009. Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση έστω και με αργά βήματα ξεκινά και βάζει τη χώρα σε νέα εποχή. Μια ηλεκτρονική διακυβέρνηση που γίνεται πράξη από τη νέα κυβέρνηση και που βεβαίως δεν αποτελεί μέτρο ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, αλλά αποτελεί σίγουρα ένα βήμα προς το μέλλον.
Το πρώτο θέμα που θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του υπουργείου Εσωτερικών είναι ο περιορισμός των κρατικών αυτοκινήτων και επί μία εβδομάδα οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να καταθέτουν τις απόψεις τους στην ηλεκτρονική διεύθυνση diavoulefsi1@ypes. gov.gr. Αυτό είναι αναμφισβήτητα βήμα προς το μέλλον και τον εκσυγχρονισμό, όπως βήμα προς το μέλλον και τον εκσυγχρονισμό είναι ο περιορισμός των κρατικών αυτοκινήτων, που επαναλαμβάνουμε, δεν είναι μέτρα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων.
Στην Ελλάδα του 2009 με την ηλεκτρονική διακυβέρνηση να ξεκινά, υπάρχουν ακόμη πολλά πράγματα λειτουργούν ως τροχοπέδη και δεν πρόκειται καν για βήμα σημειωτόν, αλλά για βήματα προς τα πίσω, τα οποία –αν άλλαζαν- θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και προς την κατεύθυνση της ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων και των ασθενέστερων και αναξιοπαθούντων.
Ένα από αυτά είναι και εκκλησιαστική περιουσία για την οποία ξεκινά και πάλι κουβέντα. Μια κουβέντα που θα πρέπει να οδηγήσει στη διανομή της στους φτωχούς και τους έχοντες ανάγκη, αλλά και κατά το ένα μέρος αυτής, στο κράτος για κοινωφελείς σκοπούς. Όπως ακριβώς διδάσκουν οι γραφές και όπως ακριβώς περιγράφουν τα λόγια του Ιησού.
Για να καταλήξουμε, όμως, κάποτε στη διανομή της περιουσίας αυτής, θα πρέπει να δούμε πόση είναι. Θα πρέπει πρώτα να χαρτογραφηθεί και να γίνει κτηματολόγιο για να ξεκαθαρίσει αυτό το αδιαφανές πλέγμα των χιλιάδων νομικών προσώπων, ακινήτων, μετοχών και καταθέσεων που υπάρχουν, όπως ακριβώς έχει συμβεί εδώ και πολλά χρόνια στην επίσης αυτοκέφαλη ορθόδοξη εκκλησία της Κύπρου, την πρώτη τη τάξη μεταξύ των αυτοκεφάλων ορθοδόξων εκκλησιών, η οποία διανέμει την περιουσία της υπέρ του κράτους και των εχόντων ανάγκη.
Εξυπακούεται ότι η εκκλησιαστική περιουσία θα πρέπει να φορολογηθεί, όπως όλων των Ελλήνων και επίσης εξυπακούεται, ότι θα πρέπει πέραν της Ελλαδικής εκκλησίας να φορολογηθεί η εν Ελλάδι περιουσία των πατριαρχείων, η περιουσία του Αγίου Ορους και των άλλων χριστιανικών δογμάτων και εκκλησιών. Αυτή και μόνη η φορολόγηση εκτιμάται από πολλούς, ότι μπορεί να δώσει μια πολύ βαθιά ανάσα στα οικονομικά του κράτους και των πολιτών.
Το πρώτο θέμα που θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του υπουργείου Εσωτερικών είναι ο περιορισμός των κρατικών αυτοκινήτων και επί μία εβδομάδα οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να καταθέτουν τις απόψεις τους στην ηλεκτρονική διεύθυνση diavoulefsi1@ypes. gov.gr. Αυτό είναι αναμφισβήτητα βήμα προς το μέλλον και τον εκσυγχρονισμό, όπως βήμα προς το μέλλον και τον εκσυγχρονισμό είναι ο περιορισμός των κρατικών αυτοκινήτων, που επαναλαμβάνουμε, δεν είναι μέτρα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων.
Στην Ελλάδα του 2009 με την ηλεκτρονική διακυβέρνηση να ξεκινά, υπάρχουν ακόμη πολλά πράγματα λειτουργούν ως τροχοπέδη και δεν πρόκειται καν για βήμα σημειωτόν, αλλά για βήματα προς τα πίσω, τα οποία –αν άλλαζαν- θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και προς την κατεύθυνση της ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων και των ασθενέστερων και αναξιοπαθούντων.
Ένα από αυτά είναι και εκκλησιαστική περιουσία για την οποία ξεκινά και πάλι κουβέντα. Μια κουβέντα που θα πρέπει να οδηγήσει στη διανομή της στους φτωχούς και τους έχοντες ανάγκη, αλλά και κατά το ένα μέρος αυτής, στο κράτος για κοινωφελείς σκοπούς. Όπως ακριβώς διδάσκουν οι γραφές και όπως ακριβώς περιγράφουν τα λόγια του Ιησού.
Για να καταλήξουμε, όμως, κάποτε στη διανομή της περιουσίας αυτής, θα πρέπει να δούμε πόση είναι. Θα πρέπει πρώτα να χαρτογραφηθεί και να γίνει κτηματολόγιο για να ξεκαθαρίσει αυτό το αδιαφανές πλέγμα των χιλιάδων νομικών προσώπων, ακινήτων, μετοχών και καταθέσεων που υπάρχουν, όπως ακριβώς έχει συμβεί εδώ και πολλά χρόνια στην επίσης αυτοκέφαλη ορθόδοξη εκκλησία της Κύπρου, την πρώτη τη τάξη μεταξύ των αυτοκεφάλων ορθοδόξων εκκλησιών, η οποία διανέμει την περιουσία της υπέρ του κράτους και των εχόντων ανάγκη.
Εξυπακούεται ότι η εκκλησιαστική περιουσία θα πρέπει να φορολογηθεί, όπως όλων των Ελλήνων και επίσης εξυπακούεται, ότι θα πρέπει πέραν της Ελλαδικής εκκλησίας να φορολογηθεί η εν Ελλάδι περιουσία των πατριαρχείων, η περιουσία του Αγίου Ορους και των άλλων χριστιανικών δογμάτων και εκκλησιών. Αυτή και μόνη η φορολόγηση εκτιμάται από πολλούς, ότι μπορεί να δώσει μια πολύ βαθιά ανάσα στα οικονομικά του κράτους και των πολιτών.
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΞΕ Ο ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ
Ονομάστηκε μείζων φιλόσοφος. Το έργο του τεράστιο, η σκέψη του πρωτοποριακή. Εφυγε από τον κόσμο τρελός, αλλά άνοιξε για τον κόσμο μονοπάτια σκέψης που αργότερα έγιναν λεωφόροι. Δεν το έθλιβε ο θάνατος, άλλωστε φιλοσοφία είναι η θεώρηση του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο, αλλά το ανεκπλήρωτο έργο του.
Πολλές φορές όταν μιλάμε για τη δυτική φιλοσοφία, ο νους πάει κατευθείαν σε αυτόν. Ο λόγος για τον Φρειδερίκο Νίτσε, ή τον Φρειδερίκο Βίλχελμ Νίτσε όπως είναι το πλήρες όνομά του που γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1844.
Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους παγκοσμίως, τον κορυφαίο υπαρξιστή φιλόσοφο, με τεράστιο έργο, το οποίο αποτελεί τη βάση της δυτικής φιλοσοφίας. Πάνω σε αυτό το έργο «πάτησαν» πολλοί μεγάλοι φιλόσοφοι μεταγενέστεροι του Νίτσε.
Ο Φρειδερίκος Νίτσε, ο πρωτοπόρος και ο μεγαλύτερος των υπαρξιστών φιλοσόφων είχε βαθιές επιδράσεις από τον Πλάτωνα. Γεννήθηκε στην πόλη Ράικεν κοντά στη Λειψία. Ηταν ήταν γιος λουθηρανού πάστορα και γόνος βαθιά θρησκευόμενης οικογένειας. Λέγεται πως επειδή η ημερομηνία γέννησής του συνέπεσε με τα 49α γενέθλια του βασιλιά της Πρωσίας, Φρειδερίκου Βίλχελμ Δ', έλαβε προς τιμή του και το όνομα Βίλχελμ, το οποίο αργότερα έπαψε να χρησιμοποιεί.
Πάνω στη σκέψη του Νίτσε, «βάδισε» ο Νίκος Καζαντζάκης, αλλά δυστυχώς και χωρίς ο ίδιος ο φιλόσοφος να το θέλει και βεβαίως να το ξέρει, βάδισαν και άλλοι, όπως ο Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος βασίστηκε στο σημαντικότερο έργο του Νίτσε, τον Υπεράνθρωπο (Τάδε έφη Ζαρατούστρα) για να χτίσει το πρότυπο της Αρείας φυλής.
Ο Φρειδερίκος Νίτσε έφυγε από τη ζωή στις 25 Αυγούστου 1900, μετά από 11 χρόνια παράνοιας. Εφυγε μόνος και μόνος και τρελός και στενοχωρημένος γιατί δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το τόσο πλούσιο έργο του. Αυτό τον έθλιβε, αλλά μετά από χρόνια αυτό το έργο του αναγνωρίστηκε και πάνω του στηρίχθηκαν πολλοί μεταγενέστεροι «μεγάλοι» φιλόσοφοι και ο ίδιος ο Νίτσε, έστω και μεταθάνατον, αναγνωρίστηκε ως ένας από τους μείζονες φιλοσόφους.
Πολλές φορές όταν μιλάμε για τη δυτική φιλοσοφία, ο νους πάει κατευθείαν σε αυτόν. Ο λόγος για τον Φρειδερίκο Νίτσε, ή τον Φρειδερίκο Βίλχελμ Νίτσε όπως είναι το πλήρες όνομά του που γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1844.
Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους παγκοσμίως, τον κορυφαίο υπαρξιστή φιλόσοφο, με τεράστιο έργο, το οποίο αποτελεί τη βάση της δυτικής φιλοσοφίας. Πάνω σε αυτό το έργο «πάτησαν» πολλοί μεγάλοι φιλόσοφοι μεταγενέστεροι του Νίτσε.
Ο Φρειδερίκος Νίτσε, ο πρωτοπόρος και ο μεγαλύτερος των υπαρξιστών φιλοσόφων είχε βαθιές επιδράσεις από τον Πλάτωνα. Γεννήθηκε στην πόλη Ράικεν κοντά στη Λειψία. Ηταν ήταν γιος λουθηρανού πάστορα και γόνος βαθιά θρησκευόμενης οικογένειας. Λέγεται πως επειδή η ημερομηνία γέννησής του συνέπεσε με τα 49α γενέθλια του βασιλιά της Πρωσίας, Φρειδερίκου Βίλχελμ Δ', έλαβε προς τιμή του και το όνομα Βίλχελμ, το οποίο αργότερα έπαψε να χρησιμοποιεί.
Πάνω στη σκέψη του Νίτσε, «βάδισε» ο Νίκος Καζαντζάκης, αλλά δυστυχώς και χωρίς ο ίδιος ο φιλόσοφος να το θέλει και βεβαίως να το ξέρει, βάδισαν και άλλοι, όπως ο Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος βασίστηκε στο σημαντικότερο έργο του Νίτσε, τον Υπεράνθρωπο (Τάδε έφη Ζαρατούστρα) για να χτίσει το πρότυπο της Αρείας φυλής.
Ο Φρειδερίκος Νίτσε έφυγε από τη ζωή στις 25 Αυγούστου 1900, μετά από 11 χρόνια παράνοιας. Εφυγε μόνος και μόνος και τρελός και στενοχωρημένος γιατί δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το τόσο πλούσιο έργο του. Αυτό τον έθλιβε, αλλά μετά από χρόνια αυτό το έργο του αναγνωρίστηκε και πάνω του στηρίχθηκαν πολλοί μεταγενέστεροι «μεγάλοι» φιλόσοφοι και ο ίδιος ο Νίτσε, έστω και μεταθάνατον, αναγνωρίστηκε ως ένας από τους μείζονες φιλοσόφους.
Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009
ΩΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ ΣΤΟΝ ΟΛΠ
Με τον παρωχημένο από την ίδια τη ζωή θρησκευτικό όρκο, είτε στην Αγία Τριάδα, είτε στο Κοράνι, ξεκίνησε η νέα κοινοβουλευτική περίοδος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας που σύμφωνα με τα όσα είπε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, φαίνεται να ξεκινά από πλευράς κυβέρνησης με μια διάθεση ρήξης με το παρελθόν και ανατροπών. Μακάρι όλα όσα είπε ο κ. Παπανδρέου στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, τους οποίος κάλεσε να αντισταθούν και να πουν «όχι» στο ρουσφέτι να γίνουν πραγματικότητα, διότι μόνο καλό θα κάνει στον τόπο.
Η κυβέρνηση βέβαια, έχει ξεκινήσει το έργο της εδώ και ημέρες και μάλιστα με μια πολύ «καυτή» πατάτα, κληρονομιά της προηγούμενης. Μιλάμε για την απεργία των εργαζομένων στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς που αντιστέκονται στην εγκατάσταση της κινεζικής εταιρεία «Cocso».
Η απεργία των εργαζομένων συνεχίζεται και η υπουργός Οικονομίας και Ναυτιλίας Λούκα Κατσέλη που συνομιλεί μαζί τους έκανε λόγο για επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης, στην κατάρτιση της οποίας είχε λάβει μέρος ως νομικός σύμβουλος της «Cosco» και υπουργός της σημερινής κυβέρνησης, συνεργάτης του πρωθυπουργού…
Η επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης είναι εκείνο που οι περιστάσεις απαιτούν να γίνει. Εκείνο, όμως, που εξοργίζει είναι η παρέμβαση της κυβέρνησης της Κίνας δια του πρεσβευτή της στην Αθήνα. Με ποιο δικαίωμα ηθικό και νομικό παρεμβαίνει η κυβέρνησης της Κίνας στη σύναψη μιας σύμβασης ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και μια ιδιωτική εταιρεία, κινεζικών έστω συμφερόντων.; Μια παρέμβαση που εξελίσσεται σε πίεση και που θα ενταθεί τις επόμενες ημέρες με την επίσκεψη και αξιωματούχων του κινεζικού ΚΚ στην Ελλάδα. Μιλάμε για παρέμβαση που εξοργίζει, από μια χώρα η οποία εξακολουθεί να φυλακίζει ανθρώπους χωρίς δίκη και η οποία «εξαφάνισε» 1 εκατομμύριο πολίτες της για να φτιάξει ολυμπιακά έργα στα σπίτια τους.
Πέραν αυτών, βέβαια, η μόνη λύση που υπάρχει είναι η επαναδιαπραγμάτευση με στόχο την επιστροφή του ΟΛΠ στο ελληνικό δημόσιο, με όποιο κόστος και όποιους αγώνες χρειαστεί να δώσουν οι εργαζόμενοι και μάλιστα, κόντρα σε ωμές παρεμβάσεις σαν και αυτή που επιχειρεί η Κίνα.
Η κυβέρνηση βέβαια, έχει ξεκινήσει το έργο της εδώ και ημέρες και μάλιστα με μια πολύ «καυτή» πατάτα, κληρονομιά της προηγούμενης. Μιλάμε για την απεργία των εργαζομένων στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς που αντιστέκονται στην εγκατάσταση της κινεζικής εταιρεία «Cocso».
Η απεργία των εργαζομένων συνεχίζεται και η υπουργός Οικονομίας και Ναυτιλίας Λούκα Κατσέλη που συνομιλεί μαζί τους έκανε λόγο για επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης, στην κατάρτιση της οποίας είχε λάβει μέρος ως νομικός σύμβουλος της «Cosco» και υπουργός της σημερινής κυβέρνησης, συνεργάτης του πρωθυπουργού…
Η επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης είναι εκείνο που οι περιστάσεις απαιτούν να γίνει. Εκείνο, όμως, που εξοργίζει είναι η παρέμβαση της κυβέρνησης της Κίνας δια του πρεσβευτή της στην Αθήνα. Με ποιο δικαίωμα ηθικό και νομικό παρεμβαίνει η κυβέρνησης της Κίνας στη σύναψη μιας σύμβασης ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και μια ιδιωτική εταιρεία, κινεζικών έστω συμφερόντων.; Μια παρέμβαση που εξελίσσεται σε πίεση και που θα ενταθεί τις επόμενες ημέρες με την επίσκεψη και αξιωματούχων του κινεζικού ΚΚ στην Ελλάδα. Μιλάμε για παρέμβαση που εξοργίζει, από μια χώρα η οποία εξακολουθεί να φυλακίζει ανθρώπους χωρίς δίκη και η οποία «εξαφάνισε» 1 εκατομμύριο πολίτες της για να φτιάξει ολυμπιακά έργα στα σπίτια τους.
Πέραν αυτών, βέβαια, η μόνη λύση που υπάρχει είναι η επαναδιαπραγμάτευση με στόχο την επιστροφή του ΟΛΠ στο ελληνικό δημόσιο, με όποιο κόστος και όποιους αγώνες χρειαστεί να δώσουν οι εργαζόμενοι και μάλιστα, κόντρα σε ωμές παρεμβάσεις σαν και αυτή που επιχειρεί η Κίνα.
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009
ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ: ΚΟΙΤΙΔΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Στο χθεσινό σημείωμα γράφαμε για κοιτίδες «αντίστασης» και παραγωγής πολιτισμού. Σήμερα θα το επεκτείνουμε και θα αναφερθούμε σε κοιτίδες αντίστασης και παραγωγής πολιτισμού, αλλά και σε κοιτίδες μάθησης. Κοιτίδες που αντιστέκονται στα κελεύσματα των καιρών και τις οποίες γέννησε η ανάγκη πλήρωσης του εκπαιδευτικού και πνευματικού κενού που ολοφάνερα υπάρχει στην Ελλάδα.
Μια τέτοια κοιτίδα είναι το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Στοάς του Βιβλίου που εδώ και τρία χρόνια προσφέρει απλόχερα τη μάθηση, τη γνώση και την εκπαίδευση σε όλες τις ηλικίες, τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, τα κοινωνικά στρώματα και τα εισοδήματα. Πρόκειται για μια ευκαιρία μάθησης και εκπαίδευσης σε διάφορα θέματα –από τα πιο απλά μέχρι τα πιο εξειδικευμένα- στα σεμιναριακού χαρακτήρα μαθήματα που παραδίδονται από πανεπιστημιακούς καθηγητές και στα οποία μπορεί ο καθένας να παρακολουθήσει και να διδαχθεί από γλωσσολογία, μέχρι αρχαιολογία και μαθήματα για την ποίηση του Ελύτη, αλλά και πολλά άλλα γνωστικά αντικείμενα.
Το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Στοάς του Βιβλίου που ίδρυσε η Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία της οποίας πρόεδρος είναι ο Γιώργος Μπαμπινιώτης (διδάσκει και ο ίδιος στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο) είναι λίγο πολύ γνωστή. Βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας (στεγάζεται στο κτίριο του Αρσακείου). Εκείνο που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι το έργο που παράγει και η προσφορά της στην παιδεία του τόπου. Οι ευκαιρίες μάθησης, κατάρτισης και γνώσης που δίνει.
Για αυτό ομιλούμε για μια κοιτίδα αντίστασης και πολιτισμού, την οποία ανακαλύπτουν χιλιάδες άνθρωποι τα τελευταία χρόνια και η οποία είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της άλλης Ελλάδα. Της καλής Ελλάδα, αυτής που όλοι θέλουμε και ονειρευόμαστε, αυτή που αντιστέκεται, μορφώνεται και με αυτά τα όπλα προχωρά. Αυτή που δεν έχει σχέση με τη λαμογιά, τις πελατειακές σχέσεις και τις «πλάγιες» εξυπηρετήσεις.
Μιλάμε για την Ελλάδα της γνώσης, της μάθησης και του πολιτισμού που είναι η μοναδική ελπίδα για τη μελλοντική μας επιβίωση ως χώρα και έθνος.
Μια τέτοια κοιτίδα είναι το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Στοάς του Βιβλίου που εδώ και τρία χρόνια προσφέρει απλόχερα τη μάθηση, τη γνώση και την εκπαίδευση σε όλες τις ηλικίες, τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, τα κοινωνικά στρώματα και τα εισοδήματα. Πρόκειται για μια ευκαιρία μάθησης και εκπαίδευσης σε διάφορα θέματα –από τα πιο απλά μέχρι τα πιο εξειδικευμένα- στα σεμιναριακού χαρακτήρα μαθήματα που παραδίδονται από πανεπιστημιακούς καθηγητές και στα οποία μπορεί ο καθένας να παρακολουθήσει και να διδαχθεί από γλωσσολογία, μέχρι αρχαιολογία και μαθήματα για την ποίηση του Ελύτη, αλλά και πολλά άλλα γνωστικά αντικείμενα.
Το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Στοάς του Βιβλίου που ίδρυσε η Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία της οποίας πρόεδρος είναι ο Γιώργος Μπαμπινιώτης (διδάσκει και ο ίδιος στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο) είναι λίγο πολύ γνωστή. Βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας (στεγάζεται στο κτίριο του Αρσακείου). Εκείνο που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι το έργο που παράγει και η προσφορά της στην παιδεία του τόπου. Οι ευκαιρίες μάθησης, κατάρτισης και γνώσης που δίνει.
Για αυτό ομιλούμε για μια κοιτίδα αντίστασης και πολιτισμού, την οποία ανακαλύπτουν χιλιάδες άνθρωποι τα τελευταία χρόνια και η οποία είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της άλλης Ελλάδα. Της καλής Ελλάδα, αυτής που όλοι θέλουμε και ονειρευόμαστε, αυτή που αντιστέκεται, μορφώνεται και με αυτά τα όπλα προχωρά. Αυτή που δεν έχει σχέση με τη λαμογιά, τις πελατειακές σχέσεις και τις «πλάγιες» εξυπηρετήσεις.
Μιλάμε για την Ελλάδα της γνώσης, της μάθησης και του πολιτισμού που είναι η μοναδική ελπίδα για τη μελλοντική μας επιβίωση ως χώρα και έθνος.
Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009
Η ΑΝΑΘΕΣΜΙΣΗ, Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΜΠAΡΤΣEΛΟΝΑ
Κοιτίδες «αντίστασης» και παραγωγής πολιτισμού. Κοιτίδες που αντιστέκονται στα κελεύσματα των καιρών και που αν θέλεις και ψάξεις θα τις βρεις. Κοιτίδες που πολλές φορές η ιστορία έχει διδάξει ότι μετατρέπονται σε κινήσεις, κινήματα και επιδρούν στην αλλαγή των πραγμάτων και στο ρουν της ιστορίας.
Μια τέτοια κοιτίδα, πολύ μικρή προς το παρόν, αλλά αξιοπρόσεχτη και πολλά υποσχόμενη, υπάρχει στην Ελλάδα και προέρχεται από το ποδόσφαιρο. Υπάρχει στην Αθήνα και είναι ο σύνδεσμος φίλων Μπαρτσελόνα που θεωρούν πολύ σωστά ότι η Μπάρτσα δεν είναι απλά μια ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά κάτι περισσότερο. Ισως και κάτι πολύ περισσότερο θα προσθέταμε εμείς, με το νου να πηγαίνει σε μια συμβολική, αλλά και ουσιαστική εικόνα στον περσινό ημιτελικό του τσάμπιονς λιγκ, όταν η Τσέλσι έμπαινε στο γήπεδο με χορηγό μια πολυεθνική εταιρεία στη φανέλα και η Μπαρτσελόνα με τη Unisef στην οποία πληρώνει για να την έχει στη φανέλα.
Πρόκειται για μια αντίσταση και μια πολύ ουσιαστική διαφορά πέραν του όποιου συμβολισμού. Μια διαφορά που συζητήθηκε σε αυτή την κοιτίδα πολιτισμού και αντίστασης, στην οποία αναφερόμεθα, στην ημερίδα που διοργάνωσε το περασμένο Σάββατο ο σύλλογος φίλων Μπαρτσελόνα Ελλάδας σε ένα τόπο λόγου και πολιτισμού όπως είναι το βιβλιοπωλείο «Ιανός».
Μια ημερίδα που είχε ως θέμα τη διαφορετικότητα της Μπαρτσελόνα με αφορμή τη συμπλήρωση των 110 ετών από την ίδρυσή της και τα 30 χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα και στην οποία ακούστηκε για πρώτη φορά η λέξη «αναθέσμιση» δια στόματος του αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και προέδρου της Διεθνούς Ενωσης Αθλητικού Δικαίου Δημήτρη Παναγιωτόπουλο. Ο κ. Παναγιωτόπουλος, λάτρης του Κορνήλιου Καστροιάδη και της άμεσης δημοκρατίας για την οποία ο αείμνηστος Ελλην φιλόσοφος είχε ξοδέψει τόνους μελανιού, αναφέρθηκε στην πολυνομία που υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό και το νομικό πλαίσιο που τον διέπει, προτείνοντας την «αναθέσμιση» για να βγει ο αθλητισμός μας από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει και να ξεκινήσει μια νέα εποχή με όραμα και κοινωνικό πρόσωπο.
Η «αναθέσμιση» λοιπόν, ξεκίνησε. Ξεκίνησε από αυτή την κοιτίδα αντίστασης, λόγου και πολιτισμού και μπορεί πραγματικά να φθάσει έτσι ώστε να αλλάξει τον ελληνικό αθλητισμό και να τον κάνει πιο κοινωνικό, με ανθρώπινο πρόσωπο και να πορεύεται με βήματα άμεσης δημοκρατίας, όπως δίδασκε ο Κορνήλιος Καστοριάδης και όπως ακριβώς λειτουργεί η Μπαρτσελόνα.
Μια τέτοια κοιτίδα, πολύ μικρή προς το παρόν, αλλά αξιοπρόσεχτη και πολλά υποσχόμενη, υπάρχει στην Ελλάδα και προέρχεται από το ποδόσφαιρο. Υπάρχει στην Αθήνα και είναι ο σύνδεσμος φίλων Μπαρτσελόνα που θεωρούν πολύ σωστά ότι η Μπάρτσα δεν είναι απλά μια ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά κάτι περισσότερο. Ισως και κάτι πολύ περισσότερο θα προσθέταμε εμείς, με το νου να πηγαίνει σε μια συμβολική, αλλά και ουσιαστική εικόνα στον περσινό ημιτελικό του τσάμπιονς λιγκ, όταν η Τσέλσι έμπαινε στο γήπεδο με χορηγό μια πολυεθνική εταιρεία στη φανέλα και η Μπαρτσελόνα με τη Unisef στην οποία πληρώνει για να την έχει στη φανέλα.
Πρόκειται για μια αντίσταση και μια πολύ ουσιαστική διαφορά πέραν του όποιου συμβολισμού. Μια διαφορά που συζητήθηκε σε αυτή την κοιτίδα πολιτισμού και αντίστασης, στην οποία αναφερόμεθα, στην ημερίδα που διοργάνωσε το περασμένο Σάββατο ο σύλλογος φίλων Μπαρτσελόνα Ελλάδας σε ένα τόπο λόγου και πολιτισμού όπως είναι το βιβλιοπωλείο «Ιανός».
Μια ημερίδα που είχε ως θέμα τη διαφορετικότητα της Μπαρτσελόνα με αφορμή τη συμπλήρωση των 110 ετών από την ίδρυσή της και τα 30 χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα και στην οποία ακούστηκε για πρώτη φορά η λέξη «αναθέσμιση» δια στόματος του αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και προέδρου της Διεθνούς Ενωσης Αθλητικού Δικαίου Δημήτρη Παναγιωτόπουλο. Ο κ. Παναγιωτόπουλος, λάτρης του Κορνήλιου Καστροιάδη και της άμεσης δημοκρατίας για την οποία ο αείμνηστος Ελλην φιλόσοφος είχε ξοδέψει τόνους μελανιού, αναφέρθηκε στην πολυνομία που υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό και το νομικό πλαίσιο που τον διέπει, προτείνοντας την «αναθέσμιση» για να βγει ο αθλητισμός μας από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει και να ξεκινήσει μια νέα εποχή με όραμα και κοινωνικό πρόσωπο.
Η «αναθέσμιση» λοιπόν, ξεκίνησε. Ξεκίνησε από αυτή την κοιτίδα αντίστασης, λόγου και πολιτισμού και μπορεί πραγματικά να φθάσει έτσι ώστε να αλλάξει τον ελληνικό αθλητισμό και να τον κάνει πιο κοινωνικό, με ανθρώπινο πρόσωπο και να πορεύεται με βήματα άμεσης δημοκρατίας, όπως δίδασκε ο Κορνήλιος Καστοριάδης και όπως ακριβώς λειτουργεί η Μπαρτσελόνα.
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009
ΜΕ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΤΑ ΝΟΜΠΕΛ
Όταν ο Σουηδός βιομήχανος και εφευρέτης Αλφρεντ Νόμπελ άφηνε τη διαθήκη του για τα περίφημα βραβεία Νόμπελ, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ ορισμένες από τις προτάσεις και τις βραβεύσεις των επιγόνων του. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι άνθρωποι που αιματοκύλησαν τον πλανήτη θα προτείνονταν για το βραβείο νόμπελ ειρήνης.
Η νορβηγική επιτροπή του νόμπελ ειρήνης (είναι το μοναδικό από τα πέντε συνολικά που δίνονται που απονέμει η Νορβηγία για τη συνεισφορά της στην παγκόσμια ειρήνη, τα άλλα τα απονέμει η Σουηδία) έκανε χθες την πρότασή της για το 2009. Η επιτροπή πρότεινε τον Αμερικανό πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα που ένας θεός ξέρει πότε πρόλαβε να συνεισφέρει στην παγκόσμια ειρήνη…
Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο και χωρίς σε καμία περίπτωση να ισχυριζόμαστε ότι Ομπάμα έχει αιματοκυλήσει τον πλανήτη, όπως πολλοί προκάτοχοί του στο Λευκό Οίκο, θα θέλαμε να πούμε ορισμένα πράγματα για την αυτή τη δημοσιοσχετίστικη πλέον διαδικασία.
Με το βραβείο νόμπελ ειρήνης έχει κατά το παρελθόν τιμηθεί ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Αλ Γκορ που μπορεί ως ιδιώτης να έχει συμβάλει στην προστασία του περιβάλλοντος και κατά των κλιματικών αλλαγών, αλλά ως αντιπρόεδρος ουδέποτε αντιτάχθηκε στους πολέμους που έκαναν επί των ημερών του και του Μπιλ Κλίντον ως προέδρου οι ΗΠΑ. Με το βραβείο νόμπελ Ειρήνης έχει επίσης τιμηθεί και ο Χένρι Κίσινγκερ, που ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ ήταν υπεύθυνος για πολλούς πολέμους που αιματοκύλισαν τον πλανήτη. Το πλέον, όμως, εξωφρενικό είναι ότι για το βραβείο νόμπελ ειρήνης είχαν κατά το παρελθόν προταθεί χωρίς ευτυχώς ποτέ να τους απονεμηθεί, ο Αδόλφος Χίτλερ, ο Μπενίτο Μουσολίνι και ο Ιωσήφ Στάλιν, άνθρωποι που αιματοκύλισαν τον πλανήτη.
Κατόπιν όλων αυτών, δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν το ότι φέτος θα τιμηθεί με το βραβείο νόμπελ ειρήνης ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο πρόεδρος της χώρας που έχει ανοιχτούς πολέμους σε διάφορα σημεία του πλανήτη και καθημερινά σκοτώνονται άνθρωποι. Η επιτροπή βέβαια, ανακοίνωσε ότι βραβεύει τον Χουσείν Μπάρακ Ομπάμα για «το έργο του προς την προώθηση της συνεργασίας μεταξύ των λαών», για «την ελπίδα σε ένα καλύτερο μέλλον» και για τις «εξαιρετικές προσπάθειές του να εντείνει τις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις και τη συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων». Μακάρι να έχουν αυτοί δίκιο και θα θέλαμε πολύ να ξέρουμε πόσοι άνθρωποι θα σκοτωθούν στο Αφγανιστάν και στο Ιρακ στις 10 Δεκεμβρίου που θα γίνει η απονομή του νόμπελ…
Η νορβηγική επιτροπή του νόμπελ ειρήνης (είναι το μοναδικό από τα πέντε συνολικά που δίνονται που απονέμει η Νορβηγία για τη συνεισφορά της στην παγκόσμια ειρήνη, τα άλλα τα απονέμει η Σουηδία) έκανε χθες την πρότασή της για το 2009. Η επιτροπή πρότεινε τον Αμερικανό πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα που ένας θεός ξέρει πότε πρόλαβε να συνεισφέρει στην παγκόσμια ειρήνη…
Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο και χωρίς σε καμία περίπτωση να ισχυριζόμαστε ότι Ομπάμα έχει αιματοκυλήσει τον πλανήτη, όπως πολλοί προκάτοχοί του στο Λευκό Οίκο, θα θέλαμε να πούμε ορισμένα πράγματα για την αυτή τη δημοσιοσχετίστικη πλέον διαδικασία.
Με το βραβείο νόμπελ ειρήνης έχει κατά το παρελθόν τιμηθεί ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Αλ Γκορ που μπορεί ως ιδιώτης να έχει συμβάλει στην προστασία του περιβάλλοντος και κατά των κλιματικών αλλαγών, αλλά ως αντιπρόεδρος ουδέποτε αντιτάχθηκε στους πολέμους που έκαναν επί των ημερών του και του Μπιλ Κλίντον ως προέδρου οι ΗΠΑ. Με το βραβείο νόμπελ Ειρήνης έχει επίσης τιμηθεί και ο Χένρι Κίσινγκερ, που ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ ήταν υπεύθυνος για πολλούς πολέμους που αιματοκύλισαν τον πλανήτη. Το πλέον, όμως, εξωφρενικό είναι ότι για το βραβείο νόμπελ ειρήνης είχαν κατά το παρελθόν προταθεί χωρίς ευτυχώς ποτέ να τους απονεμηθεί, ο Αδόλφος Χίτλερ, ο Μπενίτο Μουσολίνι και ο Ιωσήφ Στάλιν, άνθρωποι που αιματοκύλισαν τον πλανήτη.
Κατόπιν όλων αυτών, δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν το ότι φέτος θα τιμηθεί με το βραβείο νόμπελ ειρήνης ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο πρόεδρος της χώρας που έχει ανοιχτούς πολέμους σε διάφορα σημεία του πλανήτη και καθημερινά σκοτώνονται άνθρωποι. Η επιτροπή βέβαια, ανακοίνωσε ότι βραβεύει τον Χουσείν Μπάρακ Ομπάμα για «το έργο του προς την προώθηση της συνεργασίας μεταξύ των λαών», για «την ελπίδα σε ένα καλύτερο μέλλον» και για τις «εξαιρετικές προσπάθειές του να εντείνει τις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις και τη συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων». Μακάρι να έχουν αυτοί δίκιο και θα θέλαμε πολύ να ξέρουμε πόσοι άνθρωποι θα σκοτωθούν στο Αφγανιστάν και στο Ιρακ στις 10 Δεκεμβρίου που θα γίνει η απονομή του νόμπελ…
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΕΦΕΡΕ Ο ΑΔΕΚΑΣΤΟΣ ΚΡΙΤΗΣ
Η 14η μεταπολιτευτική κυβέρνηση ή της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας όπως λέγεται υπό τον Γιώργο Παπανδρέου είναι αυτή που ορκίστηκε. Μια κυβέρνηση που έχει ισχυρότατη λαϊκή εντολή και μια κυβέρνηση γύρω από την οποία, λόγω και της ισχυρής λαϊκής εντολής, επικεντρώνονται όλες οι ελπίδες για το μέλλον της χώρας και την έξοδο από την οικονομική κρίση.
Με την ορκωμοσία δε του Γιώργου Παπανδρέου ως του 10ου πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης, η οικογένεια Παπανδρέου γίνεται η δεύτερη της χώρας που από συστάσεως του ελληνικού κράτους που έχει αναδείξει τρεις πρωθυπουργούς. Η πρώτη ήταν η οικογένεια Ράλλη με τον Δημήτριο Ράλλη που διετέλεσε πέντε φορές πρωθυπουργός βραχύβιων κυβερνήσεων από το 1897 έως το 1909. Ο γιος του Ιωάννης Ράλλης συνεργάστηκε με τις γερμανικές αρχές κατοχής και ήταν δοτός πρωθυπουργός των κατακτητών από τον Απρίλιο του 1943 μέχρι τον Οκτώβριο του 1944. Ο γιος του και εγγονός του Δημήτρη Γεώργιος Ράλλης διετέλεσε πρωθυπουργός από τον Μάιο του 1980 μέχρι τον Οκτώβριο του 1981.
Ο πρώτος πρωθυπουργός της οικογένειας Παπανδρέου ήταν ο γενάρχης Γεώργιος Παπανδρέου που διετέλεσε πρωθυπουργός της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης στο Κάιρο από τον Απρίλιο του 1944 μέχρι τον Ιανουάριο του 1945 και ήταν ο πρωθυπουργός της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς και την περίοδο 1963-65. Ο γιος του Ανδρέας Παπανδρέου διετέλεσε πρωθυπουργός τις περιόδους 1981-89 και 1993-96 και ο εγγονός του Γεωργίου και γιός του Ανδρέα Γιώργος Παπανδρέου είναι από χθες ο νέος πρωθυπουργός της χώρας.
Γύρω του και γύρω από τη νέα κυβέρνηση συγκεντρώνονται οι ελπίδες των Ελλήνων για καλύτερες ημέρες, για δικαιοσύνη και ισονομία. Η νέα κυβέρνηση έχει την ισχυρότατη λαϊκή εντολή και όλα τα φόντα για να το πετύχει και δεν έχει ούτε κάτι να φοβηθεί, ούτε, όπως έχει πει ο νέος πρωθυπουργός, χρωστάει κάτι σε κανέναν.
Μακάρι τα πράγματα να εξελιχθούν έτσι και η νέα κυβέρνηση να βοηθήσει τη χώρα και το μέλλον των Ελλήνων και να φέρει καλύτερες ημέρες. Σε διαφορετική περίπτωση και επειδή ο λαός είναι πάντα ο πιο δίκαιος κριτής, θα έχε την τύχη της προηγούμενης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η οποία μετά από μια σειρά σκανδάλων και κυρίως μετά την ασέβεια που έδειξε στους Ελληνες πολίτες πήγε σπίτι της και ταυτόχρονα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας…
Με την ορκωμοσία δε του Γιώργου Παπανδρέου ως του 10ου πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης, η οικογένεια Παπανδρέου γίνεται η δεύτερη της χώρας που από συστάσεως του ελληνικού κράτους που έχει αναδείξει τρεις πρωθυπουργούς. Η πρώτη ήταν η οικογένεια Ράλλη με τον Δημήτριο Ράλλη που διετέλεσε πέντε φορές πρωθυπουργός βραχύβιων κυβερνήσεων από το 1897 έως το 1909. Ο γιος του Ιωάννης Ράλλης συνεργάστηκε με τις γερμανικές αρχές κατοχής και ήταν δοτός πρωθυπουργός των κατακτητών από τον Απρίλιο του 1943 μέχρι τον Οκτώβριο του 1944. Ο γιος του και εγγονός του Δημήτρη Γεώργιος Ράλλης διετέλεσε πρωθυπουργός από τον Μάιο του 1980 μέχρι τον Οκτώβριο του 1981.
Ο πρώτος πρωθυπουργός της οικογένειας Παπανδρέου ήταν ο γενάρχης Γεώργιος Παπανδρέου που διετέλεσε πρωθυπουργός της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης στο Κάιρο από τον Απρίλιο του 1944 μέχρι τον Ιανουάριο του 1945 και ήταν ο πρωθυπουργός της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς και την περίοδο 1963-65. Ο γιος του Ανδρέας Παπανδρέου διετέλεσε πρωθυπουργός τις περιόδους 1981-89 και 1993-96 και ο εγγονός του Γεωργίου και γιός του Ανδρέα Γιώργος Παπανδρέου είναι από χθες ο νέος πρωθυπουργός της χώρας.
Γύρω του και γύρω από τη νέα κυβέρνηση συγκεντρώνονται οι ελπίδες των Ελλήνων για καλύτερες ημέρες, για δικαιοσύνη και ισονομία. Η νέα κυβέρνηση έχει την ισχυρότατη λαϊκή εντολή και όλα τα φόντα για να το πετύχει και δεν έχει ούτε κάτι να φοβηθεί, ούτε, όπως έχει πει ο νέος πρωθυπουργός, χρωστάει κάτι σε κανέναν.
Μακάρι τα πράγματα να εξελιχθούν έτσι και η νέα κυβέρνηση να βοηθήσει τη χώρα και το μέλλον των Ελλήνων και να φέρει καλύτερες ημέρες. Σε διαφορετική περίπτωση και επειδή ο λαός είναι πάντα ο πιο δίκαιος κριτής, θα έχε την τύχη της προηγούμενης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η οποία μετά από μια σειρά σκανδάλων και κυρίως μετά την ασέβεια που έδειξε στους Ελληνες πολίτες πήγε σπίτι της και ταυτόχρονα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας…
Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
«Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους, όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης».
Πρόκειται για απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου «Επάγγελμα πόρνη» της μεγάλης, της επαναστάτριας, της τρυφερής, της ερωτικής Λιλής Ζωγράφου.
Το απόσπασμα υπογράφεται με το «1978 Μ.Χ.» που δείχνει το χρόνο που γράφτηκε, αλλά δεν το Μ.Χ. δεν σημαίνει «Μετά Χριστόν», σημαίνει «Μετά Χούντας». Ετσι συνήθιζε η Λιλή Ζωγράφου να υπογράφει.
Στiw 2 Οκτωβρίου 1998 Μετά Χούντας και Μετά Χριστόν, η Λιλή Ζωγράφου «έφυγε». Στα 76 της χρόνια έχοντας αφήσει πίσω τεράστιο συγγραφικό έργο.
Μαχόμενη δημοσιογράφος και πολυγραφότατη συγγραφέας στη συνέχεια η Λιλή Ζωγράφου, δεν μάσησε ποτέ τα λόγια της. Δεν χαρίστηκε ποτέ της και δεν ηρέμησε ποτέ της. Ονειρευόταν τη νιότη που έβρισκε στα ποιήματα του Ελύτη (έγραψε το εξαιρετικό έργο ο«Ηλιοπότης Ελύτης») και την αντίσταση, την επανάσταση.
Στο μυθιστόρημά της, «Η Συβαρίτισσα» που είναι αυτοβιογραφικό φαίνεται καθαρά η επίδρασή της από τον Νίτσε, που ήταν πολύ μεγάλη. Όπως και από τον Καζαντζάκη για τον οποίο έχει γράψει το «Ν. Καζαντζάκης, ένας τραγικός».
Σε αυτές πιθανώς τις επιδράσεις της να οφείλεται και η συγγραφή ενός ακόμη εξαιρετικού έργου που προκάλεσε την οργή της εκκλησίας. Πρόκειται για το δοκίμιο «Αντιγνώση – Τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού», στο οποίο η συγγραφέας αποκαλύπτει ότι η θεμελίωση του παγκόσμιου συστήματος οικονομικής εκμετάλλευσης οφείλεται στον Χριστιανισμό και θέτει το ερώτημα, γιατί και ποιους εξυπηρετούσε ο αφανισμός του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και γιατί θεωρήθηκε απαραίτητο να ξεριζωθεί η ελληνική παιδεία προκειμένου να επιβιώσει ο χριστιανισμός.
Όλα αυτά προκάλεσαν μεγάλες αντιδράσεις. Όμως, η Λιλή Ζωγράφου, είχε μάθει να προκαλεί και να ενοχλεί. Όπως όλοι οι επαναστάτες, όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι σύμφωνα με το προσωπικό ήθος του καθενός, όπως η ίδια έγραψε και μέχρι που πέθανε ονειρευόταν «να ήταν είκοσι χρόνων να ξεκινούσε από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξει τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους και εκείνων που εθελοτυφλούν».
Πρόκειται για απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου «Επάγγελμα πόρνη» της μεγάλης, της επαναστάτριας, της τρυφερής, της ερωτικής Λιλής Ζωγράφου.
Το απόσπασμα υπογράφεται με το «1978 Μ.Χ.» που δείχνει το χρόνο που γράφτηκε, αλλά δεν το Μ.Χ. δεν σημαίνει «Μετά Χριστόν», σημαίνει «Μετά Χούντας». Ετσι συνήθιζε η Λιλή Ζωγράφου να υπογράφει.
Στiw 2 Οκτωβρίου 1998 Μετά Χούντας και Μετά Χριστόν, η Λιλή Ζωγράφου «έφυγε». Στα 76 της χρόνια έχοντας αφήσει πίσω τεράστιο συγγραφικό έργο.
Μαχόμενη δημοσιογράφος και πολυγραφότατη συγγραφέας στη συνέχεια η Λιλή Ζωγράφου, δεν μάσησε ποτέ τα λόγια της. Δεν χαρίστηκε ποτέ της και δεν ηρέμησε ποτέ της. Ονειρευόταν τη νιότη που έβρισκε στα ποιήματα του Ελύτη (έγραψε το εξαιρετικό έργο ο«Ηλιοπότης Ελύτης») και την αντίσταση, την επανάσταση.
Στο μυθιστόρημά της, «Η Συβαρίτισσα» που είναι αυτοβιογραφικό φαίνεται καθαρά η επίδρασή της από τον Νίτσε, που ήταν πολύ μεγάλη. Όπως και από τον Καζαντζάκη για τον οποίο έχει γράψει το «Ν. Καζαντζάκης, ένας τραγικός».
Σε αυτές πιθανώς τις επιδράσεις της να οφείλεται και η συγγραφή ενός ακόμη εξαιρετικού έργου που προκάλεσε την οργή της εκκλησίας. Πρόκειται για το δοκίμιο «Αντιγνώση – Τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού», στο οποίο η συγγραφέας αποκαλύπτει ότι η θεμελίωση του παγκόσμιου συστήματος οικονομικής εκμετάλλευσης οφείλεται στον Χριστιανισμό και θέτει το ερώτημα, γιατί και ποιους εξυπηρετούσε ο αφανισμός του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και γιατί θεωρήθηκε απαραίτητο να ξεριζωθεί η ελληνική παιδεία προκειμένου να επιβιώσει ο χριστιανισμός.
Όλα αυτά προκάλεσαν μεγάλες αντιδράσεις. Όμως, η Λιλή Ζωγράφου, είχε μάθει να προκαλεί και να ενοχλεί. Όπως όλοι οι επαναστάτες, όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι σύμφωνα με το προσωπικό ήθος του καθενός, όπως η ίδια έγραψε και μέχρι που πέθανε ονειρευόταν «να ήταν είκοσι χρόνων να ξεκινούσε από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξει τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους και εκείνων που εθελοτυφλούν».
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009
ΚΥΠΡΟΣ: ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Εκλογές στην Ελλάδα την Κυριακή με τη νέα κυβέρνηση, όποια και να είναι, να έχει ένα βαρύ καθήκον πέρα απ΄ όλα τα άλλα. Να έχει το καθήκον να στηρίξει το νησί που κάνει τον ελληνισμό πιο ευρύχωρο κατά τον Σέφερη, την Κύπρο, το νησί της Αφροδίτης, το νησί που αγαπήθηκε και κατακτήθηκε, το νησί που ακόμη και σήμερα έχει πάνω του παράνομους κατακτητές, παράνομο στρατό κατοχής που δεν προκαλεί, όμως, την παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας, η οποία απαθέστατα νομιμοποιεί αυτή την κατάσταση.
Σήμερα, 1η Οκτωβρίου, είναι εθνική επέτειος στην Κύπρο, η οποία την 1η Οκτωβρίου 1960 κατέστη ανεξάρτητη από την αγγλικό ζυγό μετά από έναν ευγενή και ηρωικό αντιαποικιοκρατικό αγώνα που έδωσαν οι Ελληνοκύπριοι. Την 1η Οκτωβρίου 1960 ξεκινά επισήμως η ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας που 49 χρόνια μετά φαίνεται να λαμβάνει σύντομα τέλος, τουλάχιστον με τη σημερινή της μορφή και το παράνομο καθεστώς που υπάρχει στο βόρειο τμήμα του νησιού.
Από το 1959 και τις συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου, φθάνουμε στο 2009 και τις συνομιλίες της επίσημης κυπριακής δημοκρατίας με την χειραφετημένη από την Αγκυρα τουρκοκυπριακή κοινότητα. Συνομιλίες που δυστυχώς οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη διχοτόμηση και άρα τη νομιμοποίηση της παρανομίας που έγινε το 1974 με τις πλάτες των ΗΠΑ και των Βρετανών και την προδοτική στάση των ανδρεικέλων της ελληνικής χούντας.
Η τουρκική εισβολή του 1974 δεν ήταν απλά μια παράνομη πράξη της Τουρκίας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και μια πράξη εχθρική προς την Κυπριακή Δημοκρατία και την Ελλάδα. Ηταν μια επίδειξη της επιλεκτικής εφαρμογής της διεθνούς νομιμότητας. Η παρανομία που συνετελέσθη το 1974, έφθασε σήμερα να έχει νομιμοποιηθεί και στις συνομιλίες που διεξάγονται, να γίνεται λόγος για διζωνική και δικοινοτική ομοσπονδία δύο κρατών, εκ των οποίων το ένα θα είναι αυτό που δημιούργησε η τουρκική εισβολή του 1974.
Η Κύπρος, το νοτιοανατολικότερο άκρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το νησί που ο Αρθούρος Ρεμπό έχει γράψει ορισμένα από τα ωραιότερα ερωτικά του ποιήματα, βρίσκεται προ μιας ακόμη μεγάλης περιπέτειας και ενός αγώνα. Ολα δείχνουν ότι πάμε σε διχοτόμηση, αλλά «το κομμάτι που κάνει τον ελληνισμό πιο ευρύχωρο», θα παραμείνει ίσως το σημαντικότερο κομμάτι του πέραν της μητροπολιτικής Ελλάδας με τους κατοίκους του να μιλούν αυτή την ωραία ελληνική γλώσσα με τις ομηρικές φράσεις που δυστυχώς δεν ομιλείται πια στη μητροπολιτική Ελλάδα.
Σήμερα, 1η Οκτωβρίου, είναι εθνική επέτειος στην Κύπρο, η οποία την 1η Οκτωβρίου 1960 κατέστη ανεξάρτητη από την αγγλικό ζυγό μετά από έναν ευγενή και ηρωικό αντιαποικιοκρατικό αγώνα που έδωσαν οι Ελληνοκύπριοι. Την 1η Οκτωβρίου 1960 ξεκινά επισήμως η ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας που 49 χρόνια μετά φαίνεται να λαμβάνει σύντομα τέλος, τουλάχιστον με τη σημερινή της μορφή και το παράνομο καθεστώς που υπάρχει στο βόρειο τμήμα του νησιού.
Από το 1959 και τις συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου, φθάνουμε στο 2009 και τις συνομιλίες της επίσημης κυπριακής δημοκρατίας με την χειραφετημένη από την Αγκυρα τουρκοκυπριακή κοινότητα. Συνομιλίες που δυστυχώς οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη διχοτόμηση και άρα τη νομιμοποίηση της παρανομίας που έγινε το 1974 με τις πλάτες των ΗΠΑ και των Βρετανών και την προδοτική στάση των ανδρεικέλων της ελληνικής χούντας.
Η τουρκική εισβολή του 1974 δεν ήταν απλά μια παράνομη πράξη της Τουρκίας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και μια πράξη εχθρική προς την Κυπριακή Δημοκρατία και την Ελλάδα. Ηταν μια επίδειξη της επιλεκτικής εφαρμογής της διεθνούς νομιμότητας. Η παρανομία που συνετελέσθη το 1974, έφθασε σήμερα να έχει νομιμοποιηθεί και στις συνομιλίες που διεξάγονται, να γίνεται λόγος για διζωνική και δικοινοτική ομοσπονδία δύο κρατών, εκ των οποίων το ένα θα είναι αυτό που δημιούργησε η τουρκική εισβολή του 1974.
Η Κύπρος, το νοτιοανατολικότερο άκρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το νησί που ο Αρθούρος Ρεμπό έχει γράψει ορισμένα από τα ωραιότερα ερωτικά του ποιήματα, βρίσκεται προ μιας ακόμη μεγάλης περιπέτειας και ενός αγώνα. Ολα δείχνουν ότι πάμε σε διχοτόμηση, αλλά «το κομμάτι που κάνει τον ελληνισμό πιο ευρύχωρο», θα παραμείνει ίσως το σημαντικότερο κομμάτι του πέραν της μητροπολιτικής Ελλάδας με τους κατοίκους του να μιλούν αυτή την ωραία ελληνική γλώσσα με τις ομηρικές φράσεις που δυστυχώς δεν ομιλείται πια στη μητροπολιτική Ελλάδα.
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009
ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΝΙΚΕΣ ΚΑΙ Η ΜΑΚΡΟΖΩΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
Ανατρέχοντας στο αρχείο της στήλης, ο υπογράφων βρήκε πως πριν από ένα σχεδόν χρόνο είχε αναφερθεί σε ένα «θεόσταλτο», όπως το είχε χαρακτηρίσει τότε δίστιχο της Κικής Δημουλά, της κορυφαίας σύγχρονης Ελληνίδας ποιήτριας. «Η μακροζωία των ονείρων, η εργατικότης των ελπίδων», ανέφερε το «μαγικό» δίστιχο της ευλογημένης αυτής κυρίας, τα ποιήματα της οποίας έχουν αποτελέσει το πνευματικό ορμητήριο πολλών από εμάς κάποιες από τις νύχτες της δημιουργικής μας μοναξιάς.
Η τυχαία συνάντηση με αυτό το δίστιχο μας δίνει και πάλι την αφορμή για μερικές σκέψεις που έχουν να κάνουν με ένα γεγονός των ημερών. Εχουν να κάνουν με έναν αγώνα, τον αγώνα για τη ζωή και έχουν να κάνουν με τα όνειρα χιλιάδων γυναικών που κάποια στιγμή στη ζωή τους, απλώνεται ορθάνοιχτα μπροστά τους ο φόβος να μην έχουν μακροζωία.
Προχθές στο Ζάππειο έλαβε χώρα ένας ιδιαίτερος αγώνας δρόμου. Σε αυτόν συμμετείχαν περίπου 6.000 άτομα κάθε ηλικίας, γυναίκες που νίκησαν τον καρκίνο, φίλοι και συγγενείς τους. Την πρωτοβουλία αυτή που σε χώρες του εξωτερικού γίνεται εδώ και χρόνια, οργάνωσε ο σύλλογος γυναικών με καρκίνο του μαστού «Άλμα Ζωής» και βεβαίως, σε ένα τέτοιο αγώνα δεν έχει σημασία ποιος κέρδισε, γιατί νικητές και νικήτριες ήταν όλοι και όλες.
Ηταν όλες αυτές οι γυναίκες που έλαβαν μέρος σε αυτό τον αγώνα και που έστειλαν το σημαντικότερο μήνυμα που θα μπορούσε ποτέ να σταλεί. Εστειλαν το μήνυμα της νίκης του καρκίνου, της νίκης του θανάτου και της ζωής. Το μήνυμα της μακροζωίας, το μήνυμα του να ονειρεύεσαι και να ονειρεύεσαι τα απλά πράγματα και την ίδια τη ζωή.
Πηγαίνοντας και πάλι εκεί που οι σκέψεις ξεκίνησαν, στο θεόσταλτο δίστιχο της κυρίας Δημούλα, αυτές οι γυναίκες μας δίδαξαν πολύ απλά ότι για όλα υπάρχουν λύσεις. Μας δίδαξαν ότι αυτή τη μακροζωία, της ζωής και των ονείρων μπορούμε να την επιτύχουμε και να την έχουμε όλοι. Μας έδωσαν θάρρος και κουράγιο για τη συνέχεια και μας δίδαξαν ποιες είναι οι σημαντικές μάχες και ποιες οι μεγάλες νίκες!
Η τυχαία συνάντηση με αυτό το δίστιχο μας δίνει και πάλι την αφορμή για μερικές σκέψεις που έχουν να κάνουν με ένα γεγονός των ημερών. Εχουν να κάνουν με έναν αγώνα, τον αγώνα για τη ζωή και έχουν να κάνουν με τα όνειρα χιλιάδων γυναικών που κάποια στιγμή στη ζωή τους, απλώνεται ορθάνοιχτα μπροστά τους ο φόβος να μην έχουν μακροζωία.
Προχθές στο Ζάππειο έλαβε χώρα ένας ιδιαίτερος αγώνας δρόμου. Σε αυτόν συμμετείχαν περίπου 6.000 άτομα κάθε ηλικίας, γυναίκες που νίκησαν τον καρκίνο, φίλοι και συγγενείς τους. Την πρωτοβουλία αυτή που σε χώρες του εξωτερικού γίνεται εδώ και χρόνια, οργάνωσε ο σύλλογος γυναικών με καρκίνο του μαστού «Άλμα Ζωής» και βεβαίως, σε ένα τέτοιο αγώνα δεν έχει σημασία ποιος κέρδισε, γιατί νικητές και νικήτριες ήταν όλοι και όλες.
Ηταν όλες αυτές οι γυναίκες που έλαβαν μέρος σε αυτό τον αγώνα και που έστειλαν το σημαντικότερο μήνυμα που θα μπορούσε ποτέ να σταλεί. Εστειλαν το μήνυμα της νίκης του καρκίνου, της νίκης του θανάτου και της ζωής. Το μήνυμα της μακροζωίας, το μήνυμα του να ονειρεύεσαι και να ονειρεύεσαι τα απλά πράγματα και την ίδια τη ζωή.
Πηγαίνοντας και πάλι εκεί που οι σκέψεις ξεκίνησαν, στο θεόσταλτο δίστιχο της κυρίας Δημούλα, αυτές οι γυναίκες μας δίδαξαν πολύ απλά ότι για όλα υπάρχουν λύσεις. Μας δίδαξαν ότι αυτή τη μακροζωία, της ζωής και των ονείρων μπορούμε να την επιτύχουμε και να την έχουμε όλοι. Μας έδωσαν θάρρος και κουράγιο για τη συνέχεια και μας δίδαξαν ποιες είναι οι σημαντικές μάχες και ποιες οι μεγάλες νίκες!
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ
Ηταν 26 Σεπτεμβρίου 2000, σαν σήμερα πριν από εννέα χρόνια. Γύρω στις 10.15 μ.μ. το επιβατηγό-οχηματαγωγό πλοίο «Εξπρές Σάμινα» με 447 επιβάτες και 64μελές πλήρωμα που είχε αποπλεύσει από τον Πειραιά με προορισμό τα νησιά Πάρο-Νάξο-Ικαρία-Σάμο-Πάτμο και Λειψούς προσέκρουσε με την πλώρη στις βραχονησίδες «Πόρτες» στην είσοδο του λιμανιού της Πάρου και μέσα σε 20 λεπτά βυθίζεται. Αποτέλεσμα του ναυαγίου ήταν να χάσουν τη ζωή τους 83 άνθρωποι και πολλοί ακόμη να σωθούν χάρη στην αυτοθυσία και τον ηρωισμό των ψαράδων της Πάρου.
Τρεις μέρες πριν το ναυάγιο ο μηχανικός του «Εξπρές Σαμίνα» Αντώνης Σορώκος στέλνει γραπτή αναφορά στην εταιρεία, στην οποία έλεγε ότι το πλοίο είναι αναξιόπλοο, αλλά παρ΄ όλα αυτά απέπλευσε με 447 επιβάτες και τελικά έγινε υγρός τάφος για 83 άτομα.
Οι επικρατούσες εκδοχές για το ναυάγιο είναι δύο. Η μία λέει πως επρόκειτο για μηχανική που προϋπήρχε και κανείς δεν έδωσε σημασία και η δεύτερη αναφέρει ότι η βλάβη παρουσιάστηκε εκείνη την ώρα και λόγω της πλημμελούς συντήρησης το πλοίο βυθίστηκε άμεσα, συν του ότι δεν διέθετε στεγανά, που θα καθυστερούσαν ή θα απέτρεπαν τη βύθισή του, καθώς τα στεγανά είχαν μετατραπεί σε καμπίνες, ενώ τα σωστικά μέσα ήταν ανύπαρκτα και πεπαλαιωμένα, ενώ οι μηχανισμοί του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας είχαν πραγματοποιήσει πλημμελείς ή εικονικούς ελέγχους αξιοπλοϊας.
Ηταν η περίοδος που η πλοιοκτήτρια εταιρεία του «Εξπρές Σαμίνα», η «Minoan Flying Dolphins» «αλώνιζε» το Αιγαίο λόγω του προνομιακής μεταχείρισης που είχε τύχει από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του μονοπωλίου που είχε αποκτήσει. Μετά το ναυάγιο και τον πνιγμό 83 ανθρώπων, τα πράγματα άλλαξαν, αλλά ορισμένα από τα καράβια της εταιρείας παρ΄ ότι πεπαλαιωμένα, εξακολουθούν να πλέουν ακόμη στο Αιγαίο.
Εννέα χρόνια μετά για το ναυάγιο εκείνο έχουν καταδικαστεί ο πλοίαρχος Β. Γιαννακής σε κάθειρξη 12 ετών, ο υποπλοίαρχος Αν. Ψυχογιός σε κάθειρξη 12 ετών και δέκα μηνών, ο πρώτος μηχανικός Γ. Σκιαδαρέσης σε κάθειρξη 7,5 ετών και ο ύπαρχος Γ. Τριαντάφυλλος σε φυλάκιση πέντε ετών (εξαγοράσιμη). Όπως αναμενόταν, οι εκπρόσωποι της ιδιοκτήτριας εταιρείας έπεσαν στα «μαλακά». Ο Κώστας Κληρονόμος, πλοιοκτήτης και ομότιμος πρόεδρός της, όσο και ο εκπρόσωπός της και δεξί του χέρι Νίκος Βικάτος, καταδικάστηκαν σε εξαγοράσιμη ποινή 6 μηνών ο καθένας και απ’ όλους αυτούς, ο μόνος που την πλήρωσε τελικά ήταν ο αντιπρόεδρος της πλοιοκτήτριας εταιρείας Παντελής Σφηνιάς, που αυτοκτόνησε δύο μήνες μετά το ναυάγιο πέφτοντας από τον 6ο όροφο των γραφείων της εταιρείας του.
Οσο για τις ψυχές αυτών που χάθηκαν, αλλά και αυτούς που έζησαν και ζουν με τον εφιάλτη εκείνης της νύχτας σίγουρα δεν δικαιώθηκαν, αφού αυτοί που έπρεπε να πληρώσουν –για μία ακόμη φορά στην Ελλάδα- δεν πλήρωσαν.
Τρεις μέρες πριν το ναυάγιο ο μηχανικός του «Εξπρές Σαμίνα» Αντώνης Σορώκος στέλνει γραπτή αναφορά στην εταιρεία, στην οποία έλεγε ότι το πλοίο είναι αναξιόπλοο, αλλά παρ΄ όλα αυτά απέπλευσε με 447 επιβάτες και τελικά έγινε υγρός τάφος για 83 άτομα.
Οι επικρατούσες εκδοχές για το ναυάγιο είναι δύο. Η μία λέει πως επρόκειτο για μηχανική που προϋπήρχε και κανείς δεν έδωσε σημασία και η δεύτερη αναφέρει ότι η βλάβη παρουσιάστηκε εκείνη την ώρα και λόγω της πλημμελούς συντήρησης το πλοίο βυθίστηκε άμεσα, συν του ότι δεν διέθετε στεγανά, που θα καθυστερούσαν ή θα απέτρεπαν τη βύθισή του, καθώς τα στεγανά είχαν μετατραπεί σε καμπίνες, ενώ τα σωστικά μέσα ήταν ανύπαρκτα και πεπαλαιωμένα, ενώ οι μηχανισμοί του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας είχαν πραγματοποιήσει πλημμελείς ή εικονικούς ελέγχους αξιοπλοϊας.
Ηταν η περίοδος που η πλοιοκτήτρια εταιρεία του «Εξπρές Σαμίνα», η «Minoan Flying Dolphins» «αλώνιζε» το Αιγαίο λόγω του προνομιακής μεταχείρισης που είχε τύχει από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του μονοπωλίου που είχε αποκτήσει. Μετά το ναυάγιο και τον πνιγμό 83 ανθρώπων, τα πράγματα άλλαξαν, αλλά ορισμένα από τα καράβια της εταιρείας παρ΄ ότι πεπαλαιωμένα, εξακολουθούν να πλέουν ακόμη στο Αιγαίο.
Εννέα χρόνια μετά για το ναυάγιο εκείνο έχουν καταδικαστεί ο πλοίαρχος Β. Γιαννακής σε κάθειρξη 12 ετών, ο υποπλοίαρχος Αν. Ψυχογιός σε κάθειρξη 12 ετών και δέκα μηνών, ο πρώτος μηχανικός Γ. Σκιαδαρέσης σε κάθειρξη 7,5 ετών και ο ύπαρχος Γ. Τριαντάφυλλος σε φυλάκιση πέντε ετών (εξαγοράσιμη). Όπως αναμενόταν, οι εκπρόσωποι της ιδιοκτήτριας εταιρείας έπεσαν στα «μαλακά». Ο Κώστας Κληρονόμος, πλοιοκτήτης και ομότιμος πρόεδρός της, όσο και ο εκπρόσωπός της και δεξί του χέρι Νίκος Βικάτος, καταδικάστηκαν σε εξαγοράσιμη ποινή 6 μηνών ο καθένας και απ’ όλους αυτούς, ο μόνος που την πλήρωσε τελικά ήταν ο αντιπρόεδρος της πλοιοκτήτριας εταιρείας Παντελής Σφηνιάς, που αυτοκτόνησε δύο μήνες μετά το ναυάγιο πέφτοντας από τον 6ο όροφο των γραφείων της εταιρείας του.
Οσο για τις ψυχές αυτών που χάθηκαν, αλλά και αυτούς που έζησαν και ζουν με τον εφιάλτη εκείνης της νύχτας σίγουρα δεν δικαιώθηκαν, αφού αυτοί που έπρεπε να πληρώσουν –για μία ακόμη φορά στην Ελλάδα- δεν πλήρωσαν.
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009
ΟΙ ΤΗΛΕΜΑΧΙΕΣ, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΟΧΕΣ ΦΟΥΣΚΕΣ
Με τον Αλέξη Τσίπρα να είναι ο κερδισμένος της τηλεμαχίας των «έξι», άσχετα αν αυτό θα βγει ως ποσοστό στις κάλπες, η χώρα οδεύει για την εκλογική αναμέτρηση της 4ης Οκτωβρίου. Καραμανλής-Παπανδρέου μονομάχησαν στην δεύτερη τηλεμαχία ως υποψήφιοι πρωθυπουργοί, αλλά η απόδοση του συνόλου των πολιτικών αρχηγών (ακόμη και του μετρ των ντιμπέιτ Κώστα Καραμανλή), πλην Τσίπρα, αλλά και της έχουσας εμπειρία, σταθερές θέσεις και απόψεις Αλέκας Παπαρήγα, ήταν χειρότερη του αναμενόμενου.
Οι τηλεμαχίες με τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται δεν προάγουν το διάλογο και σαφέστατα δεν προάγουν και τη δημοκρατία. Είναι, όμως, αναγκαίο κακό και κατά πάσα πιθανότητα σε μερικά χρόνια θα βρουν και αυτές το δρόμο τους και θα βαδίσουν στο δρόμο του διαλόγου και του εκσυγχρονισμού.
Οι τηλεμαχίες ολίγο μπορούν να επηρεάσουν τους πολίτες ως προς την ψήφο τους, τη στιγμή, μάλιστα, που οι περισσότερες των τοποθετήσεων των πολιτικών αρχηγών είναι γενικόλογες και δεν πείθουν. Όπως δεν πείθει από μόνο του και χωρίς καμία άλλη πολιτική θέση και το μολυσμένο νερό του Ασωπού που επέδειξε ο εκπρόσωπος των οικολόγων Νίκος Χρυσόγελος που τα πλήρωσε για τον ευρωβουλευτή του κόμματός του Μιχάλη Τρεμόπουλο και όπως δεν έπεισε κανέναν, αλλά αντιθέτως εκνεύρισε η απουσία ερώτησης και αναφοράς στην υπόθεση Siemens μετά από τρεισήμισι ώρες κουβέντα, όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Γιώργος Καρατζαφέρης.
Στην Ελλάδα του 2009, την Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ΟΝΕ, μια υπόθεση που προκάλεσε απώλεια εκατομμυρίων δραχμών σε πλήθος πολιτών και μέχρι ενός σημείου προκάλεσε και αναδιανομή εισοδήματος, χρειάστηκε 10 χρόνια για να φθάσει στο ακροατήριο για να εκδικαστεί. Μιλάμε για την υπόθεση του χρηματιστηρίου και την παραπομπή συνολικά 67 προσώπων για κακουργηματικές πράξεις για την υπόθεση του λεγόμενου σκανδάλου με τις «μετοχές -φούσκες».
Αυτό αποφάσισε με βούλευμά του το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών 10 χρόνια μετά, χρόνος που φαντάζει εξοργιστικά μεγάλος, ειδικά για όσους έχουν χάσει τα χρήματά τους και χρόνος που δεν θα απαιτείτο ούτε σε αφρικανική χώρα. Το αν τη δικογραφία είχε χειριστεί αρχικά η έγκλειστη στις φυλακές Θηβών ανακρίτρια Κωνσταντίνα Μπουρμπούλια και την είχε θέσει στο αρχείο είναι δευτερεύων ζήτημα μπροστά στις εξαιρετικά αργές διαδικασίες απονομής δικαιοσύνης στη χώρα που είναι το πρωτεύων και αυτά τα πρωτεύοντα θα πρέπει αρχικώς αν επιλύσουμε. Όταν επιλυθούν αυτά, θα έχει έρθει η ώρα και για πιο δημοκρατικά ντιμπέιτ.
Οι τηλεμαχίες με τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται δεν προάγουν το διάλογο και σαφέστατα δεν προάγουν και τη δημοκρατία. Είναι, όμως, αναγκαίο κακό και κατά πάσα πιθανότητα σε μερικά χρόνια θα βρουν και αυτές το δρόμο τους και θα βαδίσουν στο δρόμο του διαλόγου και του εκσυγχρονισμού.
Οι τηλεμαχίες ολίγο μπορούν να επηρεάσουν τους πολίτες ως προς την ψήφο τους, τη στιγμή, μάλιστα, που οι περισσότερες των τοποθετήσεων των πολιτικών αρχηγών είναι γενικόλογες και δεν πείθουν. Όπως δεν πείθει από μόνο του και χωρίς καμία άλλη πολιτική θέση και το μολυσμένο νερό του Ασωπού που επέδειξε ο εκπρόσωπος των οικολόγων Νίκος Χρυσόγελος που τα πλήρωσε για τον ευρωβουλευτή του κόμματός του Μιχάλη Τρεμόπουλο και όπως δεν έπεισε κανέναν, αλλά αντιθέτως εκνεύρισε η απουσία ερώτησης και αναφοράς στην υπόθεση Siemens μετά από τρεισήμισι ώρες κουβέντα, όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Γιώργος Καρατζαφέρης.
Στην Ελλάδα του 2009, την Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ΟΝΕ, μια υπόθεση που προκάλεσε απώλεια εκατομμυρίων δραχμών σε πλήθος πολιτών και μέχρι ενός σημείου προκάλεσε και αναδιανομή εισοδήματος, χρειάστηκε 10 χρόνια για να φθάσει στο ακροατήριο για να εκδικαστεί. Μιλάμε για την υπόθεση του χρηματιστηρίου και την παραπομπή συνολικά 67 προσώπων για κακουργηματικές πράξεις για την υπόθεση του λεγόμενου σκανδάλου με τις «μετοχές -φούσκες».
Αυτό αποφάσισε με βούλευμά του το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών 10 χρόνια μετά, χρόνος που φαντάζει εξοργιστικά μεγάλος, ειδικά για όσους έχουν χάσει τα χρήματά τους και χρόνος που δεν θα απαιτείτο ούτε σε αφρικανική χώρα. Το αν τη δικογραφία είχε χειριστεί αρχικά η έγκλειστη στις φυλακές Θηβών ανακρίτρια Κωνσταντίνα Μπουρμπούλια και την είχε θέσει στο αρχείο είναι δευτερεύων ζήτημα μπροστά στις εξαιρετικά αργές διαδικασίες απονομής δικαιοσύνης στη χώρα που είναι το πρωτεύων και αυτά τα πρωτεύοντα θα πρέπει αρχικώς αν επιλύσουμε. Όταν επιλυθούν αυτά, θα έχει έρθει η ώρα και για πιο δημοκρατικά ντιμπέιτ.
Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009
Ο ΣΕΦΕΡΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΙΩΠΗΣΕ...
Πολύς λόγος έχει γίνει για τη σιωπή των πνευματικών ανθρώπων στη διάρκεια της δικτατορίας. Οι περισσότεροι σιώπησαν, συμβιβάστηκαν, έμειναν ουδέτεροι, δηλαδή συνένοχοι…Ο Γιώργος Σεφέρης, ο μεγάλος Ελληνας ποιητής ήταν εξ εκείνων που μίλησαν. Καταφέρθηκε πολλές φορές εναντίον του παράνομου καθεστώτος, αντιστάθηκε και εκδηλώθηκε έντονα εναντίον της χούντας, τόσο με τα γραπτά του, όσο και με δηλώσεις του.
Γόνος εύπορης οικογένειας της Σμύρνης, εκεί όπου αντίκρισε για πρώτη φορά το φως του κόσμου το 1900, ο Γιώργος Σεφέρης που ήταν το φιλολογικό ψευδώνυμο του Γιώργου Σεφεριάδη, κατατάσσεται στο πάνθεον των πολύ μεγάλων λογοτεχνών παγκοσμίως. Ηταν ο πρώτος Ελληνας που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας και αυτό έγινε το 1963.
Πολλά από τα ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί, ειδικώς από τον Μίκη Θεοδωράκη. Όπως το αριστουργηματικό «Στο περιγιάλι το κρυφό», το οποίο μελοποίησε ο Μίκης και τραγούδησε ο επίσης αξέχαστος Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Αλλά και άλλα ποιήματά του ντύθηκαν με μουσική και έγιναν μελωδίες που μένουν ανεξίτηλες στο διάβα του χρόνου.
Μελωδίες που έντυσαν τους στίχους ενός από τους πλέον ευρυμαθείς λογοτέχνες που ανέδειξε η χώρα. Ο Γιώργος Σεφέρης, αδελφός της Ιωάννας Τάτσου συζύγου του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου, ήταν διπλωμάτης και ταξίδευε πολύ. Υπηρέτησε σε πολλές πρεσβείες της Ελλάδας στο εξωτερικό αρχικά ως ακόλουθος και στη συνέχεια ως πρέσβης και αυτό του είχε δώσει τη δυνατότητα να έχει μια ευρεία μόρφωση.
Ιστορικές έχουν μείνει οι φράσεις του για την Κύπρο. Κάθε φορά που την επισκεπτόταν, ακόμη και πριν την ανεξαρτησία της το 1960, ο Σεφέρης συνήθιζε να λεει πως στο νησί αυτό ένοιωθε τον Ελληνισμό πιο ευρύχωρο.
Ο Γιώργος Σεφέρης έκλεισε τα μάτια του 38 χρόνια πριν τέτοιες ημέρες. Ηταν 20 Σεπτεμβρίου του 1971, όταν ο νομπελίστας ποιητής έφευγε για τη γειτονιά των αγγέλων και ταυτόχρονα περνούσε στην αιωνιότητα με το πλούσιο και ανεκτίμητο έργο του. Δυστυχώς για αυτόν, δεν πρόλαβε να δει τη χώρα και πάλι δημοκρατική, αλλά το κρυφό περιγιάλι που περιγράφει με τη μαγική του πένα θα μας συντροφεύει για πάντα: «Στο περιγιάλι το κρυφό\ κι άσπρο σαν περιστέρι\ διψάσαμε το μεσημέρι\ μα το νερό γλυφό.\ Πάνω στην άμμο την ξανθή\ γράψαμε τ' όνομά της\ Ωραία που φύσηξε ο μπάτης\ και σβήστηκε η γραφή. \ Με τι καρδιά, με τι πνοή,\ τι πόθους και τι πάθος\ πήραμε τη ζωή μας λάθος\ κι αλλάξαμε ζωή».
Γόνος εύπορης οικογένειας της Σμύρνης, εκεί όπου αντίκρισε για πρώτη φορά το φως του κόσμου το 1900, ο Γιώργος Σεφέρης που ήταν το φιλολογικό ψευδώνυμο του Γιώργου Σεφεριάδη, κατατάσσεται στο πάνθεον των πολύ μεγάλων λογοτεχνών παγκοσμίως. Ηταν ο πρώτος Ελληνας που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας και αυτό έγινε το 1963.
Πολλά από τα ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί, ειδικώς από τον Μίκη Θεοδωράκη. Όπως το αριστουργηματικό «Στο περιγιάλι το κρυφό», το οποίο μελοποίησε ο Μίκης και τραγούδησε ο επίσης αξέχαστος Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Αλλά και άλλα ποιήματά του ντύθηκαν με μουσική και έγιναν μελωδίες που μένουν ανεξίτηλες στο διάβα του χρόνου.
Μελωδίες που έντυσαν τους στίχους ενός από τους πλέον ευρυμαθείς λογοτέχνες που ανέδειξε η χώρα. Ο Γιώργος Σεφέρης, αδελφός της Ιωάννας Τάτσου συζύγου του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου, ήταν διπλωμάτης και ταξίδευε πολύ. Υπηρέτησε σε πολλές πρεσβείες της Ελλάδας στο εξωτερικό αρχικά ως ακόλουθος και στη συνέχεια ως πρέσβης και αυτό του είχε δώσει τη δυνατότητα να έχει μια ευρεία μόρφωση.
Ιστορικές έχουν μείνει οι φράσεις του για την Κύπρο. Κάθε φορά που την επισκεπτόταν, ακόμη και πριν την ανεξαρτησία της το 1960, ο Σεφέρης συνήθιζε να λεει πως στο νησί αυτό ένοιωθε τον Ελληνισμό πιο ευρύχωρο.
Ο Γιώργος Σεφέρης έκλεισε τα μάτια του 38 χρόνια πριν τέτοιες ημέρες. Ηταν 20 Σεπτεμβρίου του 1971, όταν ο νομπελίστας ποιητής έφευγε για τη γειτονιά των αγγέλων και ταυτόχρονα περνούσε στην αιωνιότητα με το πλούσιο και ανεκτίμητο έργο του. Δυστυχώς για αυτόν, δεν πρόλαβε να δει τη χώρα και πάλι δημοκρατική, αλλά το κρυφό περιγιάλι που περιγράφει με τη μαγική του πένα θα μας συντροφεύει για πάντα: «Στο περιγιάλι το κρυφό\ κι άσπρο σαν περιστέρι\ διψάσαμε το μεσημέρι\ μα το νερό γλυφό.\ Πάνω στην άμμο την ξανθή\ γράψαμε τ' όνομά της\ Ωραία που φύσηξε ο μπάτης\ και σβήστηκε η γραφή. \ Με τι καρδιά, με τι πνοή,\ τι πόθους και τι πάθος\ πήραμε τη ζωή μας λάθος\ κι αλλάξαμε ζωή».
Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009
Ο ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ
Ηταν ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου 1970 στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας. Ο 22χρονος Κωνσταντίνος Γεωργάκης, φοιτητής γεωλογίας, φωνάζοντας «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα» αυτοπυρπολήθηκε και λίγες ώρες αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή. Ηταν μια πράξη πραγματικού ηρωισμού και αντίστασης στη χούντα της Ελλάδας από ένα 22χρονο παιδί που αψήφησε τα νιάτα του και «πέταξε» στο θάνατο για την ελευθερία της πατρίδας του, την οποία είχαν στερήσει τα ανδρείκελα των ξένων μυστικών υπηρεσιών που έφθασαν στο σημείο να μην αφήνουν ούτε καν τη μεταφορά της σορού του στην Ελλάδα για να ταφεί.
Ηταν η περίοδος που οι άνθρωποι της χούντας είχαν διεισδύσει στις φοιτητικές οργανώσεις της Ιταλίας. Κάποιοι εξ αυτών των ανδρεικέλων του καθεστώτος έχουν βρει σήμερα στέγη ακόμη και σε κομματικούς σχηματισμούς της μη κομουνιστικής αριστεράς.
Ηταν η περίοδος που ο Κώστας Γεωργάκης τα είχε αποκαλύψει όλα αυτά και τους είχε αποκαλύψει όλους σε ανώνυμη συνέντευξή του σε ιταλικό περιοδικό. Η στέρηση της ελευθερίας της πατρίδας του, όμως, από τους συνταγματάρχες στερούσε και τη δική του ελευθερία και έτσι το πρωινό της 19ης Σεπτεμβρίου 1970, ο 22χρονος Κερκυραίος προχώρησε στην κορυφαία πράξη αυτοθυσίας και ηρωισμού.
Στο σημείο που αυτοπυρπολήθηκε ο Κώστας Γιωργάκης υπάρχει σήμερα μια αναμνηστική πλάκα με την επιγραφή «Η Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα». Λίγα χρόνια μετά τη θυσία του, ο Νικηφόρος Βρεττάκος αναφέρεται στην θυσία του σε ένα από τα ποιήματά του. Το ποίημα φέρει τον τίτλο «Η θέα του κόσμου» και σε αυτό ο μεγάλος μας ποιητής αναφέρει: «Ησουν η φωτεινή περίληψη του δράματός μας, στην ίδια λαμπάδα τη μία, τ’ αναστάσιμο φως και ο επιτάφιος θρήνος».
Η θυσία του Κώστα Γεωργάκη ήταν μια μοναδική πράξη αυτοθυσίας και αντίστασης ενός ήρωα, ενός γενναίου ανδρός. Ο ηρωισμός και η γενναιότητά του απεικονίζονται στο γράμμα που έστειλε μια ημέρα πριν στον πατέρα του και στο οποίο έγραφε: «Ο γιος σου δεν είναι ήρωας, είναι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους και ίσως να φοβάται και λίγο περισσότερο…»
Η ουσία είναι ότι αυτό το 22χρονο παλικάρι όχι μόνο δεν φοβήθηκε, αλλά μας δίδαξε τι παει να πει ανδρεία και ηρωισμός και δικαίως βρίσκεται στον πάνθεον των αθανάτων…
Ηταν η περίοδος που οι άνθρωποι της χούντας είχαν διεισδύσει στις φοιτητικές οργανώσεις της Ιταλίας. Κάποιοι εξ αυτών των ανδρεικέλων του καθεστώτος έχουν βρει σήμερα στέγη ακόμη και σε κομματικούς σχηματισμούς της μη κομουνιστικής αριστεράς.
Ηταν η περίοδος που ο Κώστας Γεωργάκης τα είχε αποκαλύψει όλα αυτά και τους είχε αποκαλύψει όλους σε ανώνυμη συνέντευξή του σε ιταλικό περιοδικό. Η στέρηση της ελευθερίας της πατρίδας του, όμως, από τους συνταγματάρχες στερούσε και τη δική του ελευθερία και έτσι το πρωινό της 19ης Σεπτεμβρίου 1970, ο 22χρονος Κερκυραίος προχώρησε στην κορυφαία πράξη αυτοθυσίας και ηρωισμού.
Στο σημείο που αυτοπυρπολήθηκε ο Κώστας Γιωργάκης υπάρχει σήμερα μια αναμνηστική πλάκα με την επιγραφή «Η Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα». Λίγα χρόνια μετά τη θυσία του, ο Νικηφόρος Βρεττάκος αναφέρεται στην θυσία του σε ένα από τα ποιήματά του. Το ποίημα φέρει τον τίτλο «Η θέα του κόσμου» και σε αυτό ο μεγάλος μας ποιητής αναφέρει: «Ησουν η φωτεινή περίληψη του δράματός μας, στην ίδια λαμπάδα τη μία, τ’ αναστάσιμο φως και ο επιτάφιος θρήνος».
Η θυσία του Κώστα Γεωργάκη ήταν μια μοναδική πράξη αυτοθυσίας και αντίστασης ενός ήρωα, ενός γενναίου ανδρός. Ο ηρωισμός και η γενναιότητά του απεικονίζονται στο γράμμα που έστειλε μια ημέρα πριν στον πατέρα του και στο οποίο έγραφε: «Ο γιος σου δεν είναι ήρωας, είναι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους και ίσως να φοβάται και λίγο περισσότερο…»
Η ουσία είναι ότι αυτό το 22χρονο παλικάρι όχι μόνο δεν φοβήθηκε, αλλά μας δίδαξε τι παει να πει ανδρεία και ηρωισμός και δικαίως βρίσκεται στον πάνθεον των αθανάτων…
ΑΔΙΑΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΟΙ ΤΗΛΕΜΑΧΙΕΣ
Σε πλήρη συμφωνία κατέληξαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα υπόλοιπα εν βουλή και ευρωβουλή κόμματα για τα ντιμπέιτ ή επί το ελληνικότερο τις τηλεμαχίες που πρόκειται να διεξαχθούν προ των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου με σκοπό να διαφωτίσουν τους πολίτες πριν προσέλθουν στην κάλπη για να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Την ερχόμενη Δευτέρα 21 του μήνα θα γίνει η τηλεμαχία των αρχηγών ή εκπροσώπων των έξι κομμάτων, των πέντε κοινοβουλευτικών (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ) και των Οικολόγων που μετέχουν στην ευρωβουλή και οι οποίοι ευσχήμως εξαφάνισαν τον κ. Τρεμόπουλο από την προεκλογική τους καμπάνια.
Την επόμενη ημέρα, την Τρίτη 22 του μήνα θα γίνει για πρώτη φορά μετά το 2000 όταν και είχε ξαναγίνει ανάμεσα σε Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή -όπως και το 1996 ανάμεσα σε Σημίτη, Εβερτ- τηλεμαχία ανάμεσα στους αρχηγούς των δύο πρώτων κομμάτων, του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργου Παπανδρέου.
Στην ουσία η πρώτη τηλεμαχία θα είναι ένας μονόλογος των έξι αρχηγών ή εκπροσώπων κομμάτων (ειδικά στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και των Οικολόγων) και η δεύτερη ένας διάλογος των δύο αρχηγών. Και στις δύο των περιπτώσεων, όμως, οι τηλεμαχίες παραμένουν αδιάφορες και δεν πρόκειται να διαφωτίσουν κανέναν, ούτε να μεταστρέψουν το κλίμα πριν την κάλπη.
Ακόμη, όμως και αν οδηγούσαν σε ανατροπή της διαμορφωθείσας κατάστασης οι τηλεμαχίες, για τον πολίτη δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον μιας και δεν πρόκειται να αλλάξουν την ήδη δύσκολη κατάσταση για τους περισσότερους Ελληνες. Το πολύ, πολύ να εξωραΐσουν μια κατάσταση που όλοι γνωρίζουν ότι είναι δύσκολη, ίσως και περισσότερο απ’ ότι φαίνεται και η οποία είναι σίγουρο ότι θα φέρει ακόμη πιο δύσκολες ημέρες, ασχέτως των καλών προθέσεων που μπορεί να υπάρξουν και ασχέτως της κυβέρνησης που θα προκύψει στις 5 Οκτωβρίου.
Η μόνη χρησιμότητα που μπορεί να βρει κανείς σε αυτές τις τηλεμαχίες, είναι το ότι θα υπενθυμίσουν πως η χώρα διάγει προεκλογική περίοδο, η οποία έως τώρα είναι άνευρη και υποτονική. Πέραν αυτών ουδέν, άσχετα αν και πάλι «σπάσουν» τα μηχανάκια μέτρησης των τηλεοπτικών σταθμών.
Την ερχόμενη Δευτέρα 21 του μήνα θα γίνει η τηλεμαχία των αρχηγών ή εκπροσώπων των έξι κομμάτων, των πέντε κοινοβουλευτικών (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ) και των Οικολόγων που μετέχουν στην ευρωβουλή και οι οποίοι ευσχήμως εξαφάνισαν τον κ. Τρεμόπουλο από την προεκλογική τους καμπάνια.
Την επόμενη ημέρα, την Τρίτη 22 του μήνα θα γίνει για πρώτη φορά μετά το 2000 όταν και είχε ξαναγίνει ανάμεσα σε Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή -όπως και το 1996 ανάμεσα σε Σημίτη, Εβερτ- τηλεμαχία ανάμεσα στους αρχηγούς των δύο πρώτων κομμάτων, του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργου Παπανδρέου.
Στην ουσία η πρώτη τηλεμαχία θα είναι ένας μονόλογος των έξι αρχηγών ή εκπροσώπων κομμάτων (ειδικά στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και των Οικολόγων) και η δεύτερη ένας διάλογος των δύο αρχηγών. Και στις δύο των περιπτώσεων, όμως, οι τηλεμαχίες παραμένουν αδιάφορες και δεν πρόκειται να διαφωτίσουν κανέναν, ούτε να μεταστρέψουν το κλίμα πριν την κάλπη.
Ακόμη, όμως και αν οδηγούσαν σε ανατροπή της διαμορφωθείσας κατάστασης οι τηλεμαχίες, για τον πολίτη δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον μιας και δεν πρόκειται να αλλάξουν την ήδη δύσκολη κατάσταση για τους περισσότερους Ελληνες. Το πολύ, πολύ να εξωραΐσουν μια κατάσταση που όλοι γνωρίζουν ότι είναι δύσκολη, ίσως και περισσότερο απ’ ότι φαίνεται και η οποία είναι σίγουρο ότι θα φέρει ακόμη πιο δύσκολες ημέρες, ασχέτως των καλών προθέσεων που μπορεί να υπάρξουν και ασχέτως της κυβέρνησης που θα προκύψει στις 5 Οκτωβρίου.
Η μόνη χρησιμότητα που μπορεί να βρει κανείς σε αυτές τις τηλεμαχίες, είναι το ότι θα υπενθυμίσουν πως η χώρα διάγει προεκλογική περίοδο, η οποία έως τώρα είναι άνευρη και υποτονική. Πέραν αυτών ουδέν, άσχετα αν και πάλι «σπάσουν» τα μηχανάκια μέτρησης των τηλεοπτικών σταθμών.
27 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΜΑΝΟ ΛΟΙΖΟ
Τη 17η Σεπτεμβρίου κάθε έτους, ό,τι να και γίνεται, ό,τι και αν «τρέχει» στην επικαιρότητα, ο νους και η σκέψη δεν μπορεί να μην πάνε στον Μάνο Λόιζο, το μεγάλο «συνθέτη» που άφησε τεράστιο έργο στο σύντομο τελικά πέρασμά του «από το φωτεινό μεσοδιάστημα μεταξύ δύο αβυσσών», όπως έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης.
Πριν από 27 χρόνια έτοια ημέρα, έσβησε μία από τις σημαντικότερες και ωραιότερες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου. Πριν από 27 χρόνια σαν σήμερα, έσβησε ένας από τους σημαντικότερους Ελληνες συνθέτες. Ηταν 17 Σεπτεμβρίου 1982, όταν ο Μάνος Λοίζος έφυγε νικημένος από τον καρκίνο σε νοσοκομείο της Μόσχας, σε ηλικία μόλις 45 ετών και αφού είχε προλάβει να γράψει μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του ελληνικού ρεπερτορίου.
Κυπριακής καταγωγής και μεγαλωμένος με τις ευαισθησίες του ελληνισμού της Αλεξάνδρειας, ο Μάνος Λοϊζος έφυγε νέος, αλλά με το έργο του και τα τραγούδια του σφράγισε ολόκληρη εποχή. Μια εποχή αντίστασης και αγώνων, με ένα πλούσιο έργο από ένα πολιτικά στρατευμένο καλλιτέχνη που αγωνίστηκε κατά της χούντας,, με αποτέλεσμα τη φυλάκισή του και το βασανισμό του. Μέλος του κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδας ο Μάνος Λοϊζος, συνελήφθη τη 17η Νοεμβρίου 1973 και αφέθηκε ελεύθερος μετά από εννέα μέρες. Πολλά τραγούδια του λογοκρίθηκαν την περίοδο της δικτατορίας. Η σφραγίδα του στον αντιδικτατορικό αγώνα είχε μπει και ήταν ανεξίτηλη. Ηταν, άλλωστε, εξ εκείνων των καλλιτεχνών των οποίων τα τραγούδια αποτέλεσαν σύμβολο των αγώνων κατά της δικτατορίας. Ακολούθησε τα αχνάρια του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζιδάκη και του Γιάννη Μαρκόπουλου.
Ο Μάνος Λοίζος μελοποίησε Γκάτσο, Ρίτσο και έγραψε μουσική σε στίχους των Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μανόλη Ρασούλη, Φώντα Λάδη και Γιάννη Νεγρεπόντη. Σε αυτόν ανήκει το ορχηστρικό «Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», το «Ακορντεόν», το «Καλημέρα Ηλιε», το «Πάγωσε η τζιμινιέρα», το «Σ’ ακολουθώ», το «Κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι», «Η ημέρα εκείνη δεν θ’ αργήσει», «Γύφτισσα τον εβύζαξε», «ο Φαντάρος», το «Δελφίνι – Δελφινάκι», «Το παλιό ρολόι» και άλλα πολλά.
Για τον Μάνο Λόϊζο που έφυγε νέος, αλλά με τα τραγούδια του ζει στις καρδιές όλων, θα κλείσουμε και αυτό το σημείωμα με τον τίτλο ενός τραγουδιού του που ακούστηκε εξαίσια από την πολύ μεγάλη φωνή της Χαρούλας Αλεξίου και το οποίο τιτλοφορείται «Όλα σε θυμίζουν».
Πριν από 27 χρόνια έτοια ημέρα, έσβησε μία από τις σημαντικότερες και ωραιότερες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου. Πριν από 27 χρόνια σαν σήμερα, έσβησε ένας από τους σημαντικότερους Ελληνες συνθέτες. Ηταν 17 Σεπτεμβρίου 1982, όταν ο Μάνος Λοίζος έφυγε νικημένος από τον καρκίνο σε νοσοκομείο της Μόσχας, σε ηλικία μόλις 45 ετών και αφού είχε προλάβει να γράψει μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του ελληνικού ρεπερτορίου.
Κυπριακής καταγωγής και μεγαλωμένος με τις ευαισθησίες του ελληνισμού της Αλεξάνδρειας, ο Μάνος Λοϊζος έφυγε νέος, αλλά με το έργο του και τα τραγούδια του σφράγισε ολόκληρη εποχή. Μια εποχή αντίστασης και αγώνων, με ένα πλούσιο έργο από ένα πολιτικά στρατευμένο καλλιτέχνη που αγωνίστηκε κατά της χούντας,, με αποτέλεσμα τη φυλάκισή του και το βασανισμό του. Μέλος του κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδας ο Μάνος Λοϊζος, συνελήφθη τη 17η Νοεμβρίου 1973 και αφέθηκε ελεύθερος μετά από εννέα μέρες. Πολλά τραγούδια του λογοκρίθηκαν την περίοδο της δικτατορίας. Η σφραγίδα του στον αντιδικτατορικό αγώνα είχε μπει και ήταν ανεξίτηλη. Ηταν, άλλωστε, εξ εκείνων των καλλιτεχνών των οποίων τα τραγούδια αποτέλεσαν σύμβολο των αγώνων κατά της δικτατορίας. Ακολούθησε τα αχνάρια του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζιδάκη και του Γιάννη Μαρκόπουλου.
Ο Μάνος Λοίζος μελοποίησε Γκάτσο, Ρίτσο και έγραψε μουσική σε στίχους των Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μανόλη Ρασούλη, Φώντα Λάδη και Γιάννη Νεγρεπόντη. Σε αυτόν ανήκει το ορχηστρικό «Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», το «Ακορντεόν», το «Καλημέρα Ηλιε», το «Πάγωσε η τζιμινιέρα», το «Σ’ ακολουθώ», το «Κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι», «Η ημέρα εκείνη δεν θ’ αργήσει», «Γύφτισσα τον εβύζαξε», «ο Φαντάρος», το «Δελφίνι – Δελφινάκι», «Το παλιό ρολόι» και άλλα πολλά.
Για τον Μάνο Λόϊζο που έφυγε νέος, αλλά με τα τραγούδια του ζει στις καρδιές όλων, θα κλείσουμε και αυτό το σημείωμα με τον τίτλο ενός τραγουδιού του που ακούστηκε εξαίσια από την πολύ μεγάλη φωνή της Χαρούλας Αλεξίου και το οποίο τιτλοφορείται «Όλα σε θυμίζουν».
Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009
ΘΥΜΙΣΕ ΑΝΔΡΕΑ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ
Εκτός ψηφοδελτίων του ΠΑΣΟΚ έμεινε τελικά ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος δεν δέχθηκε να είναι υποψήφιος είτε στην Α’ Αθήνας, είτε στην Α΄ Πειραιώς όπου εκλεγόταν κατά το παρελθόν. Ο κ. Σημίτης δεν δέχθηκε τις δύο αυτές προτάσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου, στον οποίο ο ίδιος είχε δώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής το 2004 –πριν τις εκλογές που κέρδισε η Νέα Δημοκρατία- και έτσι έμεινε εκτός ψηφοδελτίων για τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου.
Η εξέλιξη αυτή δεν ήταν καθόλου αναμενόμενη, καθώς υπήρχε η σφόδρα εντύπωση ότι ο κ. Σημίτης θα ήταν υποψήφιος στο Επικρατείας και μάλιστα θα ετίθετο και επικεφαλής. Ο ίδιος ο κ. Σημίτης το είχε ζητήσει αυτό και είναι απόλυτα λογικό από την πλευρά του. Είναι απόλυτα λογικό για έναν πρώην πρωθυπουργό και να επιλέγει την περιφέρεια που θα είναι υποψήφιος ή το ψηφοδέλτιο επικρατείας. Θέμα μη εκλογής του στην περίπτωση που κατέβαινε στην Α΄ Αθήνας ή στην Α’ Πειραιά δεν ετίθετο, διότι οι πρώην πρωθυπουργοί εκλέγονται χωρίς σταυρό προτίμησης, αρκεί βεβαίως, το κόμμα να πάρει έδρα στη συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια.
Ετσι λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ κατέρχεται σε αυτές τις εκλογές, τις οποίες όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις θα κερδίσει και μάλιστα έχοντας και αυτοδυναμία, με απολύτως καθαρό το τοπίο για τον Γιώργο Παπανδρέου. Ένα τοπίο που ο κ. Παπαδνρέου το καθάρισε με απολύτως αναίμακτο τρόπο και κατέστη έτσι ο απόλυτος κυρίαρχος του κόμματος και του παιχνιδιού.
Στελέχη που δεν είχαν την έξωθεν καλή μαρτυρία, στελέχη που δημιουργούσαν πρόβλημα στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ έμειναν εκτός λιστών και θα τολμούσαμε να παραλληλίσουμε πολλές από τις κινήσεις του Γιώργου Παπανδρέου στο ξεκαθάρισμα του εσωκομματικού τοπίου στο κόμμα με τις κινήσεις του πατέρα του, του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, προσθέτοντας, μάλιστα, ότι πολλές από αυτές ήταν αποφασιστικές, αλλά και αναίμακτες και εξέθεσαν περισσότερο τους αποχωρούντες.
Θα λέγαμε δε ότι κάποιες από τις οικειοθελείς παραιτήσεις από τις εκλογικές λίστες και ανακούφισαν την Ιπποκράτους και έβγαλαν από την δύσκολη θέση τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ειδικά στην περίπτωση ιστορικών στελεχών του κινήματος…
Η εξέλιξη αυτή δεν ήταν καθόλου αναμενόμενη, καθώς υπήρχε η σφόδρα εντύπωση ότι ο κ. Σημίτης θα ήταν υποψήφιος στο Επικρατείας και μάλιστα θα ετίθετο και επικεφαλής. Ο ίδιος ο κ. Σημίτης το είχε ζητήσει αυτό και είναι απόλυτα λογικό από την πλευρά του. Είναι απόλυτα λογικό για έναν πρώην πρωθυπουργό και να επιλέγει την περιφέρεια που θα είναι υποψήφιος ή το ψηφοδέλτιο επικρατείας. Θέμα μη εκλογής του στην περίπτωση που κατέβαινε στην Α΄ Αθήνας ή στην Α’ Πειραιά δεν ετίθετο, διότι οι πρώην πρωθυπουργοί εκλέγονται χωρίς σταυρό προτίμησης, αρκεί βεβαίως, το κόμμα να πάρει έδρα στη συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια.
Ετσι λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ κατέρχεται σε αυτές τις εκλογές, τις οποίες όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις θα κερδίσει και μάλιστα έχοντας και αυτοδυναμία, με απολύτως καθαρό το τοπίο για τον Γιώργο Παπανδρέου. Ένα τοπίο που ο κ. Παπαδνρέου το καθάρισε με απολύτως αναίμακτο τρόπο και κατέστη έτσι ο απόλυτος κυρίαρχος του κόμματος και του παιχνιδιού.
Στελέχη που δεν είχαν την έξωθεν καλή μαρτυρία, στελέχη που δημιουργούσαν πρόβλημα στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ έμειναν εκτός λιστών και θα τολμούσαμε να παραλληλίσουμε πολλές από τις κινήσεις του Γιώργου Παπανδρέου στο ξεκαθάρισμα του εσωκομματικού τοπίου στο κόμμα με τις κινήσεις του πατέρα του, του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, προσθέτοντας, μάλιστα, ότι πολλές από αυτές ήταν αποφασιστικές, αλλά και αναίμακτες και εξέθεσαν περισσότερο τους αποχωρούντες.
Θα λέγαμε δε ότι κάποιες από τις οικειοθελείς παραιτήσεις από τις εκλογικές λίστες και ανακούφισαν την Ιπποκράτους και έβγαλαν από την δύσκολη θέση τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ειδικά στην περίπτωση ιστορικών στελεχών του κινήματος…
Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009
Η...ΑΓΝΩΣΤΗ 11η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Ιδιαίτερη η σημερινή ημέρα. Επέτειος μιας από τις πλέον πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις που έγιναν ποτέ. Επέτειος της επίθεσης στους δίδυμους πύργους, στο παγκόσμιο κέντρο εμπορίου, στην καρδιά της Νέας Υόρκης και των ΗΠΑ.
Ηταν σαν σήμερα οκτώ χρόνια πριν. Ηταν 11 Σεπτεμβρίου του 2001 και το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κόσμός εκείνη την ημέρα άλλαξε.
Τι συνέβη πέρα από το προφανές δεν το έχουμε μάθει ακόμη, παρά τους τόνους μελανιού που χύθηκαν και είναι σίγουρο ότι θα χυθούν στο μέλλον. Οι ιστορικοί και του παρόντος και του μέλλοντος είναι επίσης σίγουρο ότι ασχολούνται και θα ασχοληθούν εκτενώς με το θέμα και εκείνο που μένει είναι οι χιλιάδες άνθρωποι που χάθηκαν.
Περισσότεροι από 3.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν, κάηκαν, θυσιάστηκαν. Ποιοι ευθύνονται για αυτό δεν το έχουμε μάθει ακόμη επακριβώς. Η επίσημη εκδοχή λεει ότι το έκαναν φανατικοί μουσουλμάνοι τρομοκράτες, αλλά τι να πεις όταν τόσες και τόσες συμπτώσεις και παράμετροι δείχνουν ότι πιθανώς να ήταν και κάτι άλλο, μιας και ήταν προφανές πως αναζητείτο η αφορμή για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας με τη νομιμοποίηση αιματηρών πολέμων νέου Τύπου .
Πως είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι η περίφημη ομπρέλα ασφαλείας των ΗΠΑ δεν λειτούργησε ή πως δεν ελήφθη κανένα μέτρο για την αποφυγή του συμβάντος τη στιγμή που αποδείχθηκε εκ των υστέρων ότι η ηγεσία της χώρας σχεδόν γνώριζε τι επρόκειτο να γίνει.
Πώς να πιστέψει κανείς ότι ο υπ’ αριθμόν ένα καταζητούμενος για αυτή την επίθεση, ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν πρώην συνδαιτημόνας και συνεταίρος του τότε προέδρου Τζορτζ Μπους και του πατέρα του. Πως να πιστέψεις τόσες και τόσες συμπτώσεις και πώς να πιστέψεις ότι τελικά μερικοί φανατικοί μουσουλμάνοι ξεφτίλισαν όλα τα μέτρα ασφαλείας των αεροδρομίων των ΗΠΑ, πιλοτάρισαν αεροπλάνα και τα έριξαν πάνω στα κτίρια. Πώς να τα πιστέψεις όλα αυτά και πώς να δεχθείς τα πράγματα όπως τα θέλει η επίσημη εκδοχή, η οποία σχεδόν πάντα και στις περισσότερες των περιπτώσεων, απέχει της αλήθειας…
Ένα σίγουρο για εκείνη την ημέρα και ένα δεν αλλάζει ότι πραγματικά και αν έχει συμβεί. Χιλιάδες άνθρωποι που κάποιοι στην απελπισία τους πήδαγαν στο κενό για να μην καούν ξέροντας πως θα πεθάνουν με άλλο τρόπο, έχασαν τη ζωή τους και οι δικοί τους δεν θα τους ξαναδούν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και το μόνο που δυστυχώς δεν αλλάζει.
Τι να πεις στις μάνες και τους συγγενείς αυτών που χάθηκαν και τι να πεις στα παιδιά που δεν ξανάδαν τους γονείς τους. Τι να πεις σε αυτούς που θα κουβαλούν μια ζωή τα ψυχικά τραύματα εκείνης της ημέρας. Τι να πεις στους αθώους πυροσβέστες που πλήρωσαν άδικα και στους ανυποψίαστους πολίτες που θυσιάστηκαν. Μάλλον τίποτα δεν μπορείς να πεις και το μόνο που μπορείς να κάνεις για αυτούς είναι να σταθείς με δέος και σεβασμό στον τόπο της θυσίας τους, στο περίφημο σημείο «0» που συμβολίζει πέραν όλων των άλλων και τη σύγχρονη αντίληψη περί καλού και κακού και πως αυτό (το κακό) πολεμιέται. Με χιλιάδες ζωές αθώων….
Ηταν σαν σήμερα οκτώ χρόνια πριν. Ηταν 11 Σεπτεμβρίου του 2001 και το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κόσμός εκείνη την ημέρα άλλαξε.
Τι συνέβη πέρα από το προφανές δεν το έχουμε μάθει ακόμη, παρά τους τόνους μελανιού που χύθηκαν και είναι σίγουρο ότι θα χυθούν στο μέλλον. Οι ιστορικοί και του παρόντος και του μέλλοντος είναι επίσης σίγουρο ότι ασχολούνται και θα ασχοληθούν εκτενώς με το θέμα και εκείνο που μένει είναι οι χιλιάδες άνθρωποι που χάθηκαν.
Περισσότεροι από 3.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν, κάηκαν, θυσιάστηκαν. Ποιοι ευθύνονται για αυτό δεν το έχουμε μάθει ακόμη επακριβώς. Η επίσημη εκδοχή λεει ότι το έκαναν φανατικοί μουσουλμάνοι τρομοκράτες, αλλά τι να πεις όταν τόσες και τόσες συμπτώσεις και παράμετροι δείχνουν ότι πιθανώς να ήταν και κάτι άλλο, μιας και ήταν προφανές πως αναζητείτο η αφορμή για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας με τη νομιμοποίηση αιματηρών πολέμων νέου Τύπου .
Πως είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι η περίφημη ομπρέλα ασφαλείας των ΗΠΑ δεν λειτούργησε ή πως δεν ελήφθη κανένα μέτρο για την αποφυγή του συμβάντος τη στιγμή που αποδείχθηκε εκ των υστέρων ότι η ηγεσία της χώρας σχεδόν γνώριζε τι επρόκειτο να γίνει.
Πώς να πιστέψει κανείς ότι ο υπ’ αριθμόν ένα καταζητούμενος για αυτή την επίθεση, ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν πρώην συνδαιτημόνας και συνεταίρος του τότε προέδρου Τζορτζ Μπους και του πατέρα του. Πως να πιστέψεις τόσες και τόσες συμπτώσεις και πώς να πιστέψεις ότι τελικά μερικοί φανατικοί μουσουλμάνοι ξεφτίλισαν όλα τα μέτρα ασφαλείας των αεροδρομίων των ΗΠΑ, πιλοτάρισαν αεροπλάνα και τα έριξαν πάνω στα κτίρια. Πώς να τα πιστέψεις όλα αυτά και πώς να δεχθείς τα πράγματα όπως τα θέλει η επίσημη εκδοχή, η οποία σχεδόν πάντα και στις περισσότερες των περιπτώσεων, απέχει της αλήθειας…
Ένα σίγουρο για εκείνη την ημέρα και ένα δεν αλλάζει ότι πραγματικά και αν έχει συμβεί. Χιλιάδες άνθρωποι που κάποιοι στην απελπισία τους πήδαγαν στο κενό για να μην καούν ξέροντας πως θα πεθάνουν με άλλο τρόπο, έχασαν τη ζωή τους και οι δικοί τους δεν θα τους ξαναδούν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και το μόνο που δυστυχώς δεν αλλάζει.
Τι να πεις στις μάνες και τους συγγενείς αυτών που χάθηκαν και τι να πεις στα παιδιά που δεν ξανάδαν τους γονείς τους. Τι να πεις σε αυτούς που θα κουβαλούν μια ζωή τα ψυχικά τραύματα εκείνης της ημέρας. Τι να πεις στους αθώους πυροσβέστες που πλήρωσαν άδικα και στους ανυποψίαστους πολίτες που θυσιάστηκαν. Μάλλον τίποτα δεν μπορείς να πεις και το μόνο που μπορείς να κάνεις για αυτούς είναι να σταθείς με δέος και σεβασμό στον τόπο της θυσίας τους, στο περίφημο σημείο «0» που συμβολίζει πέραν όλων των άλλων και τη σύγχρονη αντίληψη περί καλού και κακού και πως αυτό (το κακό) πολεμιέται. Με χιλιάδες ζωές αθώων….
Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009
ΠΕΡΙ ΣΜΥΡΝΗΣ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΩΝ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ
Για τα λεγόμενα «Σεπτεμβριανά», τα γεγονότα που συνέβησαν στην Κωνσταντινούπολη τα μεσάνυχτα της 5ης προς 6ης Σεπτεμβρίου 1955 και το μεγαλύτερο προγκρόμ του ελληνισμού στην Τουρκία μετά τη μικρασιατική καταστροφή, γράφαμε το περασμένο Σάββατο. Τα γεγονότα εκείνα ήταν η κατάληξη των μεγάλων διώξεων του ελληνισμού που ακολούθησαν της εκστρατείας του ελληνικού στρατού στην Τουρκία και της καταστροφής της Σμύρνης που ξεκίνησε τέτοιες ημέρες.
Σαν σήμερα στις 9 Σεπτεμβρίου 1922 η Σμύρνη κατελήφθη από τον τουρκικό στρατό, ο οποίος εκδίωξε τον ελληνικό και λίγες ημέρες αργότερα, η κοσμοπολίτικη Σμύρνη, η πόλη σύμβολο για τον ελληνισμό παραδόθηκε στις φλόγες. Εκατομμύρια Ελλήνων σφαγιάστηκαν, βιάστηκαν, έχασαν τις περιουσίες τους και πήραν το δρόμο για την προσφυγιά, έστω και αν αυτή (η προσφυγιά) ήταν η επιστροφή στη μητέρα Ελλάδα.
Η 9η Σεπτεμβρίου 1922 είναι μια πολύ μεγάλη γιορτή για την Τουρκία, με άκρως ανθελληνικά στοιχεία. Ονομάζεται «γιορτή απώθησης του εχθρού», όπου εχθρός, βεβαίως, είναι η Ελλάδα και επίκεντρο των εκδηλώσεων είναι η Σμύρνη, στην οποία θα γιορταστεί και σήμερα αυτή η επέτειος με την εθνική μας ομάδα βόλει των ανδρών, μάλιστα, να βρίσκεται στη Σμύρνη μετέχοντας στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξάγεται εκεί και σε κάθε περίπτωση έχει και αυτό το γεγονός την ιδιαίτερη σημασία του.
Όπως την ιδιαίτερη σημασία του έχει και το γεγονός ότι χθες ήταν εθνική εορτή και για τα Σκόπια, τα οποία αντιμετώπισε προχθές στο αντίστοιχο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του μπάσκετ στην Πολωνία η εθνική μας ομάδα. Ηταν η λεγόμενη «Ημέρα της ανεξαρτησίας», αφού στις 8 Σεπτεμβρίου του 1991, οι πολίτες της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας ψήφισαν με το συντριπτικό ποσοστό υπέρ της ανεξαρτησίας από την ενιαία Γιουγκοσλαβία του Γιόσιπ Μπροζ ή Τίτο. Ηταν η τρίτη δημοκρατία μετά τη Σλοβενία και την Κροατία που γινόταν ανεξάρτητη με επίσημη ημερομηνίας κήρυξης της ανεξαρτησίας τους τη 17η Σεπτεμβρίου 1999.
Οσο για το MKD που εσχάτως ανακαλύφθηκε στην Ελλάδα και μάλιστα η κρατική τηλεόραση το έσβησε στον αγώνα των Σκοπίων με την εθνική μας ομάδα μπάσκετ προχθές, η ευαισθησία αυτή γίνεται μεν αντιληπτή, αλλά με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, διότι με τα ίδια αρχικά (MKD) και με το όνομα Former Yugoslavian Republic of Macedonia (FYROM) είναι αναγνωρισμένο το γειτονικό κράτος από τη ΔΟΕ από το 1993. Με αυτά τα αρχικά και την ονομασία μετέχει και σε Ολυμπιακούς Αγώνες από το 1996 και μετά και με αυτά τα αρχικά μετείχε και το 2004 στην Αθήνα και τότε εάν ενθυμούμαστε ορθά ουδείς διαμαρτυρήθηκε…
Σαν σήμερα στις 9 Σεπτεμβρίου 1922 η Σμύρνη κατελήφθη από τον τουρκικό στρατό, ο οποίος εκδίωξε τον ελληνικό και λίγες ημέρες αργότερα, η κοσμοπολίτικη Σμύρνη, η πόλη σύμβολο για τον ελληνισμό παραδόθηκε στις φλόγες. Εκατομμύρια Ελλήνων σφαγιάστηκαν, βιάστηκαν, έχασαν τις περιουσίες τους και πήραν το δρόμο για την προσφυγιά, έστω και αν αυτή (η προσφυγιά) ήταν η επιστροφή στη μητέρα Ελλάδα.
Η 9η Σεπτεμβρίου 1922 είναι μια πολύ μεγάλη γιορτή για την Τουρκία, με άκρως ανθελληνικά στοιχεία. Ονομάζεται «γιορτή απώθησης του εχθρού», όπου εχθρός, βεβαίως, είναι η Ελλάδα και επίκεντρο των εκδηλώσεων είναι η Σμύρνη, στην οποία θα γιορταστεί και σήμερα αυτή η επέτειος με την εθνική μας ομάδα βόλει των ανδρών, μάλιστα, να βρίσκεται στη Σμύρνη μετέχοντας στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξάγεται εκεί και σε κάθε περίπτωση έχει και αυτό το γεγονός την ιδιαίτερη σημασία του.
Όπως την ιδιαίτερη σημασία του έχει και το γεγονός ότι χθες ήταν εθνική εορτή και για τα Σκόπια, τα οποία αντιμετώπισε προχθές στο αντίστοιχο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του μπάσκετ στην Πολωνία η εθνική μας ομάδα. Ηταν η λεγόμενη «Ημέρα της ανεξαρτησίας», αφού στις 8 Σεπτεμβρίου του 1991, οι πολίτες της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας ψήφισαν με το συντριπτικό ποσοστό υπέρ της ανεξαρτησίας από την ενιαία Γιουγκοσλαβία του Γιόσιπ Μπροζ ή Τίτο. Ηταν η τρίτη δημοκρατία μετά τη Σλοβενία και την Κροατία που γινόταν ανεξάρτητη με επίσημη ημερομηνίας κήρυξης της ανεξαρτησίας τους τη 17η Σεπτεμβρίου 1999.
Οσο για το MKD που εσχάτως ανακαλύφθηκε στην Ελλάδα και μάλιστα η κρατική τηλεόραση το έσβησε στον αγώνα των Σκοπίων με την εθνική μας ομάδα μπάσκετ προχθές, η ευαισθησία αυτή γίνεται μεν αντιληπτή, αλλά με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, διότι με τα ίδια αρχικά (MKD) και με το όνομα Former Yugoslavian Republic of Macedonia (FYROM) είναι αναγνωρισμένο το γειτονικό κράτος από τη ΔΟΕ από το 1993. Με αυτά τα αρχικά και την ονομασία μετέχει και σε Ολυμπιακούς Αγώνες από το 1996 και μετά και με αυτά τα αρχικά μετείχε και το 2004 στην Αθήνα και τότε εάν ενθυμούμαστε ορθά ουδείς διαμαρτυρήθηκε…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)